Alex - Pierre Lemaitre - A stunning entrance to the international crime fiction stage

A police man carrying the burden of a personal tragedy, forced to take up a case that reminds him of the tragedy? Check. A policeman who is confrontational, prickly and impervious to authority? Check. A higher official who seems to have bone to pick with the policeman, trying to bring him down a peg? Check. With such standard templates, Pierre Lemaitre's 'Alex' does not start on a very promising note, but one cannot guess in his wildest imaginations what is going to happen in the course of the novel. 'Alex', a 30 year old women is kidnapped at the beginning of the novel and Camille Verhoeven is assigned the case. Verhoeven's wife was kidnapped and murdered a few years ago and Verhoeven has not yet come to terms with it when this case is assigned to him.

Lemaitre does not unravel the novel with one clue leading to the next, with each opening new doors till we reach the end. No, what he does is more complicated. He solves one problem while creating a new problem for Verhoeven and us reader to mull about. It's not just for Verhoeven or us,the problems created are for Lemaitre too as we think, 'ah, let's see how he gets out of this' and yes, he does get out of it gracefully, exceeding our expectations. It's as if Lemaitre wanted to test himself, by keep setting new roadblocks for himself during the course of the novel and see how he could clear them.   And these are not just small clues or small solutions, but those which completely alter the novels course and how we look at it. It is, as they say in Mumbai tapori lingo 'Ekdum Jhakaas'.

Just as we get used to Lemaitre's  stringing us along and starting feeling a bit complacent, he throws us another googly at the end of the first part. What started off as standard crime fiction, morphs into a thriller which reminds one of 'Anatomy of a Manhunt', 'Anatomy of a Kill'  portions of 'The Day of the Jackal'. No, this is not a spoiler and the novels have nothing similar, it's just that the atmosphere and the tension created reminds one of it. One watches the happenings like he would follow two top players in opposite sides of the draw scything through the opposition, anticipating with fearful excitement the summit clash in the final. Just as we await the final confrontation, Lemaitre throws us another 'doozy'  which leaves us dazed as we lurch into the final part.

What we see in the final part is far more horrifying than the events of the previous parts as we finally understand the motivations of the characters and more than that come face to face with a deviant mind that is so rooted in reality. It leaves us with the sobering thought as to who can be trusted and who is safe in this world.  The manner in which the revelations themselves  occur are a delight though, where Verhoeven and his team work like a spider spinning it's web, waiting for the accused to trip on his own lies and catch him in their net. It just shows that, even with all the technological/scientific advancements,  policing is at it's core about a lot of legwork, painfully gathering evidence, with all the advancements acting as support ,rather than replacing it. Just as we come to turns with the horror unraveled, Lemaitre gives us one final shock, not a 'twist in the tail of the tale' but  'a twist in the twist in the tail of the tale'. It's the only part where I would crib a bit, not because it's not logical (Lot's of clues on this are scattered beforehand, which we understand only now) but that this sort of trick has been handled elsewhere too. Even one of the high priests of crime fiction has done it (mentioning the story/author would be a spoiler though), though it must be said Lemaitre does this trick in a much better manner, without requiring us to to need any suspension of disbelief. Its just that Lemaitre has completely flummoxed at each turn with unique twists, that this final twist seems a bit bland (though in other lesser works, it would be the high point of the entire novel). But it's an ending that does serve a certain purpose and as I write it, in fact it does seem to be the only logical ending, rather than the twist that precedes it. But all the great works in crime fiction, finally we are not left with just a sense of justice happening, but with a sense of loss as we meditate on the events of the past and see how/whether any of this could have been avoided, as there are no final victors when violence is involved. 

Throughout the novel, as while as relentlessly hammering us with this twists, Lemaitre pulls no punches in detailing the brutality involved in the present as well as the past. As the past unravels, we understand that this is no gratuitous brutality, described for the sake of shocking readers, but a reaction to the brutality that happened earlier. The entire novel is set in simple present/present continuous tense which is disconcerting, because it's like watching the events unfold right before our eyes and not like listening to a narration by the author. We get the feeling like the author himself is clueless like Veerhoven and the readers as to how things will turn out  (though this is just a trick of the mind) and this is a scary thought when we feel that no one (including the author) knows what is going to happen. 

And as befitting a series of novels, the main characters are well etched too. Along with standard criteria that is needed for policemen in such novels (mentioned at the beginning of the post), Verhoeven has also some distinct qualities. For one his height is 4'11. It could just be another way of  Lemaitre differentiating his works from the clutter, or it could also be a homage to the French's greatest general, the 'Le petit caporal' (though there are calls to reconsider the myth about the general's height). Like Napolean, Verhoeven marshals his troops well, has a great relationship with them (in spite of his prickliness) and has their unquestioned loyalty. He has his moments of weakness though, which endears him more to us. His lieutenants, Louis and Armand are also characters one would like to spend time with, particularly the modern day 'Uncle Scrooge', Armand. The relationship between them is woven well into the novel, without intruding on it's core. As the other novels in the series get translated, we should get to know them more.

This is the first novel of Lemaitre to be translated in English and he does make a grand entrance to the international crime fiction stage holding us completely riveted. Just recommending this novel would be an injustice, this is a must read for all crime fiction aficionados. This stunning 'tour de force' is a keeper.

Missing -Karin Alvtegen

When we first see Sibylla, she is  dining at the Grand Hotel's magnificent French dining room. She looks the part of the successful executive unwinding after a tough day at office. But why is her suit then having a false label (is she so concerned about appearances that she resorts to such falsehood?), why is the waist button of her skirt replaced by a safety-pin (if she can dine in such a posh hotel, couldn't she have put on a new dress before coming to dinner?), why is she thinking of stealing the towels in the hotel rooms (is she a kleptomaniac?). Because Sibylla is nothing like what seems to be. She is in her early thirties, has been living underground for the past 15 years or so and is now trying to sponge off a costly dinner from another customer. She succeeds in both getting her dinner and also avoiding the advances of her patron. But the next day when he is found murdered, Sibylla is on the run, accused of the murder. Multiple murders occur as Karin alternates events from the present with those from the past, giving us bits and pieces of Sibylla's past life.

The concept of living 'on the road'  has occurred a legendary status, but it is still a lifestyle that is admired by a lot, but not attempted by many voluntarily. The reason being that it is not as fun as it may seem from the outside (how much fun can one have when he/she doesn't know when the next meal will come and has been living with this uncertainty for years) and Karin gives us a non-celebratory, hard hitting account of the life which leaves us with mixed feelings. While one cannot but marvel at the ingenuity shown by Sibylla in getting by having almost nothing, we keep thinking about the circumstances that would force someone to choose such a lifestyle, voluntarily excluding oneself completely from society. As we get know about events from Sibylla's past, we understand her rationale for renouncing her past life and even empathize with her. It's a creepy account of psychological abuse heaped upon her by own mother Beatrice, with her stony silences, subtle condescending attitude, studied ignoring of her daughter to achieve her ends, which are more painful than a stinging slap across the face (excellent observation of human behavior by Karin). The irony here is that Beatrice wouldn't have any inkling of the damage she was causing her daughter (or at-least not openly accept). From her viewpoint, she would have been doing her best and Sibylla would be the ungrateful creature for not understanding her mother's love. Whatever the motivation of Beatrice, the situation at home makes Sibylla insecure, feeling at fault for even things that are beyond her control, always in a state of tension as to whether she has displeased her mother in anyway, torn between the conflicting feelings of obedience and wanting to break free. All this results in a lot of repressed feelings and as in such cases, the breakdown when it happens is of epic proportions and that's what happens with Sibylla, resulting in her voluntary exile to the margins of society. The irony of the title hits us when we realize that though Sibylla has been living like this for 15 odd years, no one seems to have missed her (until the murders occur and society wakes up to the fact that there is a person called 'Sibylla'). There are so many of these kind of missing people, people who are present and yet not present, visible yet as good as invisible, people whom their immediate kith/kin and society has a whole do not seem to realize that they have gone missing.

One is reminded of 'Lisbeth Salander' while reading the novel. Like Lisbeth, Sibylla is spunky, detests authority, doesn't care much for society and looks to lead life on her own terms. They have their points of divergence too  as Sibylla is has come from a upper-middle class/rich household, didn't face any physical abuse (though the mental manipulation would more than make up for it). She is not your usual 'super-heroine' who is always ready to kick ass. The shadows of her past are always dogging her, she has her moments of indecision, moments where she feels like just giving up on everything. But she manages to find some inner resource of strength (or hate against society?) to take the next step and proceed further. Karin is her best in these portions where she shows us the dynamics of the interplay in human relationships and when she takes us into the vortex of the human mind. You do have female protagonists in works of 'Helen Tursten', Yrsa Sigurdardottir' etc.  Yes, they are a change from the mostly male protagonists of crime fiction, but they conform to the archetype of the working women  who struggle to balance their personal and professional lives but manage to do a good job of both. Salander and Sibylla though are nothing like them, they blaze a new trail for female protagonists in crime fiction, in which I hope to see other writers proceeding (before turning the prototype into a cliche). I would have like to know more about Sibylla, but since this is a standalone novel there is no hope for it.

The best works in crime fiction (any genre fiction) are the ones that go beyond the conventions of their genre without losing out on the core. While Karin does a great job in the former, it is in the latter that she falters. Sibylla is on the run, multiple murders occur for which she is accused, but none of the tension that should arise from such a situation seeps through to us. This could very well be the result of Karin's masterful evocation of Sibylla's past whereby we are so caught up in that the actual core of the book seems secondary. But whatever the reason, as a genre fiction the book does suffer a bit. The assurance that Karin shows while dealing with relationships/people is in stark contrast to the haphazard manner in which the core of the story ties up, so much so that it wouldn't be much of a surprise to know that 2 different people wrote the different parts. It's not that one expects very professional sleuthing here, after all Sibylla is an amateur and that too without any contact with society for a long time, so one does expect a few missteps in Sibylla's pursuit of the truth. But the hurried manner in which everything gets resolved at the end is so fast that everything seems to happen and end in a flash and requires a giant leap of faith to digest. 

Contrast this with the relationship between Sibylla and Patrik, a 15 year old who gets acquainted with Sibylla and wants to help her out. With very little real time (as in the novel) to flesh this out, Karin does a first rate job it. Though it is her vagabond lifestyle that initially fascinates Partik, he probably being a nerd (with some hints thrown about it about him not liking sports, more into computers etc) sees a kindred spirit in Sibylla, a person who is also on the outside. Patrik also reminds Sibylla of her past in a certain way, which adds to the bond that Sibylla feels with him. Though the novel ends before it is more fleshed out, you feel that Karin has got a lot  from the relationship. Yes, you feel to know how/whether this relationship would progress, but that's in a good way and not like the resolution of the murder where you feel shortchanged. 

Though the book has some flaws  I recommend it, as Karin's is an edgy, assured (in most parts) voice, a voice that cuts through the bland murmurings of conventional crime fiction, one that is not not unduly worried about the norms of the genre (much like her heroine). I for one hope to listen to more of this voice in the future.

The Darkest Room - Johan Theorin - The pain of loss and the weight of memories

"That's what we will all be one day. Memories and ghosts". Thus ends Johan Theorin's 'The Darkest Room' and it perfectly encapsulates the dilemma of the main character in the book and also of us readers. Throughout the novel and even at the end both cannot come to a conclusion as to whether there was actually any supernatural activity involved in the events that are described. Purists who either expect a typical crime fiction or a novel with explicit supernatural overtones would be disappointed, a little heads up for you to keep your mind open.

Joakim and Katrine have moved to an old manor house (Eel Point) in the Swedish island of Oland with their 2 kids. There are some vague hints thrown about some family tragedy that occured about and year ago and also about Katrine's history with Oland both of which are not explained in detail. Could they be relevant to the story? Soon after, Kartine dies in what is termed as a drowning accident and the core events of the novel are set in motion.

Following in the tradition of Scandinavian crime fiction, Johan focuses more on the characters, bringing out the pain of loss and the unhinging it may cause. Livia, Joakim's daughter has habit of talking in sleep and after her mother's death she says things to the effect that Katrine is outside the home and waiting to come in. Joakim initially seems to dismiss it as a kid's fantasy but seems to slowly start believing in it. This is brought out particularly well. Initially when Joakim sleeps with Katrine's dress it seems as a way of numbing the pain. Then he starts asking Livia as to what she sees outside the house, what her mother is saying. But when he then purchases a Christmas present for Katrine, it is then you know that he is going too far down a path from which there is no return.

Interleaved into the main narrative are 2 parallel narrative threads involving a trio of house-breakers and Tilda a policewoman who has personal problems of her own. Also in the mix is a series of vignettes from the life of people who lived in 'Eel Point' in the past. Though we do not know whether these vignettes are true, they do add a sense of foreboding.Whether it is a case of too much memories or ghosts, both cannot do much good. Johan takes his time unfolding his story, alternating between the various strands. There are also the standard set pieces one can see/read in works involving the supernatural, like the barn door always getting open even though Joakim closes it (is it an invitation for him to explore it?), Joakim suddenly missing the kids, searching frantically for them everywhere and finally finding them at their bedroom, the legends about the dead coming back on Christmas eve to have their own mass etc. 

Thought nothing much happens for about 3 quarters of the novel, other than vague hints about dark things to come, Johan ensures that it doesn't get boring or repetitive with both this characterization and also by his masterful evocation of Oland and Eel point. This is a very atmospheric novel, where the landscape/climate become an integral part of the narrative without us even noticing it. The landscapes and the manor are at times beautifully desolate, sometimes forbidding and sometimes downright scary. One can almost hear the groans of the memories (or ghosts?) of the people who lived in Eel point waiting to get out. By far this is the most atmospheric of all Scandinavian crime fiction that I have read (just about edging 'Arnaldur Indridason').

Towards the end there is a bit of looseness when Johan ties up the major threads on the night of Christmas eve (when the blizzard hits the island). The issue is not that it seems forced to resolve everything on a single night (which of course requires a certain suspension of disbelief), but that a couple of resolutions are quite predictable, you can guess them even as the final events start to unfold. But as a set piece, the events in the blizzard are quite good, with particularly Joakim's experience having an hallucinatory feel about it.  There is actually a solution to the core mystery (with a final confrontation that seems have been put in to give at-least some measure of closure to Joakim), but an ambiguity remains in how did Joakim arrive at it. This ensures that the ending doesn't betray what the novel stood for from the beginning.

So is this crime fiction or a supernatural story? One could argue both ways and both could be correct as per the individual view point, but that wouldn't be sufficient to try to make sense of the novel. 'The Darkest' room doesn't just refer to a room in the manor, it also refers to a part in us (am reminded a bit of Denise Mina's 'Sanctum') where all our memories get accumulated. Some like Tilda's grandfather and Katrine's mother treat those memories as 'Ghosts' (for both of them, ghosts are always around us and talking to ghosts is no big thing) which is one way of dealing with them. 

Johan's works seem to be standalone novels so there seems to be no chance to read further about Joakim, but I would be/am very interested to see how Joakim carries on with his life. Though Joakim can't completely decide one way or other at the end of the novel, I suspect that if we (Johan) continue to follow Joakim, we could see him start to completely believe in ghosts. For, that seems to be the only way to alleviate a bit of the pain caused by loss and memories.

This is the only book of Johan that I have read, so am not sure about the quality of his oeuvre. But but based on this novel, I would say that he is a worthy descendant of the Scandinavian masters. Give this book a read.

அந்தரங்கச் சுரங்கம்: ஸாங்க்டம்-டெனீஸ் மைனாவின் நாவல் - Sanctum - Denise Mina

சொல்வனம் இதழில்( http://solvanam.com/?p=29069 ) வெளிவந்தது 

-----------------

உளவியலை மையப் பார்வையாகக் கொண்ட குற்றப்புனைவுகளில் (psychological crime  fiction) பொதுவாக இரண்டு முக்கியப் பாணிகள் இருக்கும். மிகவும் இருண்மையான மனம் கொண்டு,  மிகவும் புத்திசாலித்தனமாகக் குரூரச்  செயல்கள் புரியும் ஒரு ஆசாமி (arch villian), அவனைப் பின் தொடரும் நுட்ப பு்த்தியும், விடாப் பிடிவாதமும், நீதி  தேடுவதில் ஏனோ அக்கறை கொண்டவருமான காவல் துறை அதிகாரி, இவர்களுக்கிடையே நடக்கும் ஆடு புலி ஆட்டம் என்பது ஒரு பாணி. தொடர் கொலைகள் நடக்கும்  நாவல்களில் இந்தப் பாணியை அதிகம் பார்க்கலாம் (Val McDermid இன் டோனி ஹில் நாவல்கள்).  இன்னொரு பாணியில் காவல் துறையின் பங்கு முக்கியமாக  இருக்கும் என்று சொல்ல முடியாது. சாதாரணமாகத் தோன்றும் மனிதர்களுக்குள் இருக்கும் மன அழுத்தங்கள், அவை வெடிக்கும் போது  ஏற்படும் அசம்பாவிதங்கள்  என இந்த நாவல்கள் விரியும். இங்கு கதையின் இறுதி முடிச்சு நாவலின் பாத்திரங்களாலேயே அவிழ்க்கப்படும். ரூத் ரெண்டெல் (Ruth Rendell) எழுதும் தனி நாவல்கள் (standalones) மற்றும் பார்பரா வைன் (Barbara Vine) என்ற மற்றொரு புனை பெயரில் அவர் எழுதும் நாவல்களை இந்தப் பாணிக்கு உதாரணமாகச் சொல்லலாம். அவருடைய வெக்ஸ்ஃபோர்ட் (Wexford) தொடர் நாவல்களைப் படித்தால் அவற்றுக்கும், மேற்சொன்ன அவரின் பிற  நாவல்களுக்கும் உள்ள வித்தியாசத்தை உணரலாம். கடந்த 5-6 ஆண்டுகளில் காரின் ஆல்வ்டியேகென் (Karin Alvtegen) இன் உளவியல் குற்றப்புனைவுகள் பெரும் விமர்சன வரவேற்பைப் பெற்றுள்ளன. மாய் சுயொவாலும் பெர் வாலூவும் (Sjöwall and Wahlöö ) இணைந்து எழுதிய நாவல்களில் ஆரம்பித்து ஹென்னிங் மாங்கெல் (Henning Mankell) செழுமைப்படுத்தி, ஸ்காண்டிநேவிய குற்றப் புனைவுலகில் பலரும் செல்லும் ‘காவல் துறை புலனாய்வு’ பாதையிலிருந்து விலகிப் புது வழியில் செல்பவை காரினின் நாவல்கள்.

நடைமுறை வாழ்கையில் எல்லா குற்றங்களுக்கும் விடை தெரிந்து விடுகிறதா, எத்தனை குற்றங்கள் தீர்க்கப்படாமல் உள்ளன? விக்டோரிய அரசு ஆண்ட காலததில்,  பெண்களைக் கிழித்துக் கொன்ற ஜாக் (Jack The Ripper) குறித்த ஹேஷ்யங்கள் இன்றும் உலா வருகின்றன). ஆனால்  குற்றப் புனைவில் (அது எந்த வகைமையாக இருந்தாலும்), இறுதியில்  குற்றவாளி கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, குற்றத்திற்கான காரணமும் சொல்லப்பட வேண்டும் என்பது ஒரு  பொது விதியாக உள்ளது. குற்றவாளியைக் கண்டுபிடித்தாலும் குற்றத்திற்கான காரணத்தைத் துல்லியமாகச் சொல்லிவிட முடியுமா? பணம்,பொருள், பொறாமை, பழிவாங்கும் உணர்வு போன்ற காரணங்களால் நடக்கும் குற்றங்கள் தாம் பெரும்பான்மையாக  உள்ளன, இவற்றில் குற்றத்திற்கான காரணம் தெளிவாக உள்ள்ளது.

ஆனால் மனதின் ஆழத்தையும், அதன் விசித்திரங்களையும் யாரால் துல்லியமாகக் கணிக்க முடியும்? தன்னாலா, பிறராலா, அல்லது யாராலுமே முடியாததா அது?

உளவியல் குற்றப்புனைவுகளில் புறக் காரணங்களாகச்  சிறு வயதில் நடந்த பாலியல் வன்முறை, பெற்றோர் கவனிப்பின்மை  போன்றவை  சொல்லப்பட்டாலும்,  சிறுவயதில் எதனாலோ பாதிக்கப்பட்டவர்கள்தான் குற்றங்களில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்றோ அல்லது  இருண்மையான மனநிலை உடையவர்கள் அனைவரும் சிறுவயதில் எதனாலோ பாதிக்கப்பட்டவர்கள்தான் என்றோ சொல்ல முடியாது.

சாதாரண மத்தியத் தரக் குடும்பத்தில் பிறந்து, ஏராளமான குழந்தைகளைப் போலவே சராசரியான சுக/துக்கங்களைச் சிறு வயதில் அனுபவித்த ஒருவன் ஏன் வாலிபத்தில் இருண்மையான மனநிலைக்கு மாறுகிறான்?  அவனுடைய இயல்பே அது தான் என்று இப் புனைவுகளில் சொல்லப்படுகிறது. சிறு வயதிலேயே  பறவைகள்,மிருகங்களை அவன் துன்புறுத்தியது போன்ற செயல்கள் கதையினூடாக வெளிவந்து, அவனுடைய வாலிப வயதுச் செயல்களுக்கு  இவை அடித்தளமாக இருந்ததாகச் சுட்டப்படுகிறது. அப்போதும் அவன் ஏன் அப்படிச் சிறுவயதிலேயே நடந்து கொண்டான் என்பதை முற்றிலும் விளக்க முடியாது. ”..[M]otive is the most slippery of truths’ என்று நாம் இங்கு கவனிக்கவிருக்கும் நாவலில் ஒரு இடத்தில் அதன் ஆசிரியர் மைனா சொல்கிறார். அவன்  நரம்பணுக்களிலேயே ஏதோ கோளாறு உள்ளது என்று தான் இதை நாம் கடக்க வேண்டும். அதாவது மூலகாரணம் தேடி, உளவியலை விடுத்து, உடலியலுக்கு செல்கிறோம். உளவியலில் விளக்கம்  தேடுவதில்  நமக்கு உள்ள வரம்பை, குறைவுகளைத் தன்  ஸாங்க்டம் (Sanctum)- அதாவது மற்றவர்கள் நுழைய முடியாத உள்ளிடம்- அதாவது அந்தரங்கம், என்ற நாவலின் களமாக்கி உள்ளார் ஸ்காட்லண்டின் முக்கியமான எழுத்தாளராக இன்று அறியப்பட்டு விட்ட டெனீஸ் மைனா (Denise Mina). அதையே பலமெனவும் காட்ட முயல்கிறாரென்பதே இங்கு அடிக்கோடிடப்படும்.

நாவலின் முகவுரையில் லாஹ்லென் என்பவரின் நாட்குறிப்புக்களையே இங்கு பிரசுரம் செய்திருப்பதாக கூறும் மைனா, சட்டக் காரணங்களுக்காகத் தன்னையே இந்த நூலின் ஆசிரியராகக்  கொள்ள வேண்டும் என்றும்  சொல்கிறார். இந்த உத்தி புதிது  இல்லையென்றாலும், நாவலின் ஆரம்பத்திலிருந்தே ஒரு தெளிவின்மையை (ambiguity) உருவாக்குகிறது. இவை நாட்குறிப்பின் பதிவுகள் என்றால் எந்த அளவுக்கு உண்மை என்றும்  மேலும் இதில் மைனா எதாவது மாற்றம் செய்தாரா, அதனால் தான் இந்த நூலின் ஆசிரியராகத் தன்னைச்  சொல்கிறாரா என்றும் கேள்வி எழும். இந்தத் தெளிவின்மை நாவலின் முக்கிய கவன ஈர்ப்பு உத்தி (USP) ஆக  உள்ளது.

லாஹ்லென் ஒரு மருத்துவர். தங்கள் குழந்தையை கவனிக்கவும், எழுத்துத் துறையில் ஈடுபடவும் வீட்டோடுள்ள கணவராக இருக்க முடிவு செய்ததாக அவர் சொல்கிறார். லாஹ்லெனின் மனைவி ஸூசியும்  ஒரு மருத்துவர் (தடயவியல் மனநிலை மருத்துவர்). தொடர் கொலைகளுக்காக கைது செய்யப்பட்டு, அதன்  பின்னர் நடந்த சில சம்பவங்களால் விடுதலை செய்யப்பட்ட காவ் (gow) என்பவனை  ஸூசி கொலை செய்ததாக வழக்குப் பதிவு செய்ப்பட்டு, நீதிமன்றத்தில் அவர் குற்றவாளி என தீர்ப்பளிக்கப்படும்  நாளிலிருந்து லாஹ்லெனின்  நாட்குறிப்புக்கள் ஆரம்பிக்கின்றன.  ஸூசிக்கும் காவுக்கும் தொடர்பு இருந்ததாகவும், காவ் பின்னர் வேறொரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொண்டபின்,  அவர் குறித்த தன்னுடைய உளைச்சல் காரணமாக ஸூசி அவரைக் கொலை செய்ததாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டுள்ளது.  இதற்குச் சான்றாக அரசுத் தரப்பில் (prosecution) கொடுக்கப்பட்ட விளக்கங்களை  இந்த நாட்குறிப்புக்களில் அவர் பகிர்கிறார். அவற்றை நம்புகிறாரா இல்லையா என்பது நமக்கு சரியாகத் தெரிவதில்லை. மனைவியைக் குற்றமற்றவள் என்று நிரூபிக்க, அவரின் வேலை அறையில் உள்ள ஆவணங்களில், கணினியில் ஆதாரங்கள் தேடப்போவதாக லச்லன் சொல்கிறார். இதை ஸூசி விரும்பவில்லை என்றும் கூறுகிறார் (ஏன்? ஒருவேளை ஸூசி தான் குற்றவாளியா அல்லது லாஹ்லென் தெரிந்து கொள்ளக் கூடாத வேறு விஷயங்கள் அந்த அறையில் உள்ளனவா?)

இனிமேல் நாவலைச் செலுத்தத் தேர்வாக இரண்டு வழிகள் உள்ளன. ஸூசியின் அறையில் கிடைக்கும் ஆதாரங்கள் மூலம் திருப்பங்கள் நிகழ்ந்து லாஹ்லென் ஸூசியைக் குற்றமற்றவள் என நிரூபிப்பதுடன் நாவல் முடியலாம்.  அல்லது  வித்தியாசமான முடிவாக  ஸூசி கொலைகாரி தான் என்றும் நாவல் முடியலாம். இரண்டில் எது நடக்கும் என நாம்  ஊகித்தாலும் அது  சரியானதாக  இருக்காது, அதே நேரம் முற்றிலும் தவறானதாகவும் இருக்காது.  லாஹ்லென்  ஸூசியின் அறையில் படிக்கும் ஆவணங்கள், காவ் பற்றிய ஸூசியின் பேட்டியின் ஒலி நாடாவின் உள்ளடக்கம், தங்கள் வாழ்க்கை பற்றி லாஹ்லென் நினைவு கூறும் சம்பவங்கள், காவ்  செய்ததாகக் கூறப்படும் கொலைகள் பற்றிய தகவல்கள் எனப் பல விஷயங்கள் காலவரிசையில் இல்லாமல் முன் பின்னாக விரிகின்றன.

நமக்கு லாஹ்லென் அளிக்கும் தகவல்கள் ஒன்று புதிய கேள்வியை எழுப்புகின்றன அல்லது முன்பு சொல்லப்பட்டதைப் பற்றி வேறு வகையில் யோசிக்க வைக்கின்றன. மேலும்  லாஹ்லென் சொல்வது உண்மையா என்றே சில நேரம் சந்தேகம் வருகிறது. நாவலின் ஆரம்பத்தில் இவர் ஒரு ஏமாற்றப்பட்ட, தைரியமில்லாத (wimpy cuckolded) கணவராக,  மனைவியின் நடத்தை குறித்து சலனம் கொண்டாலும் அவரை நம்புபவராக , மிகவும் நேசிப்பவராகவே தெரிகிறார். அப்படியென்றால் தங்கள் குழந்தையை ‘பகல்நேர குழந்தைகள் காப்பகத்தில்’ (creche) விடச் செல்லும்  போது,அங்குள்ள மற்றப் பெண்களின் அனுதாபத்தை விரும்புபவராக,  குறிப்பாக ஒரு பெண்ணின் அருகாமையால் கிளர்ச்சி அடைபவராக ஏன் உள்ளார்? இப்படி ஒரு நிலையை லாஹ்லென் தன் குறிப்புகளில் ஏன் பதிகிறார்?  அல்லது அது மைனா- நாவலாசிரியரின் நுழைப்பா? கேள்விகள், கேள்விகள். அவையே தொடந்து நாவலில் நம்மைச் சூழ்கின்றன.  முன்பே சொன்னபடி தெளிவின்மையைக் கொடுத்தே முன்னேறும் நாவல் இது.

பல அடுக்குகளாக இருக்கக்கூடிய இந்த ஆசாமி சொல்வது அனைத்தையும் நம்பலாமா? மினா காவுடன் உடலுறவு கொண்டிருப்பாரோ  என்ற நினைப்பு தான் இவரை அதிகம் வாட்டுகிறது; அதாவது  மனைவியின் உணர்வு வழி விலகலை விட உடல்வழி பிறழ்வைத் தான் அஞ்சுகிறார். (சமீபத்திய ஆய்வுகள் ஆண்கள் உடல்வழிப் பிறழ்வைத் துரோகமென்று நினைப்பதாகவும், அதற்கு நேர்மாறாக பெண்கள் உணர்வுப் பிரிதலைத் துரோகமென்று எண்ணுவதாகவும் கூறுகின்றன.) ஒரு வேளை தன்மானத்தைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளத்தான் தன் மனைவி குற்றம் எதுவும் புரியவில்லை என்கிறாரா. மேலும் அவர் சொல்லும் சில தகவல்கள் நமக்கு ஸூசி மீது சந்தேகத்தை எழுப்பினாலும் (ஸூசி காவ் குறித்த ஆவணங்களைத் திருடியது, அவனைத் திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்பிய பெண்ணைப் பற்றி பொறாமையோடு பேசுவது போன்ற குறிப்புக்கள்), லாஹ்லென் அவற்றை புறந்தள்ளுவதிலேயே குறியாக  இருக்கிறார்.  நாவல் முழுதும் லாஹ்லென் பார்வையிலேயே நகர்வதால், நமக்கு கிடைக்கும் தகவல்கள் அனைத்து அவர் சொல்பவை தான் என்பதால் இந்த சந்தேகம் மேலும் வலுக்கிறது.  மிகத் தைரியமான, உறவுகளில் சமத்துவத்தை விரும்பும்/பேணும்  பெண்ணாக விவரிக்கப்படும் மினா கணவனிடம் பயந்து எதையாவது மறைக்க நினைப்பாரா? பிறகு அவர் ஏன் லாஹ்லென் தன் அறையைக் குடைவதை விரும்பவில்லை, அப்படி என்ன அதில் உள்ளது. அதற்கும் அவர் மீது சாட்டப்பட்டுள்ள குற்றத்திற்கும் சம்பந்தம் உள்ளதா என்று வாசகரை மைனா யூகிக்க வைக்கிறாரே தவிர வெளிப்படையாக எதையும் சொல்வதில்லை.

இந்த வகைப் புனைவுகளின் முக்கியத் தேவையான பரபரப்பை மினா வேண்டுவென்றே மட்டுப்படுத்தி உள்ளார். உதாரணமாக முதலில் காவ் கைது செய்யப்படுவது ஒரு போக்குவரத்து விதியை மீறுவதால் தான். அப்போது அவன் தானாக பல கொலைகள் செய்ததாக ஒப்புக்கொள்கிறான் (பின்னர் அவனேஅதை மறுக்கவும் செய்கிறான் என்றும் தெரிய வருகிறது). நிஜத்தில் பல விசாரணைகள் இப்படி எதேச்சையாகத்தான் முடிவை எட்டுகின்றன.  டெட் பண்டி, ஸன் ஆஃப் ஸாம் (Ted Bundy, Son Of Sam)  போன்ற அமெரிக்கத் தொடர் கொலைகாரர்கள் இது போல சிறிய போக்குவரத்து விதி மீறல்களால் தான் சிக்கினார்கள். ஒரு பரபரப்பான இறுதி மோதலில் குற்றவாளியைப் பிடிப்பது என்பது மிக அபூர்வமே.

எழுத்தாளராக ஆவதற்கு முன் மைனா பார்த்த வேலைகள் பலதிறப்பட்டவை. இறைச்சித் தொழிற்சாலை, மதுக்கடையில் பணிப்பெண் வேலை, சமையல் வேலை என்று பல வேலைகள் செய்த பிறகு முதியோர் மற்றும் வாழ்வின் இறுதிக் கட்டத்தில் இருப்பவர்களைக் (terminally ill patients)   கவனிக்கும்  பணியைச்  செய்தார். பிறகு சட்டம் பயின்றார், பெண் குற்றவாளிகளை மனநிலை பிழன்றவர்கள் என முடிவு கட்டுவதை பற்றி ஆய்வு செய்துள்ளார்.   குற்றவியல் (criminology), குற்றச் சட்டம் இவற்றைப் பல்கலைக் கழகத்தில் கற்றுக்கொடுத்துள்ளார். இந்த அனுபவங்களின் தாக்கத்தை அவர் எழுத்துக்களில் காணலாம். அவருடைய முதல் நாவலான கார்னெட் ஹில் (Garnet Hill) என்பதில் முக்கிய பாத்திரம் ஒரு மனநில நோயாளி, அதற்கான சிகிச்சை பெறுபவர்.  இந்த நாவலில் உளவியலை ஆழமாக உபயோகித்துள்ளார். பொதுவாக, உளவியல் குற்றப்புனைவுகள்  முக்கியப் பாத்திரம், எதிராளி ஆகியோரின் உளவியலை மட்டும் அதிகம் பேசும், அதிலும் எதிராளியின்  உளவியலுக்கு அதிகம் முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படும். ஆனால் இந்த நாவலில் சிறு பாத்திரங்களாக வரும் பலரின் உளவியலும் பேசப்படுகிறது. உதாரணமாகத் தொடர் கொலைகாரர்களைத் (காவ்) , திருத்த விரும்பும், ஏன்  திருமணம் கூட செய்ய விரும்பும் பெண்கள்.

இவர்களில் தன் தந்தை மற்றும் கணவனால் குடும்ப வன்முறைக்கு ஆட்படுத்தப்பட்ட  பெண்,  தன்னுடைய கவர்ச்சியான புகைப்படங்களை அனுப்பும் இன்னொரு பெண் ஒரு புறமென்றால், மத ரீதியான அமைப்பிலிருந்து காவின் மீட்புக்காகப் பிரார்த்தனை செய்யப்போவதாகச் சொல்லும் பெண் இன்னொரு புறம்.   இவர்களின் ஈர்ப்புக்கான காரணங்கள் அலசப்படுகின்றன. ஆனால் பிரசங்கத் தன்மை வராமல், பொது வாசகரும் பங்கேற்கக் கூடிய  வகையில் உளவியல் தொழில்நுட்பங்கள் பற்றி எழுதுகிறார். உதாரணமாக உளச்சீரழிவால் குற்றம் புரிவோர் பற்றிக் கூறுவது:

“…..they tell you what they think you want to hear. If you want them innocent, they’ll be innocent, if you want them guilty, they’ll tell you that. Their purpose is to get under the skin of whoever they’re near, to  control them. The main variant with psychopaths is how bright they are, how capable they are of making the lies consistent. It’s as close as they get to emotional contact with other human beings.”

உளவியல், குற்றவியல்  படித்தவர்கள் இதில் சில கருத்துப் பிழைகளைக் காணலாம். ஆனால் பொது வாசகருக்கு இது ஒரு திறப்பைக் கொடுப்பதோடு,  நாவலின் போக்கில் நடக்கும் சம்பவங்களை இந்த கூற்றுடன் பொருத்திப் பார்க்க வைக்கிறது. (காவ் முதலில் கொலைகள் செய்ததாக ஒப்புக் கொண்டு பிறகு அதை மறுப்பதை நாம் நினைவு கொள்ளலாம்.)  ஒரு வறண்ட நகைச்சுவை இழை உரைநடையில் இருந்து கொண்டே இருக்கிறது. ஸூசி குற்றவாளி எனத் தீர்ப்பளிக்கப்பட்ட பின் லாஹ்லெனின் பெற்றோர் அவருடன் தொலைபேசியில் நடட்தும் உரையாடலில் இருக்கும் அபத்த நகைச்சுவையைப் படியுங்கள்.

” Eventually he said he was sorry about what had happened. I accepted his condolences.He said they didn’t care about other people hearing about my problems (suddenly they’re my problems); what mattered was that we were all healthy. The devil-may-care posture was wearing thin. …. He actually said, ‘Chin up.’ What happens to ex-pats in Spain? He was a GP in Ayr for 50 years and suddenly he starts talking like a regimental sergeant major, all Colman’s mustard and fucking Bovril.They ended a discussion about my wife’s murder conviction by asking me to send out water biscuits. I felt like shitting in a box and sending it registered.”

லாஹ்லெனின் ஆராய்ச்சிகள் ஒரு புறம் நடந்து கொண்டிருக்க, தினசரி வாழ்க்கை நடக்க வேண்டுமே. கவனிக்கப்பட வேண்டிய சிறு குழந்தை  வீட்டிலிருக்கும் போது இவர் எப்போதும் தேடிக்கொண்டே இருந்தால்  (ஒரு செவிலித்தாய் வீட்டோடு இருந்தாலும்) அது இயல்பானதாக  இருக்குமா. லாஹ்லெனின் தினசரி வாழ்க்கையில் நடக்கும் மாற்றங்களையும் மைனா பதிவு  செய்கிறார். ஸூசியின் அத்தையும், லாஹ்லெனின் பெற்றோரும் அழையா விருந்தாளிகளாக, இவருக்குத் துணையாக இருப்பதற்கு வந்திருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். (“I’m little more than a side show, a useful prop for them to prove to each other how caring and family-oriented they are.”). சம்பந்திகளுக்குள் நல்லுறவும் இல்லையென்பதால், இருக்கிற பிரச்சனை போதாதென்று லாஹ்லென் இவர்களையும், இவர்களுக்கிடையே நடக்கும் நுண்ணிய குடுமிப்பிடி சண்டைகளையும் சகித்துக் கொள்ள வேண்டியுள்ளது.(“They’ve begun a vicious exchange of tit-for-tat pleasantries that can only end in bloodshed.”). லாஹ்லெனின் தேடுதல்களை மட்டும் பின்தொடராமல், காவால் கொலை செய்யப்பட்ட பெண்களைப்பற்றியும் தகவல்கள் தரப்படுகின்றன. முதலில் கொல்லப்படும் பெண்களில் பலர் கீழ் மத்திய நிலைப் பாலியல் தொழில் செய்யும் பெண்கள். ஒரு பத்திரிகை நிருபர் கொலை செய்யப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் தாயாரைப் பேட்டி எடுக்கச் செல்லும் போது, அதற்கு பணம் கிடைக்கும் என அந்தப் பெண் எதிர்பார்க்கிறார். புத்திர சோகம் ஒரு புறமிருந்தாலும், வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டும்  என்ற யதார்த்தம்தான் பணத்தை எதிர்பார்க்கத் தூண்டுகிறதா? இறந்த பெண்ணின் வயது 21, அவள் தாயின் வயது 36. இதை ஒரு தகவலாகச்  சொல்லி,  அவர் குடியிருப்பை சற்று விவரித்து மட்டும்  மினா சென்றாலும், 14-15 வயதில் ஒரு குழந்தையைப் பெற்று, அதன்  21வது  வயதில் அப்பெண்ணைக் கொடூரமாக இழந்த சோகத்தை, ஏன் எப்படி நடந்தது என்ற கேள்வியை நாம் எளிதில் கடந்து விட முடியுமா? இந்தப் பெண்கள் கொலை செய்யப்படும் போது ஊடகங்களில் வெறும் செய்திகளாக, பெயர்களாக இருக்கிறார்கள். அவர்கள் கொல்லப்பட்டது தொழில் சார்ந்த அபாயமாகப் பார்க்கப்படுகிறது. பிறகு சற்று உயர்தரப் பெண்கள் கொல்லப்பட்டதும் அது குறித்த செய்திகள் இன்னும் பரிவோடு வெளியிடப்படுகின்றன. நீதி சந்தையில் விற்கும் ஒரு  பொருள் (Justice is a commodity) என்கிறார் மைனா, உண்மை தானே! 2008 இல் மும்பை தாக்குதல்கள் பல இடங்களிலும் நடந்த போதும், எந்த இடங்கள் அதிகம் ஊடக வெளிச்சம் பெற்றன என்பதை நாம் அறிவோம். ஐந்து நட்சத்திர விடுதியில் அன்னிய நாட்டினர் மீதம், ‘உயர் கு்டியினர்’ மீ்தும் நடந்த தாக்குதல் கவனிக்கப் பட்ட அளவு மும்பை ரயில் நிலையத்தில் கொல்லப்பட்ட சாதாரண மக்கள் பற்றி இந்திய ஊடகங்களே கூட கவனம் செலுத்தவில்லை என்பதுதானே உண்மை நிலை? நாடெங்கும் தினசரி கொல்லப்படும் எத்தனையோ காவல் படையினரில் சாதாரணக் காவலர் பறறியோ, அவர்களின் எண்ணிக்கை பற்றியோ மக்களோ, ஊடகங்களோ, அரசை நடத்தும் ஆட்சியாளரோ ஒரு முறையாவது எண்ணிப் பார்க்கின்றனரா என்ன?

நாவலின் இறுதி முக்கிய முடிச்சு அவிழும் இடத்திற்கான முன்னெடுப்புக்களை இயல்பானதாக உருவாக்க மைனா முயன்றாலும், சற்று அள்ளித் தெளித்த அவசரக் கோலம்  போல் தோன்றுகிறது. ஆனால் நாவலை மொத்தமாகப் பலவீனமாக ஆக்கி இருக்கக்கூடிய சூழலை மினா மீட்டு விடுகிறார். அந்த முக்கிய வெளிப்பாடு நடந்த பின், நாவல் இப்படித்தான் பயணிக்கும்/பயணிக்கமுடியும்  என நாம் நினைத்தால் அதற்கு மாறாகச் செல்கிறார் மைனா.   நாவலின் தெளிவின்மையை நீக்காமல், ஒரு கதவைத் திறந்தால் இன்னொரு பூட்டிய கதவு இருப்பதைப் போல், சில கேள்விகளுக்கு விடை கிடைத்தாலும், இது எப்படி  நடந்திருக்கும், ஏன் இந்த முக்கிய  வெளிப்பாட்டை இந்த பாத்திரங்கள்  இந்த முறையில் எதிர்கொண்டன, அதன் அர்த்தம் என்ன என்று பல புதிய கேள்விகள் முளைக்கின்றன.  அதனால் தான் ‘நாவலின் இறுதி முக்கிய முடிச்சு’ என்று  குறிப்பிட்டுள்ளேன். எஞ்சும்  கேள்விகளுக்கான விடைகளை நாவலுக்கு வெளியே நாம் தான் தேட வேண்டும். எப்படித் தேடுவது?

நாவலில் முதலில் நடந்த சம்பவங்களை, இறுதி வெளிப்பாட்டை, கருதிப் பார்க்கும் போது  இன்னொரு கோணம் கிடைக்கும். அதே நேரம், இந்த புதுக் கோணத்திற்கான சாத்தியக் கூறுகளை மைனா நாவலில் முன்பே வைத்துள்ளதையும் அப்போது தான் பார்க்கிறோம்/உணர்கிறோம். எனவே மொத்த வாசிப்பனுபவத்தைக் கெடுக்காமல் இந்த இறுதி வெளிப்பாடு நாவலின் சிறு பலவீனமாகவே மட்டும் உள்ளது. நாவலின் முடிவை ஒரு பேட்டியில் மைனா சொல்லியுள்ள இந்தக் கூற்றோடு பொருத்திப் பார்க்கலாம்.

“Crime fiction now is big enough not to need tidy resolutions. But an open-ended resolution has to be made to work in another way. The concept of justice goes with achieving a pleasing solution for the reader, one which doesn’t just have the bad guy shot but which answers those questions about what is just. There’s a deep-rooted belief in a just world – and that makes for good mental health – but all the evidence is that the world isn’t just, so people have to shift reality all the time to get a sense of justice. And I think that’s what crime fiction explores in a really deep way”

நாவலில் வரும் அனைத்து முக்கியப் பாத்திரங்களும்  தங்கள் மனதில் வேறு யாரும் வர முடியாத, தாம் மட்டும் செல்லக்கூடிய இடத்தை வைத்திருக்கிறார்கள். எனவே ‘Sanctum’ (அந்தரங்கம்- பிறர் நுழையக் கூடாத இடம்) என்ற தலைப்பு கச்சிதமாக நாவலுக்குப்  பொருந்துகிறது. மைனா நம்மைப் பாத்திரங்களின்  கருவறைக்குகுள் அழைத்துச் சென்று அதில் என்ன இருக்கிறது என்று சொல்வதில்லை. இப்படி ஒரு இடம் இருக்கின்றது/இருக்கலாம், அதில் பல விஷயங்கள் பொதிந்திருக்கும், அந்த இடத்தில் ஒவ்வொரு மனிதனும், தான் உலகத்தால் பார்க்கப்படும் விதத்திலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவனாக இருப்பான் என்று மட்டும் கோடி காட்டிச்  செல்கிறார் . ஆக எங்கு முழுமையான ‘நபர்’ இருக்கிறார், உலகத்திற்கு அவர் காட்டும் முகத்திலா, தன் அந்தரங்கத்து அறையிலா, அல்லது இரண்டின் கலவையிலா?  அந்த நபருமே காலததின் ஓட்ட்த்துக்கேற்ப மாறிக் கொண்டேதானே இருப்பார்? கரு என்று ஒன்றிருந்தால்  அதுவும் மாறிக் கொண்டே இருப்பதுதானே இயற்கையின் இயக்கத் த்வனி?