Monday, March 25, 2013

The Amazing Adventures of Kavalier & Clay - Micheal Chabon - The redeeming power of imagination

It is 1939, Hitler has just started his orgy of violence that would culminate his own Valhalla 6 years later, the world is as yet fully unaware of the schemes he has in mind or rather even if aware they are more inclined to dismiss it as a mad man's ravings, underestimating him .  America is still following the policy of isolationism and has not yet got into the war, as it is taking ginger steps after the great depression of the 30's. It is also the period when the comic book genre has taken off, with superheroes beginning to do the skies of America. Sammy Klayman (Clay), a 19 year old boy, comic book enthusiast meets for the first time his cousin ' Josef (Joe) Kavalier (aged 17), who has escaped from German occupied Prague. Joe has trained to be an escape artist, has also studied in the art school and his only aim right now is to bring his family also to America. Their meeting sets the stage for their partnership in the comic book industry and also for their 'Amazing Adventures' which is as astonishing as the comic book heroes/stories they created and poignant in a way that most of us cannot even imagine. If the words 'amazing' and 'adventures' invoke visuals of pulse pounding action across the pages you would be mistaken. As Chabon says at a point in the novel "... cabinet of mysteries that was the life of an ordinary man", this is the story of ordinary men caught up in extraordinary situations and isn't each individual life an adventure in it's own right, it doesn't need guns blazing, bombs dropping to be an adventure. Chabon takes his time unraveling the story of his protagonists, creating a separate world for them and even the secondary characters, giving distinct characteristics to each, the entirety of which forms the universe of this novel.


Once the boys meet up, Chabon goes back in time and shows us a portrait of Prague under German occupation. The Jews of Prague have started to be prosecuted, but they are still not aware of how far this depravity of the Nazis would go. The crowded trains to the concentration camp have not yet started running, but the Jews are being slowly stripped of their material possessions and their dignity. What was once one's homeland is becoming a completely alien place, a place which they cannot recognize even though they have lived their entire lives there.  Joe's parents, both doctors have lost their jobs and are trying their best to get at least Joe to America. Generally when we read about Nazi atrocities, it is about the concentration camps when the blow has fallen on them. But here, in this short section, Chabon captures a moment in time where they are waiting for the blow to fall, with no one aware of the exact nature of the blow or even when (of if at all ) if it fall. There is still a hope against hope that things may not actually turn to be as bad as they expect as the Nazi propaganda puts a completely different spin on what it's doing and why is it being done. It's what people in the sub-continent would have felt in the months leading up to the partition, it is what the Tamils are facing in Sri Lanka with their homes, lands being overrun by outsiders, a feeling of unwillingness to let go of the place and possessions of their homeland and at the same time aware of a darkness descending on them. This awareness is what prompts the Jews to send at least some members of their family to America at the earliest. Joe, with the help of his teacher in magic 'Kornblum', escapes to America making a horrifying journey in coffin. (This is not germane to this novel, but whenever I read about WWII, Jews or Holocaust, I cannot but imagine how a race that suffered like this can think of inflicting the same suffering on their fellow human  beings just because they belong to another race and however much one imagines, reads both sides of the story, the horrific events that have been happening in Palestine doesn't make complete sense, but then wouldn't it be too much to expect any orderliness in this dysfunctional world)

Though Clay is a comic book enthusiast he is not much of an artist, Joe on the other hand has artistic tendencies but doesn't have any idea 
about this genre, being as he is from Prague. Clay wants to make it big in the world and comic book is the one avenue that opens up to him on Joe's arrival. In fact throughout the novel, Clay looks down on 'comics' as an inferior art form and the only reason he gets into it is because he has caught the zeitgeist of the time and he has got an able collaborator in Joe. Joe on his part needs money and lots of it to try to bring his family to the U.S and so they form a partnership to create comic books. The way they go about it becomes the major difference between their works and their competitors. As Clay and Joe discuss, the 'why' part of the history of the superhero is what makes each one them unique and they hit upon a truly unique 'why'. Their hero is the 'Escapist' who frees oppressed  people anywhere in the world and his main enemy, a character modeled on Hitler and the Nazis. In a period where America is still not into the war, this shakes up quite a few people, getting the initial eyeballs and the quality of their work takes over and the series becomes a big hit. The way Chabon details their creation of the super hero is interesting in that it once again raises the question of how much of the artist is present in his art. Clay has suffered from polio and so does the alter ego of the 'Escapist'. Joe's training and experiences as an escape artist (picking locks, handcuffs etc) form the basis of what their super hero does. And the main villain is the product of Joe's experience though it must be said that it is Clay who first understands the potential of showing Hitler as the villain, even convincing their bosses when they are  skeptical about it.
Chabon creates a minutely detailed world for each character going deeper into their lives, but hanging back just that little  bit for us to imagine the rest. Joe meets and falls in love with 'Rosa Saks' an artist in her own right. But even with good money coming in and a person (actually 2 including Clay) to share his feelings, Joe is a nowhere man. Wracked with survivors guilt at his having made his life in America while his family languishes in Prague, he is mortified to find himself happy. And his art through which he was able to get his own back at Hitler fails to fortify him after a time because after all the high that the destruction of Hitler in comics gives him, he has to get back to the reality which states that Hitler has now overrun France too. The sometimes insurmountable gulf between reality and imagination, the invisible barrier between art and life starts haunting him, and unable to either cross the gulf or tear the barrier,  he starts becoming disillusioned with his works. Clay on the other hand is detailed a bit more ambiguously. Where in the case of Joe you are pretty much sure about or can at least guess his motivations, with Clay you are on less sure ground and Chabon adds to the ambiguity by treading softly in his world and retreating more quickly than in Joe's case. Is his motivation comic art, money, fame or all there is something we don't know right at the beginning (in Joe we know that it is money more than art) and only as the novel progresses we understand him more.  There are a couple of instances in the novel, a passage on the confusion that Clay feels when he sees two men kissing and there is the line where he ruminates about the relationship between Joe and Rosa and thinks why he isn't jealous of Rosa where Chabon tenderly explores his sexual orientation, dropping hints for what would follow next.

The other characters are also given their due, whether it be the duo's deliciously acerbic editor 'George Deasey' (delicious only if are a spectator and not on the receiving end of his caustic remarks), their one time artist turned full fledged capitalist boss 'Sheldon Anapol' who in the words of Chabon has a 'modest but genuine conscience' which however doesn't stop him from ripping off the duo (though it is all legal to be fair to Anapol) or Clay's parents. Rosa is mostly a peripheral character until the last portion where she comes into her own. One could write a separate novel on many of these characters alone, say what made George such a cynic, what failure pushed him to be such a unforgiving judge of the written word, what was the moment when the violinist Sheldon became a ruthless boss, in both cases the question being 'when did art lose out to survival and how does the artist live with it'. There is also a sub-plot involving racist domiciled Germans/Aryans in America who take offence at the duo's comic series and set out to hurt them. This sub-plot could have been developed further, giving an insight into how did the Germans domiciled in America live during the war, how did the general public react to them, did their feelings towards the Germans change and if so how did it change, but as such it just seems to be jutting out of the natural progression of the narrative.

Interleaved between the narrative of the lives of these characters are the stories of the comic heroes that the duo create. The stories are not fully fleshed out and rough at the edges which is want one can expect from two teenagers and in that context they fit perfectly into the scope the novel. A passionate advocate of comics, Chabon makes a plea for it be treated more seriously. When Joe in a moment of disquiet picks up a Archie comic and reads he feels

The escape from reality was, he felt—especially right after the war—a worthy challenge… The pain of his loss—though he would never have spoken of it in those terms—was always with him in those days, a cold smooth ball lodged in his chest, just behind his sternum. 
For that half hour spent in the dappled shade of the Douglas firs, reading Betty and Veronica, the icy ball had melted away without him even noticing. That was the magic—not the apparent magic of a silk-hatted card-palmer, or the bold, brute trickery of the escape artist, 
but the genuine magic of art. It was a mark of how fucked-up and broken was the world—the reality—that had swallowed his home and his family that such a feat of escape, by no means easy to pull off, should remain so universally despised.

'Archie comics and art? duh' could be the response to what Chabon says, but eescapism is not necessarily always a bad thing, and it need not be treated as something to be looked down upon, especially if it does offer some solace to the reader. Given his childhood vocation for magic and escape tricks it's natural that Joe is drawn towards comics (though money is a big factor Joe genuinely likes the genre) . Even if there had been no Hitler, Joe would have gotten into comics, maybe not immediately but once the genre made its mark in Prague too, because a magician/escape artist like Houdini has as much ownership over the concept of art as a painter, writer or musician and all of them in a way are working towards the same thing which is to try to escape from the confines of the physical world to a world where there are no boundaries, a world where all the shackles binding people can be unlocked. This is why Joe thinks of it as 
"...the expression of an yearning that a few magic words and an artful hand might produce something - exempt from the crushing strictures, from the ills cruelties, and inevitable failures of the greater creation"

And considering the fact that this yearning is what kept Joe sane among all that he had to endure, can one just brush off comics as escapist entertainment? Like in all genres you get good, bad and indifferent works in comics too and can one say that a masterpiece of comic fiction is inferior to a mediocre work of fiction just because fiction does not have funny characters parading around in 'long underwear' (in Chabon's words) and because adults read it? Clay and Joe differ on their take on the comics genre. Clay is never comfortable working in the comic book industry,which he looks down as inferior, which is why he takes to writing an novel which is unpublished(and probably will remain so), the genre is but a way for him to break the shackles of his life and in a way he is also subconsciously accepting it as art, but unable to tell it aloud due to his fear of supposed ridicule. An example of it is that even his mother isn't too impressed by his work and the money it brings, she is always thinking that the latest comic issue could be the last one and the comic fad would end soon.

It is said that 'God is in the details', but in this novel (as in other works of Chabon that I have read), 'God and sometimes Devil both are in the details'.  The painstaking narrative that Chabon builds comes off for most of the time but in some cases the devil rears it's head putting us off. Lets take the happenings after Joe learns of his father's death. His survivor guilt becomes even more heavy and in a streak of masochistic behavior, he sets off on a series of violent confrontations with Germans in New York which results in him being beaten black and blue most of the time. The point here is not whether a person would behave like this (though I believe this to be a perfectly valid reaction and I am a person who is willing to accept the concept of two moons in the sky) and to me the reader of any fiction cannot always expect the experiences and reactions of the characters to be in sync with his, if that were the case the whole purpose of fiction is lost then. The reader has to be willing to be subjugate his experiences to that of the authors and see if the author convinces him (which again is a subjective thing). What happens here is that after the first or second time when Joe gets into a scrap, we feel a disconnect from his emotions, all the events that follow after that (which run into nearly one whole chapter) seem to be just another trick of Chabon to get more of our emotional investment into Joe. And surprisingly Chabon goes in for cliches or set tropes in managing certain events, like when Clay and Tracy Bacon get together. It happens on a stormy night amid thunderstorms, when Clay is on the watchtower doing observer duty. In general, the heterosexual relation between Joe/Rosa is handled much better than the one between Chabon/Tracy. Given that Clay is unsure about his orientation, there will some awkwardness in his relationship, but the awkwardness that we feel is sadly in the writing and not in the relationship itself. This part and the one about racial supremacists in America are when one feels that the author was a bit unsure as to how to proceed and compensated for it by laying it on thick for most of the time. One can contrast this with the brutal things that happen when Clay/Tracy and a few other of their gay friends go to a friends manor and they are raided by the police. In an depraved abuse of power, two G-men who are not part of the original party use the raid to sexually abuse Clay, thus scarring him from which he doesn't recover for a very long time. Even the scenario of two G-men sexually abusing   men on a raid may seem far fetched to some who cannot even imagine such things, but in this scenario Chabon makes a very convincing case for us to accept it and thus identifying with Clay's pain even though you may not be gay. This alchemy where the narrative turns into our emotional connect with the characters does not happen always in the authors rendering of Clay's relationship. 

As Clay and Joe try to get the lives on track and seem to be succeeding in it a couple of events happen in their lives which changes them entirely. A minor crib here, that both events happen on the same day could be accepted as something valid or a leeway to artistic license, but when it is said that it happens in conjunction with Pearl harbor, it becomes a bit too much and one can see right through the author's positioning of this coincidence which will fuel the last part of the novel and as such the dramatic effect makes sense. The last part of the novel takes place about a decade after Pearl Harbor, where we see Sam working as a editor in a different organization. With the war over, the demand for superheroes falls and the golden age of the comics (and the duo too) comes to an end. In what could be the worst possible humiliation for an artist, Sam is now working in mediocrity, working just to make ends meet.  An artist can be felicitated as a genius or denounced as crap, in both cases he will not lose his own sense of worth which will continue to propel him. But when he gets mired in mediocrity, when no one any great opinion, whether positive or negative to offer about him, it is when the actual decaying of the artist starts and it is something no artist can handle. His attempts at writing a 'literary novel' has also got stuck and he has no hopes on that end too to gain what he feels as respectability. Joe comes into his life again and after a hiatus, Clay,Rosa and Joe meet at Clay's house. This meeting has the purest and most heartfelt dialogue spoken by anyone at any point in this novel. When Joe tries to explain his diffidence on certain things, Clay bursts out
"Christ, Joe, you fucking idiot," Sammy said. "We love you".

 succinct sentence yes, but loaded with so much meaning and love. What else can one say when we meet someone we love a lot after a long time, there is no way we are going to give a bloody speech. First the repressed anger comes and then the love and that's probably enough to set things, if not completely like before, at least near to what they were earlier. As Chabon says in a different context in the novel
The true magic of this broken world lay in the ability of the things it contained to vanish, to become so thoroughly lost, that they might never have existed in the first place

Only love can beat this magic, only love can make sure that even vanished things can exist albeit in imagination so that in the rare case that the vanished thing reappears it has someone to relate to as its own, someone to love and to be loved by without fear of making mistakes, because what finally is any life with no one to share it with. It is this fear, diffidence of Joe about the various mistakes that one makes that is allayed in the statement by Sam. It is one of those rare fictional point, where one the reader, author and characters become one and where one is not sure whether it is the author or character or we the reader who is living in the pages of the book. The line may seem simple in isolation, but to one who has read the book already the impact of this statement would be clear, giving his knowledge of what all happened in their lives. Even now, writing this particular paragraph gives much the same emotional high I had when I first read it.

The novel is about multiple things, but one things stands out and it is as one of the comic book character created by the duo says
"there is no force more powerful than that of an unbridled imagination".  This in a nutshell is what the novel is all about, the capacity of humans to imagine even the most outlandish things and try to break the barrier between imagination and reality, after all haven't most of the great things in the world begun as just the figment of someones imagination before they became reality. This is the force that drives Joe to imagine to somehow bring his family back, it is the force that drives Clay to imagine and build a comic empire even when both he and Joe are little more than kids, this is the power. We don't always succeed in making our imaginations come true and Clay/Joe are no different. They succeed some, fail some, the fire of their imagination extinguishes sometimes, but the embers are always there, waiting for an opportunity to glow once again and the novel's ending gives us a glimpse of that ember which one hopes will burn brightly in the future as we take leave of the characters.

Sunday, March 10, 2013

காட்ச்-22 நடைபிணங்களின் நகைச்சுவை


Omnibus தளத்தில் வெளிவந்தது 

போர் குறித்து பலருக்கும் இருக்கும் எண்ணம் என்ன? போர்க்காலம் தேசப்பற்று எழுச்சியடையும் காலம்,  அது வெறியாகவும் மாறும் காலம். போர்க்களத்தில் தங்கள் வாழ்வை பலி கொடுக்கும் இளைஞர்களைப் பார்த்து மற்றவர்கள் பெருமைப்படுகிறார்கள், அவர்களுக்காக பரிதாபப்படுகிறார்கள். போர்க்களம், தேசப்பற்று, அதில் களப்பலி காணும் இளைஞர்கள் குறித்த பெருமையும் துயரமும் - புத்தகங்களும் இதர ஊடகங்களும் இவ்வுணர்வையே பிரச்சாரம் செய்து வந்திருக்கின்றன.

ஆனால் இது குறித்து மாற்றுப் பார்வை கொண்ட எழுத்தாளர்கள் பலரும் உண்டு, அவர்கள் போரின் மறு முகத்தைத் தங்கள் படைப்புகளில் விவரித்திருக்கின்றனர்.  முதலாம் உலகப் போரிலும் இரண்டாம் உலகப் போரிலும் பங்கெடுத்த போர் வீரர்கள் இவர்கள், தங்கள் அனுபவ சேகரத்தை புத்தகங்களாகப் பண்படுத்திக் கொடுத்திருப்பவர்கள் இவர்கள். எரிக் மரியா ரிமார்க் (Erich Maria Remarque), ஜேம்ஸ் ஜோன்ஸ் (James Jones) போன்றவர்கள் தீவிரமான, நிதர்சன படைப்புகளைத் தந்தனர். கர்ட் வோன்னகட் (Kurt Vonnegut) போன்ற சிலர் நிஜ வாழ்வின் கொடூரத்தை அறிவியல் புனைவுகளாகக் கலந்தடித்துக் கொடுத்தனர்.

அப்புறம் ஜோசப் ஹெல்லர் இருக்கிறார். இரண்டாம் உலகப் போரில் குண்டுவீசிய விமானப்படை வீரர்களில் ஒருவர்தான் ஜோசப் ஹெல்லர். போரின் குரூரங்களை இருண்ட அங்கதமாகப் பார்க்கும் ஒரு ராட்சத பித்து நிலையை போதப் பார்வையாக்கும் அவரது காட்ச் 22 என்ற நாவல் இருக்கிறது - பிணவறையின் அச்சத்தையும் அழுகையையும் சிரிப்பையும் சமநிகழ்வாய் விவரிக்கும் நாவல்.


நேசநாடுகள் இரண்டாம் உலகப் போரில் வெற்றியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த இறுதி ஆண்டுகளைக் களமாய் கொண்ட இந்தப் புனைவு இத்தாலியில் நிறுத்தப்பட்டிருந்த ஒரு ராணுவ தள அனுபவங்களைத் தொடர்கிறது. இதில் ஒரே நிகழ்வு வெவ்வேறு பார்வைகளில் விவரிக்கப்படும்போது, திரும்பத் திரும்ப ஒரே விஷயமே சொல்லப்பட்டிருப்பதான உணர்வு சிலருக்கு வரலாம். ஆனால் திரும்பச் சொல்லப்படும் ஒவ்வொரு நிகழ்விலும் ஏதோ ஒரு கூடுதல் தகவல் இருக்கிறது. அந்தத் தகவல், நாவலைப் புரிந்து கொள்ள நம்மை இன்னும் நெருக்கமாக அழைத்துச் செல்கிறது. துவக்கத்தில் தொடர்பற்றதாகத் தெரியும் நிகழ்வுகள், தொடர்ந்த வாசிப்பில் பொருள் நிறைந்திருப்பதான புரிதலைத் தருகின்றன.

இந்த நாவலில் உள்ள ஏராளமான பாத்திரங்களின் அனுபவ விவரணைகளே இதன் பக்கங்களை நிறைக்கின்றன. இதில் கதை என்ற ஒன்றை ஒற்றைத்தன்மையில் பார்ப்பதை விட,  இதில் வரும் பாத்திரங்களை ஒரு குறியீடாகவும், இதன் சம்பவங்கள் வேறொன்றை பிரதிபலிப்பதாகவும் பார்க்க வேண்டும் - அப்போதுதான் நாவலின் அங்கதத்தை மீறி அது சொல்ல வரும் இருண்மையான பேசுபொருளை  உணர முடியும்.

இரண்டாம் உலகப் போரின்போது, அதன் இறுதி ஆண்டுகளில் கல்லூரி படிப்பை அப்போதுதான் முடித்தவர்கள், ராணுவம் அல்லாத வேறு துறைகளில் வேலை செய்யும் இளைஞர்கள், சற்று முதியவர்கள் (ஒரு 40 வயது வரை) என பலதரப்பட்ட துறைகளை சேர்ந்தவர்கள் ராணுவத்தில் சேர்க்கப்பட்டார்கள். யுத்தம் உக்கிரமாக நடந்து கொண்டிருந்ததால் அவர்களுக்கு பயிற்சியும் அதிகம் அளிக்கப்படவில்லை, குறிப்பாக மன ரீதியாக அவர்களைத் தயார் செய்யவில்லை. போரின் பயங்கரத்திற்கு ஒருவரை பயிற்சியால் மன ரீதியாக முற்றிலும் தயார் செய்து விட முடியாது என்பது உண்மை. இருந்தும் அப்போதைய அவசரத்தில் அத்தியாவசிய பயிற்சியைத் தாண்டி எந்த புரிதலையும் அளிக்காமல் மந்தை மந்தையாக அவர்கள் போர்களத்திற்கு அனுப்பப்பட்டனர். 

எங்கு போர் நடந்தாலும் - அது உலகப் போரோ, அல்லது வீயட்நாமோ இராக்கோ,- அதில் பங்கேற்பவர்களுக்கு வரும் மன நெருக்கடி பற்றியும், போர் முடிந்தும் அன்றாட வாழ்க்கையில் இயல்பாக ஈடுபட முடியாத நிலை பற்றியும் பல பதிவுகள் உள்ளன.  உலகப்போரில் அமெரிக்காவின் பங்கை குறித்து Stephen Ambrose  எழுதிய புத்தகங்களில் (D-Day, Band Of Brothers, Citizen Soldiers)  இத்தகைய பல சித்தரிப்புகள் உண்டு. உதாரணத்துக்கு, பதினேழு பதினெட்டு வயதில் போர்களத்திற்கு அனுப்பப்பட்டு வந்து சேர்ந்த முதல் நாளே இறப்பவனைப் பற்றிய சம்பவக் குறிப்பு.  Stephen Ambrose போர் எதிர்ப்பாளர் அல்ல - கடிதங்கள், நிர்வாக குறிப்புக்கள், வாய்மொழி தரவுகள் இவற்றைக் கொண்டு தான் படைப்புகளை எழுதியுள்ளார். Citizen Soldiers என்ற ஒரு புத்தகத்தின் பெயரே வீரர்கள் எங்கிருந்து, எப்படி வந்தார்கள் என்பதைச் சொல்கிறது (இவர் மற்ற எழுத்தாளர்களிடமிருந்து அறிவுத் திருட்டு செய்தார் என்றும் சொல்லப்படுகிறது, அது இந்த இடத்தில் முக்கியமில்லை, அவர் புத்தங்களில் தரும் தகவல்தான் முக்கியம், அது பெரும்பாலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது).


தங்கள் கனவிலும் நினைத்துப் பார்த்திராத பயங்கரங்களை சந்தித்த, சந்திக்கும் இப்படிப்பட்ட வீரர்களின் பிரதிநிதி யோசாரியன் (Yossarian). காட்ச் 22 நாவலில் 'Insanity is contagious' என்று ஓரிடத்தில் குறிப்பிடப்படுகிறது.  அதற்கேற்ப எண்ணற்ற பாத்திரங்கள், அபத்த நிகழ்வுகள், அதனால் அவர்கள் கிட்டத்தட்ட மனநிலை பிறழ்ந்த நிலையில் இருப்பது, பிறகு நாவலிலிருந்து காணாமல் போவது என கட்டுக்கடங்காமல் பாயும் இந்த நாவலில் யோசாரியன் ஒரு தொடர் பாத்திரம். பெரிதும் இவன் பார்வையில் தான் நாவல் நகர்கிறது. 'Insanity is contagious'  என்பதை உணர்ந்தவன், எப்படியாவது  தன் உயிரைக, sanityயை  காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்பதுதான் அவனது முக்கியமான லட்சியம் (He was going to live forever, or die in the attempt). ஒருபுறம் பித்து நிலை, இன்னொரு புறம் தெளிவான மனநிலை என இரண்டுக்கும் நடுவில் இருப்பவன் (insanity X lucidity). 

அவன் சொல்வது பைத்தியக்காரத்தனமாக இருப்பது போல் தோன்றினாலும் அதிலும் ஒரு தர்க்கம் இருக்கும்.  யோசாரியனுக்கும் அவனது நண்பனுக்கும் நடக்கும் உரையாடல் கீழே.

They're trying to kill me," Yossarian told him calmly.

"No one's trying to kill you," Clevinger cried.

"Then why are they shooting at me?" Yossarian asked.

"They're shooting at everyone," Clevinger answered. "They're trying to kill everyone."

"And what difference does that make?"

இதில் யோசாரியன் கூறுவது பைத்தியக்காரத்தனம் என்று முதலில் நாம் எண்ணலாம், ஆனால் இறுதியில், அவன் பார்வையில் பார்த்தால் அவன் சொல்வது  சரியானதுதான் என்பதை உணர்கிறோம். குறிப்பாக யோசாரியன் என்பவனைக் கொல்ல வேண்டும் என்று கொலை முயற்சி செய்வதற்கும், எதிரி என்ற பொது அடையாளத்தில் கொல்ல முயல்வதற்கும் என்ன வித்தியாசம்? இரண்டிலும் இறக்கப்போவதென்ன்னமோ யோசாரியன்தான்.

ஆமாம், இது போன்ற பிணவறை அங்கதமே இந்தப் படைப்பெங்கும் நிறைந்திருக்கிறது. இது போன்ற ஒரு வாக்கியத்தைப் படித்ததும் சிரிப்பு வருகிறது, ஆனால் அந்தச் சிரிப்பு நீடிப்பதில்லை.  இந்த பாத்திரம் மட்டுமல்ல நாவல் முழுதும் அபத்தமும், அதை நியாயப்படுத்தும் தர்க்கமும் இணைந்தே உள்ளன (நாவலின் தலைப்பான 'Catch-22' வின் அர்த்தமே இப்படிப்பட்ட ஒரு இணைப்புதான்). இது போல் சிரிக்க வைக்கும் கட்டங்கள் நிறைந்த நாவல், ஆனால் நம் சிரிப்பு இதன் இருள்நகையின் தாக்கத்தில் விரைவில் உறைந்து போகிறது. யோசாரியான் போல் மறக்க முடியாத பாத்திரங்கள் பல.


ராணுவம் என்பதும் ஒரு நிறுவனம்தான். இங்கும் ஒரு நிறுவனத்தில் நடக்கும் அதிகார மோதல்கள், மேலதிகாரி மற்றவரிடம் வேலை வாங்கிக்கொண்டு தான் புகழ் பெறுவது, நிறுவனத்தில் இருக்கக்கூடிய காலாவதியான, அர்த்தமற்ற விதிகள் என அனைத்தும் உண்டு.அவை இந்த நாவலில் பகடி செய்யப்படுகின்றன. அதன் உச்சகட்டம் டாக் டனீகா (Doc Daneeka). இவர்தான் நாவலின் தலைப்பை உருவாக்குபவர்.  அனைத்து அமைப்புகளிலும் உள்ள விதிகளின் இயந்திர இயக்கம் இவனது விதியையும் நிர்ணயிக்கிறது. அப்படி என்ன ஆகிறது இவனுக்கு? 

ஒவ்வொரு பிரிவைச் சேர்ந்தவர்களும் இத்தனை மணி நேரம் போர்க்களத்தில் விமானங்களை இயக்கியிருக்க வேண்டும் என்று விதி இருக்கிறது. விதியை சரி செய்ய, தான் விமானப்பயணம் செய்யாமல், ஆனால் தன் பெயர் மட்டும் பயணியர் பட்டியலில் இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்கிறான் அவன். ஆனால் துரதிருஷ்டவசமாக, அவன் பெயரளவில் மட்டும் பயணித்திருந்த விமானம் எரிந்து விழுந்து விடுகிறது, அவன் இறந்துவிட்டதாகப் பதிவு செய்யப்படுகிறது. டனீகா உயிருடன் இருந்தாலும், அனைவரின் கண்முன்னும் ரத்தமும் சதையுமாக நடமாடினாலும், அவன் இறந்துவிட்டதாகவே நிர்வாக அமைப்பு கருதுகிறது. மரணம் குறித்த தகவல் அவனது மனைவிக்கு அனுப்பப்படுகிறது, அவளும் அதை ஏற்றுக் கொள்கிறாள். உயிரோடு இல்லாத காரணத்தால் தன் பிரிவை விட்டு அவனால் வெளியே செல்ல முடியாது, இறந்தவனை வெளியேற அனுமதிக்க விதிகளில் இடமில்லை. சம்பந்தப்பட்ட அதிகாரிகள் அனைவரும் அவன் இறந்து விட்டதாக தொடர்ந்து சொல்வதால், அவனே காலப்போக்கில் அதை நம்பத் தலைப்படுகிறான். அபத்தத்தின் உச்சம்.

நிர்வாக அமைப்பின் அர்த்தமற்ற விதிகளின் இன்னொரு உதாரணம் மட் (Lieutenant Mudd). இவர் தன் குழுவில் சேரும் முன்னரே இறந்து விடுகிறார் (மேலே Ambrose புத்தகத்தில் வரும் நிகழ்வைக் குறிப்பிட்டுள்ளேன், அதைப் போன்றதே இதுவும்). இவரை போரில் இறந்தவர்களின் அதிகாரப்பூர்வ பட்டியலில் சேர்ப்பதா வேண்டாமா என்ற குழப்பத்தில் ஒருவரும் ஒன்றும் செய்வதில்லை. மட் என்று ஒருவர் இருந்ததையே யாரும் ஒப்புக்கொள்வதில்லை. 

ராணுவ அமைப்பு எப்போதும் தவறிழைக்காது என்பதை வலியுறுத்த உயிரோடு இருக்கும் டனீகா இறந்தவராகவும், இறந்த மட் எப்போதுமே இருந்திராதவராகவும்  bureaucracyஆல் நிறுவப்படும் அவல நகைச்சுவை இது.
பொதுவாக போர் குறித்த சித்திரங்களில் மன்னர்களும் தளபதிகளும் களத்தில் இறங்கிப் போரிடுவதாக படித்திருக்கிறோம். இப்படி பழங்காலத்தில் நடந்திருக்கலாம், நவீன போர் முறை வந்தபிறகு அது அரிதே. (Rommel போன்றவர்கள் இரண்டாம் உலகப்போரில்  நேரடியாக முன்னின்றனர் என்று படிக்கிறோம்). தங்கள் போர் வெறியால், வீரர்களை துச்சமாக மதித்து தேவை இல்லாமல் பலி கொடுப்பவர்கள்தான் இக்காலத்தில் இருக்கிறார்கள். ட்ரீடில் (General Dreedle) அப்படிப்பட்ட ஒருவர். தன் கீழ் பணியாற்றுபவர்களை தூசு போல் எண்ணுபவர், அவர்களுடைய உயிரின் மதிப்பை அறியாதவர். தான் நேரடியாக பங்கேற்காமல், தன் வீரர்கள் ஒரு நகரத்தை பிடித்தபின் நடக்கும் வெற்றி வரவேற்பின்போது மட்டும் முன்னிற்பவர். இவர் கூடவே ஒரு பெண் வருகிறார். ட்ரீடில் மருமகனும் அவருக்கு உதவியாக வருகிறார். ட்ரீடில் மருமகன் அந்தப் பெண்ணிடம் முறை தவறி நடக்க வேண்டும், அதை தான் கண்டுபிடித்து மருமகனை தண்டிக்க வேண்டும் என்பது ட்ரீடிலின் அவா. அவருக்கும் பெக்கம் (General Peckem) என்ற இன்னொரு தளபதிக்கும் அதிகாரப் போட்டி உண்டு. இந்தப் போட்டியில் பெக்கம் தோல்விதான் அடைகிறார்.  

போர்களத்தில் இப்படி எல்லாம் நடக்குமா என்று கேட்காதீர்கள், இது ஹெல்லரின் உலகம். இதில் அவர் சுட்ட விரும்புவது, கட்டுக்கோப்புடன் செயல்படுவதாக நம்பப்படும் ராணுவம் போன்ற நிறுவன அமைப்பிலும் மலிவான போட்டி பொறாமைகள் உண்டு என்பதைத்தான். ராணுவ உயரதிகாரிகள் கீழ்மையானவர்களாக, சுய லாப/ முன்னேற்ற நோக்கம் கொண்டவர்களாகவே நாவலில் வருகிறார்கள். இன்னொரு அதிகாரி பற்றி ஹெல்லர் இப்படி கூறுகிறார் 

"Colonel Cathcart was indefatigable that way, an industrious, intense, dedicated military tactician who calculated day and night in the service of himself."

ஈராக், ஆப்கான் யுத்தங்களுக்கு பிறகு, அந்த நாடுகளில் அமெரிக்க வர்த்தக நிறுவனங்கள் தங்கள் செயல்பாடுகளை எவ்வாறு தொடங்கின, வளர்ச்சி என்ற பெயரில் எவ்வளவு லாபம் ஈட்டுகின்றன என்பதை நாம் படித்து வருகிறோம். அப்படி பிணந்தின்னி கழுகுகளாக இருக்கும் நிறுவனங்களின் குறியீடுதான் மிலோ மைண்டர்பைண்டர் (Milo Minderbinder). 

இவர் ஒரு வர்த்தக குழுவை நடத்துகிறார், இவர் மூலம்  போரின் வர்த்தக முகத்தையும் பகடி செய்கிறார் ஹெல்லர். உணவக அதிகாரியாக இருக்கும் இவர் ஒரு தூய முதலிய ஊழியராக இருக்கிறார். போரின் இருதரப்புக்கும் தேவையானவற்றைத் தருவித்துத் தரும் வர்த்தகர் இவர். எதிர் தரப்புகள் இரண்டுக்குமிடையே தனக்கென ஒரு தனி தொலை தொடர்பை உருவாக்கிக் கொள்கிறார் இவர். தன் தொழில் நிமித்தமாக போர்க்களத்தில் எங்கும் செல்லும் உரிமை இவருக்கு அளிக்கப்படுகிறது. 

மிலோ யாருக்கும் கட்டுப்பட்டவரில்லை. இவரது தொழிலும் அதில் பணம் பண்ணுவதுமே இவரை இயக்குகின்றன. தன் செயல்களை நியாயப்படுத்த மிலோ சொல்லும் தாரக மந்திரம் இதுதான், "What's good for Milo Minderbinder, is good for the country". அனைவரையும் தன் காரியத்திற்காக வசியப்படுத்தும் ஆற்றல் கொண்டவர் இவர். போர் குறித்த மாற்று கருத்தை கொண்ட யோசரியானையே மிலோ, The country was in peril; he was jeopardizing his traditional rights of freedom and independence by daring to exercise them, என்று கூறி அவனையும் தன் வழிக்குக் கொண்டுவரப் பார்க்கிறான்.

ஒரு முறை தன் வியாபார செயல்பாட்டினால் தன் குழு மீதே குண்டு மழை பொழியச் செய்கிறான் இவன். இதனால் மிலோ தண்டிக்கப்படுகிறான் என்று நீங்கள் நினைத்தால் தவறு-  தன் வியாபாரத்தால் வந்த லாபத்தை அவன் சொன்னதும், அனைத்தும் மறக்கப்படுகின்றன, தொடர்ந்து அனைத்து பக்கமும் தன் வியாபாரத்தை செய்கிறான். மற்ற எந்த நிறுவன வியாபாரமும் போல், லாபம்தான் போரின் முதல் இலக்கு, அதற்காக அனைத்தும் நடக்கும் என்பதை உணர்கிறோம். மிலோவின் இன்னொரு பொன்மொழி இதை உறுதி செய்கிறது - "Frankly, I'd like to see the government get out of war altogether and leave the whole field to private industry." இன்று Blackwater போன்ற நிறுவனங்கள் சட்டத்தை நீங்கள் சரி செய்து கொடுங்கள், மற்றதை நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம் என்று போர்தொழிலில் இறங்கிவிட்டன .

அண்மைக் காலத்தில் அதிகம் பேசப்படும் உலகளாவிய கிராமத்தையும், உலகைத் தன் கிராமமாக்கிக் கொண்ட தொழிலதிபர்களையும்கூட பகடி செய்யும் படிமமாக இருக்கிறான் மிலோ. ஒழுக்கம், கட்டுப்பாடு, மெலியோரைக் காத்தல் இவற்றை தனது கொள்கையாக கொண்ட ராணுவத்திலும் குழுக்கள், மற்றவரை வதைத்தல் எல்லாம் உண்டு. இப்படி பாதிக்கப்படும் ஒருவர்  'மேஜர் மேஜர் மேஜர் மேஜர்' (Major Major Major Major). ஆமாம், 'Major Major Major' என்பது அவரது பெயர்.அவனது அப்பாவால் விளையாட்டாக வைக்கப்பட பெயர் அது. ஆரம்பத்திலேயே மோசம் போனவன் இவன். கடைசி மேஜர் ராணுவத்தில் அவர் பதவி .  இவனை பற்றி ஹெல்லர் இப்படி கூறுகிறார் -

"Some men are born mediocre, some men achieve mediocrity, and some men have mediocrity thrust upon them. With Major Major it had been all three. Even among men lacking all distinction he inevitably stood out as a man lacking more distinction than all the rest, and people who met him were always impressed by how unimpressive he was."

இந்தப் பெயரின் காரணமாக அவன் மிக விரைவாக பதவி உயர்வு பெறுகிறான். கணினியில் ஏதோ கோளாறு, அவனது பெயரை ஒரு பதவியாக அது கணக்கு செய்து கொள்கிறது. இனி அவனை பதவி இறக்கம் செய்ய முடியாது, அப்படி செய்தால் ராணுவத்தின் செயல்பாட்டில் கோளாறு உள்ளது என்று ஒத்துக்கொள்வதற்கு ஈடானது. எனவே அவன் உயர் பதவியில் இருக்கிறான். எதுவும் செய்யாமல் தங்களுக்கு சமமாக ஆகிவிட்ட கோபம் அவனது சகாக்களுக்கும் மேலதிகாரிகளுக்கும் இருக்கிறது. இவ்வளவு வேகமாக முன்னேறிவிட்டான் என்ற கோபம் அவனது ஊழியர்களுக்கு இருக்கிறது. அவன் தனித்து விடப்படுகிறான், அவனை யாரும் விரும்புவதில்லை. 

ஒரு முறை அவன் கூடைப்பந்தாட்டம் ஒன்றில் மாறு வடத்தில் கலந்து கொள்கிறான். அவன்கீழ் வேலை செய்பவர்கள் அவனை அடையாளம் கண்டுபிடித்து விடுகிறார்கள். ஆனால், அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல், விளையாடுவது போல் ஆளாளுக்கு அவனை அடி பின்னியெடுத்து விடுகிறார்கள். இவ்வாறாக அவர்களது கோபம் தீர்கிறது. இந்தப் பாத்திரம் நடுக்கதையில் காணாமல் போய் விடுகிறது. இவனுக்கென்று தனித்த ஆளுமை கொஞ்சம்கூட இல்லை, இவன் பார்ப்பதற்கு நடிகர் 'Henry Fonda' போல் இருப்பதாக குறிப்பிடப்படுகிறான், அவன் உருவம்கூட தனித்தன்மை கொண்டதாக இல்லை. அவன் Henry Fondaவேதான் என்றும் வதந்திகள் கிளம்புகின்றன, இவை அவனிடம் இருக்கும் கொஞ்ச நஞ்ச சுயத்தையும் அழித்துவிடுவதாக இருக்கின்றன. 


ரண்டாம் உலகப்போரில் நேச நாடுகள் ஹிட்லரை எதிர்ப்பதை நியாயப்படுத்திய முக்கிய காரணம், ஹிட்லர் இன அடிப்படையில் மனிதர்களைப் பிரித்தார், அடிமைப்படுத்தினார், அவர்களை விடுவிக்க வேண்டும், மானுடம் வெல்ல வேண்டும் என்பதே.  உயர்ந்த குறிக்கோள். இப்படிப்பட்ட உயர்ந்த குறிக்கோளை சொல்லிக்கொண்டு தான்  கிரேக்க-ட்ரோஜன் போர், ஐரோப்பியர்கள் லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளை கைப்பற்றியது, ஈராக் போர்கள் என காலந்தோறும் நடந்து வருகிறது. ஆனால் வெளிப்படையாக சொல்லப்படாத காரணங்கள் உண்டு (வியாபாரம் போன்றவை, இதை மிலோ பாத்திரம் மூலம் ஹெல்லர் சுட்டுகிறார்). 

இது ஒரு புறம் இருக்க, தன் சொந்த குடிமக்களை இந்த நாடுகள் எப்படி நடத்தின? அப்போதைய வல்லரசான இங்கிலாந்து பிற இன/ நாட்டு மக்களிடம் எப்படி நடந்து கொண்டது, அதன் வல்லாதிக்க வெறியில் எத்தனை மக்கள் பாதிக்கப்பட்டனர் என்பதை நாம் அறிவோம். அமெரிக்காவில் அமெரிக்க - இந்தியர்கள் (native american) ஆஃப்ரோ அமெரிக்கர்கள் (afro american) எப்படி நடத்தப்பட்டார்கள் என்பதும் நாம் அறிந்ததே. ராணுவத்தில் அமெரிக்க - இந்தியர்கள், ஆஃப்ரோ - அமெரிக்கர்கள் எத்தனை பேர் உயர் பதவியில் இருந்தார்கள், அவர்கள் எப்படி நடத்தப்பட்டார்கள்  என்பதைப் படித்தால் அதுவே பல பதிவுகள் அளவுக்கு தகவல்கள் தரும். இந்த நாவலில் ஹல்போட் (Chief White Halfoat) என்ற அமெரிக்க - இந்திய பாத்திரம் வருகிறது. தங்களுடைய பூர்விக இடத்திலிருந்து மட்டுமின்றி, எங்கு சென்றாலும் எப்படி வெள்ளையர்களால் விரட்டப்பட்டனர் என்று கூறுகிறார். 

"How could I learn to read or write?” Chief White Halfoat demanded with simulated belligerence, raising his voice again so that Doc Daneeka would hear. “Every place we pitched our tent, they sank an oil well. Every time they sank a well, they hit oil. And every time they hit oil, they made us pack up our tent and go someplace else. We were human divining rods. Our whole family had a natural affinity for petroleum deposits, and soon every oil company in the world had technicians chasint us around. We were always on the move. It was one hell of a way to bring a child up, I can tell you. I don’t think I ever spent more than a week in one place.”

சொந்த நாட்டிலேயே இடமற்றவர்களாக, விரட்டி அடிக்கப்படுவது ஒரு உச்சகட்டத்தை அடைந்து, அவர்கள் எங்கு செல்வார்கள் என்று யூகித்து எண்ணை நிறுவனங்கள் அவர்களுக்கு முன்பே அங்கு குடியமர்ந்து விடுகிறார்கள், இதனால் முன்பு இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச ஆசுவாசமும் இவர்களுக்கு கிடைப்பதில்லை. இதுவும் நம்பக்கூடியதாக இல்லாமல் இருக்கலாம், ஆனால் இங்கு ஹல்போட் அமெரிக்க-இந்தியர்கள் ஒடுக்கப்பட்டதின் ஒரு குறியீடு. அவரின் அலைச்சல் அவர் இனத்தின் அலைச்சல். வெளியெங்கும் சுதந்திரமாக இருந்தவர்கள் 'reservations' என்று ஓரிடத்தில் அடைக்கப்பட்டு வாழ நேர்ந்த நிலை பற்றி நமக்கு ஒரு நினைவூட்டல். மேலும் நேச நாடுகளின் இரட்டை நிலைப்பாட்டையும் இது நமக்கு காட்டுகிறது.

இங்கு எண்ணை நிறுவனங்களை பற்றிய குறிப்பு முக்கியமானது, எண்ணை மற்றும் ஆயுத நிறுவனங்கள் அமெரிக்காவின் அரசியலில், அந்நாட்டின் கொள்கை முடிவுகளில் மிகுந்த செல்வாக்கு செலுத்துகின்றன. (பல துப்பாக்கி சூடுகள் நடந்து அப்பாவிகள் பலர் இவற்றில் கொல்லப்பட்டாலும் இன்றும் 'Gun Control' குறித்த விவாதங்கள் முடிவில்லாமல் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன). 

ஹல்போட் பேசும் போது இன்னொரு மிக நுணுக்கமான விஷயத்தை வெளிக்கொணர்கிறார் ஹெல்லர்.

"Racial prejudice is a terrible thing, Yossarian. It really is. It’s a terrible thing to treat a decent, loyal Indian like a nigger, kike, wop, or spic,” Chief White Halfoat nodded slowly with conviction

பாருங்கள், தான் ஒடுக்கப்படுவதை எதிர்க்கும் ஹல்போட், ஆஃப்ரோ-அமெரிக்க இனத்தவர்கள் பற்றி நல்ல அபிப்ராயம் வைத்திருக்கவில்லை, தங்களை அவர்களுடன் ஒப்பிடுவதை அவர் வெறுக்கிறார். இது ஒரு மிக முக்கியமான, அனைத்து நாடுகளுக்கும், இனங்களுக்கும், சாதிகளுக்கும் பொருந்தும் விஷயம். இதை இந்தியாவிலேயே பார்க்கிறோம், சாதி எப்போதும் உயர் படிநிலைக்குச் செல்ல எத்தனிக்கும் அதே நேரத்தில் தனக்கு தாழ் படிநிலையில் இருப்பவரை அங்கேயே இருத்தி வைக்க முயல்கிறது. இதையே ஹல்போட் சொல்கிறார்.

இந்த பாத்திரம் மிக சில இடங்களிலேயே நாவலில் வருகிறது, ஆனால் அது சொல்லும் செய்தி பல. மேலோட்டமாக இருக்கும் அவல நகைச்சுவையில் இவை கவனிக்கப்படாமல் போகலாம்.


ரிக் மரியா ரிமார்க்கின் போர் எதிர்ப்பு நாவல் 'All Quiet on the Western Front' இப்படி முடிகிறது - 

He fell in October 1918, on a day that was so quiet and still on the whole front, that the army report confined itself to the single sentence: All quiet on the Western Front. He had fallen forward and lay on the earth as though sleeping. Turning him over one saw that he could not have suffered long; his face had an expression of calm, as though almost glad the end had come.

போர் முடிந்து சமாதானம் ஏற்பட்ட அன்று மடிகிறான் கதை நாயகன். இந்த அவலத்தை ஹெல்லர் கொடுக்க விரும்பவில்லை, யோசாரியன் ஏன் சாக வேண்டும் என்பதே அவர் தரப்பு. எனவே இந்த அசாத்திய நாவலின் முடிவில் யோசாரியன் ராணுவத்தை விட்டுத் தப்பியோடுகிறான். அவன் நல்லபடியாக தப்பிப் பிழைக்க வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம் - ஹெல்லர் பின்னர் எழுதின க்ளோசிங் டைம் (Closing Time) என்ற நாவலில் யோசாரியன் மீண்டும் வருகிறான்.

இந்த நாவலின் பேசுபொருள் மற்றும் அதன் பிணவறை நகைச்சுவை குறித்து உங்களுக்கு ஒரு காட்சி கிடைத்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ராணுவ வீரர்களை கோழைகளாகவும் தேசப்பற்று இல்லாதவர்களாகவும் சித்தரித்து அவர்களின் தியாகத்தை மலினப்படுத்துவதாக இந்த நாவல் விமரிசிக்கப்பட்டுள்ளது. இதைவிட ஒரு அபாண்டம் இருக்க முடியாது. உண்மையில், இந்த நாவல் இயல்பு வாழ்விலிருந்து பிரிக்கப்பட்டு, வலுக்கட்டாயமாக நரகத்தில் புகுத்தப்பட்ட இளைஞர்களைப் பார்க்கிறது - அவர்களுக்கு அதில் எப்படி பிழைத்திருப்பது என்பது பிடிபடுவதில்லை. உண்மையில் மிகவும் கருணையுடன் அவர்களை விவரிக்கிறது காட்ச் 22. 

இளைஞர்களின் பார்வையில் போரைப் பார்க்கும்போது போர் குறித்த நம் பெருமிதங்கள் புரட்டிப் போடப்படுகின்றன என்பதைச் சொல்லத்தான் வேண்டும். நாற்காலியில் உட்கார்ந்து கொண்டு கோட்பாடுகளை உருவாக்குபவர்களையும்,  தேசப்பற்று என்றால் தேசத்துக்காக உயிரைக் கொடுப்பது என்று நினைக்கும் தேசியவாதிகளையும் வேண்டுமானால் இந்த நாவல் கோபப்படுத்தலாம். ஆனால் இதே ஆட்கள் தங்கள் தேசத்துக்காக தம் சுண்டு விரல்களையும்கூட தியாகம் செய்யப் போவதில்லை என்பதை நாம் நன்றாகவே அறிந்திருக்கிறோம்.

இரண்டாம் உலகப்போர் இதன் களமாக இருந்தாலும், ஹெல்லர் ஐம்பதுகளில் நடந்த 'கொரிய போர்', 'அமெரிக்காவில் கம்யூனிஸ்ட் உறுப்பினர்கள் அரசு இயந்தரத்தால் நசுக்கப்பட்டது', 'அமெரிக்க/ரஷ்ய பனிப்போர்' என பல விஷயங்களின் பாதிப்பில் இந்த நாவலை எழுதியதாக கூறியுள்ளார். எதுவாக இருந்தாலும் முக்கிய இழை மனிதர்கள் அசாதாரண சூழ்நிலைகளை சந்திப்பதும், அதிலிருந்து தங்களுடைய மானுடத்தை காப்பாற்றி பிழைக்க முயல்வதுமே. 

சிலருக்கு இப்படியெல்லாம் எழுதக்கூடாது என்று கோபம் இருந்தால் கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள். உங்கள் இருபதுகளில் நீங்கள் எப்படி இருந்தீர்கள் என்பதை நினைத்துப் பாருங்கள். உங்களுக்கு நிறைய பிரச்சினைகள் நிச்சயமாக இருந்திருக்கும். ஆனால், நம்மில் எத்தனை பேர் நம்மைக் கொல்லப் போகிற அடுத்த வெடியையும் தோட்டாவையும் தப்பித்தாக வேண்டிய நிர்பந்தத்தில் இருந்தோம்? அடுத்த நாளை விடுங்கள், ஒரு மணி நேரம் கழித்து நாம் உயிரோடு இருப்போமா என்பதே தெரியாத சூழ்நிலையை நாம் யாரும் சந்தித்ததில்லை.

நாவலில் வரும் இந்த உரையாடலைப் படியுங்கள். இருபதுகளில் இருக்கும் ஒருவன் இத்தகைய மனநிலையில் இருக்க வேண்டுமென்றால் அவன் எத்தகைய சூழ்நிலையில் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும்?

"Today you're an old man."

"Old?" asked Clevinger with surprise. "What are you talking about?"

"Old."

"I'm not old."

"You're inches away from death every time you go on a mission. How much older can you be at your age? A half minute before that you were stepping into high school, and an unhooked brassiere was as close as you ever hoped to get to Paradise. Only a fifth of a second before that you were a small kid with a ten-week summer vacation that lasted a hundred thousand years and still ended too soon. Zip! They go rocketing by so fast. How the hell else are you ever going to slow down?" Dunbar was almost angry when he finished.

இன்றும் உலகெங்கும் இளைஞர்கள் பலரும் இது போன்ற அச்சுறுத்தும் சூழல்களை எதிர்கொள்கின்றனர், நமக்கெல்லாம் அதனால் பாதிக்கப்படாமல் வாழும் அதிர்ஷ்டம் வாய்த்திருக்கிறது. தங்களால் புரிந்து கொள்ளவே முடியாத விஷயங்களை எதிர்கொண்டாக வேண்டிய நிலையில் இருக்கும் இந்த இளைஞர்களை நினைத்துப் பாருங்கள். உங்களுக்கு அவர்கள் ஏன் இப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் என்பது கொஞ்சம் புரியலாம். இறுதியாக ஹெல்லர் இந்த புத்தகம் பற்றி சொன்னதுடன் முடிக்கிறேன், மொத்த புத்தகத்தை இதில் encapsulate செய்கிறார் 

Frankly, I think the whole society is nuts - and the question is: What does a sane man do in an insane society?" 

இப்போதும் இந்த நாவலை நீங்கள் விரும்பாமல் இருக்கலாம், ஆனால் போர்க்களத்துக்கு அனுப்பப்படும் இளைஞர்களின் வாழ்வை வீரமும் தியாகமும் நிறைந்த ஒன்றாக பீடத்தில் வைக்காமல் இனி வேறு வகையில் பார்ப்பீர்கள் என்பது மட்டும் நிச்சயம்.

Friday, March 8, 2013

The Oath of the Vayuputras

At the very beginning of 'The Oath of the Vayuputras' , Amish raises a very pertinent question of what is the tipping point when good becomes evil and vice versa and how does one come to a conclusion about it. This is in line with his earlier 2 books where Amish/Shiva are constantly looking at the concept of good/evil and trying to make sense of it. In a brave move, Amish shows his most important card right the beginning (i.e) the crux of the entire series which is the mythical 'Somras' unlike the earlier 2 where there was an air of mystery maintained throughout and carried over to the next part. The Somras is supposed to have such bad side effects on people consuming them that Shiva has to stop its production and the novel is about whether he succeeds in it. The powers high up are willing to consider the side effects of the Somras as collateral damage as long as it benefits them and this begs the question of how much power the state can wield in deciding what is good for it's people and that too in a sneaky manner by withholding information from the people and thereby depriving them of an opportunity to make a considered choice of what is good for them. I find it relevant in this age of Nuclear power, it's potential to cause disaster to the very people whom it is supposed to help improve their lives and how the state uses the media and other resources to drum up support for it's actions while discrediting those who oppose it by any means like branding them as traitors, having hidden agendas etc. Amish may not have meant it to be a commentary on current times, but I found the crux of the novel similar to what's happening now and more so as I am from Tamil Nadu where I have more opportunities to read/see what's happening.

All these happen right the beginning and one sits back in anticipation of how this is going to progress. But this intriguing set up devolves into a meandering read for most of the remaining part, with a rousing finale but the ultimate result is an underwhelming novel which promises much but doesn't deliver it. There are two reasons for this and they are linked too. The earlier books in the series were driven not by the sheer narrative power, but by the air of mystery and the plot twists/revelations that Amish kept revealing little by little to keep the reader's interest intact. But here the mystery is shown in the very beginning and hence Amish has to bank on his narrative force which lets the novel down. Like for instance the battle scenes, which are supposed to be between forces of huge size (hundreds of thousands literally) and the fact that the whole of India (though the blurb and the book states that India is at war, actually its only the Northern part, as the South is pretty much ignored as usual, more on that later) is at war. There is a tackiness in how the battles scenes are staged and we never get a sense that such a huge battle is in progress, rather it looks more like a skirmish between 2 small groups than a war that is ravaging India. The pop philosophizing about good/evil gets repetitive after a point to the point of causing ennui. Even the revelations that Amish throws up are like "duh, okay". The worst was the one about Shiva's antecedents, which is a throwback to the  the novels/movies where a person from the oppressed group fights for their rights and finally it turns out that he himself is of noble lineage (got lost as a kid, brought up by others etc) and belongs to the same group he is opposing, the implication here being that those who are oppressed cannot fight for themselves and it requires someone from outside (with a perceived royal lineage) to make them come together and fight for their rights. This was the worst cop out done by Amish in the novel.

Amish's persistence with duality continues in this novel too. Along with good/evil, he maps Rudra/Rama(Vishnu), the Vasudev/Vayuputra clan and establishes both the sides with clarity.  But the Vayuputras are so under represented in the novel that one wonders why the novel was titled 'The Oath Of the Vayuputras'. In the case of those who oppose Shiva, he doesn't paint them as all black. Along with those who oppose Shiva for their personal gain, there are characters who have their own convictions/ideologies and oppose Shiva based on that rather than for any individual gain. This doesn't make their actions correct, but credit to Amish for not giving one dimensional characters always.These are some the better parts of the novel. But once Amish has established the characters/motives and moves on the action, the narrative becomes sluggish again. At the half way point most characters are introduced and established, so even that relief is lost to the reader in the second part of the novel.

Other than the narrative, another problem I had with the novel was the ideas Amish postulates in it. After Dan Brown, it has become a fad in the novels about ancient times to glorify their advancements to the point of incredulity.In any era/epoch there would have been advancements made over the previous one, but to posit that the ancients had knowledge of practically everything can only serve as either an outlet for someone's weariness at modern life or raise the nationalistic fervor of incredulous minds, they do not have any relevance to the actual novel. In this work, the ancients refer to binary values, differences between Nuclear fission /fusion, have very advanced war contraptions and in general seem to be aware of pretty much everything. If you are a Tolkien or even J.K Rowling, it is very clear that a completely new world is being created from ground up, there is always a sense of disassociation in the reader and the authors as Gods can let their imagination run amok. But in this novel certain basic facts/beliefs are taken as the base from where the author progresses and when such theories creep in, a susceptible reader will start wondering where does reality end and where does the author take over and may tend to believe that such things really existed in the old times. The ancients may well have used thermonuclear weapons, but based on what we know about their lifestyles from various sources (historians/anthropology/oral history etc), I tend to believe that these references to astras and other advancements are the product of an hugely imaginative mind of those times. My grouse on this may seem to be overreacting, Amish may not have seen it like this and he was probably following a template established by Dan Brown, but this book (and series) could be used by right wing nuts as some kind of propaganda for 'Bharat'. It's not as far fetched as it seems.

Lets take the geography covered in the novel and the references to various gods. In a novel which is supposed to be about India as a whole there is very little reference to the southern part. Muruga is referred to as a God/Person originally from the north who gained great following in the South. Ganesha is referred to as someone who was venerated all over India. I am neither a historian nor a  mythographer , but even from the little I have read these statements by Amish are indicative of the tendency (maybe subconsciously) to group India as a monolithic whole, where everything started from a single point and progressed to the other parts of the country, with no regard for the culture of those parts. That's why Shiva has been revealed as a native of India. Yes, Kalidasa wrote about Kumarasambhava, but Muruga was primarily a Tamil god who was then brought into the Hindu/Indian pantheon. And the cult of Ganesha gained favor only after Tilak.  There's even a mention of Hindu monks who settled in Lhasa (Tibet) and that the Tibetans helped them protect their secrets. I was reminded of 'The Return Of The Aryans' which postulated that the Aryans migrated from India, conquered the world and came back again, the implication being that we Indians were the birthplace of pretty much everything good.  To Amish's credit he also shows the other side of the life in that period, but fringe lunatics have a way of assimilating only what is useful to them, conveniently ignoring the other things.


Towards the last part there is a set piece action involving Sati in single combat and the novel picks up again at this point. This single combat is more hard hitting, violent, with in your face brutality and the battles described earlier. Not just that, the emotional quotient of the novel too is elevated several notches at this point and never lets up till the end which is moving. But it comes too late to entirely salvage the novel. Amish has made an ambitious attempt in this finale (not just in length of the novel but in the content too) and though he doesn't succeed totally, its good to see him not take the easy way out and try to push himself, results notwithstanding. With the success of his novels, books on Ancient India have become a cash cow and there seems to be no end to authors milking it dry. Amish himself refers to 'Mahabharata' at the end stating that he may write about it too someday. Amish should be praised for being the trendsetter in this genre in India but it's still a long way till we get a novel of the likes of 'The Historian'.