மனுஷி-பாமா

பாமாவின் ஆக்கங்களில் பொதுவாக முக்கிய கரு, தலித்கள் எதிர்கொள்ளும் அடக்குமுறைகள், உட்சாதி பிரச்சனைகள், திருச்சபையிலும் அவர்களால் ஒதுக்கப்படுதல் ஆகியவையாகும். இவற்றை தவிர தலித் பெண்கள் எதிர்கொள்ளவேண்டிய சிக்கல்கள், அடக்குமுறைகள்  பற்றி அவர் பேசி இருந்தாலும் (ஊர் கூட்டத்திற்கு பெண்களுக்கு தடை போன்றவை), அவை முழு நாவலாக இதுவரை வரவில்லை. ராசாத்தி எண்ணும் ஒரு தலித் பெண் திருமணம் செய்யாமல் வாழ எண்ணும் போது அவர் எதிர்கொள்ளவேண்டிய சூழ்நிலைகள் பற்றியதே பாமாவுடைய புதிய நாவல் 'மனுஷி'.

ராசாத்தி பி.எட் படித்து ஒரு சிறிய ஊரில் ஆசிரியர் வேலைக்கு சேருவதில் இருந்து நாவல் தொடங்குகின்றது. அதற்கு முன் அவர் கன்னியர் மடத்தில் சேர்ந்ததும் பின்னர் அதிலிருந்து விலகியது சுருக்கமாக குறிப்பிடப்படுகின்றன. அந்த வகையில் இந்த நாவலை அவருடைய கருக்கு நாவலின் நீட்சியாக பார்க்க முடியும். நாவலை இரண்டு பகுதிகளாக பிரிக்கலாம். தனியாக இருக்கும் பெண் எதிர்கொள்ளவேண்டிய பாலியல் துன்புறுத்தல், வீடு கிடைப்பது போன்ற பிரச்சனைகளுடன் தினம் தினம் வேறு பல பிரச்சனைகளும் உண்டு. ஒரு புறம் வீடு கிடைப்பது கடினமாக இருக்க, இன்னொரு புறம் அவள் தனியாக இருப்பதால் அவளை வேறொரு ஊருக்கு மாற்ற எளிதாக முடிவு செய்கின்றார்கள். காரணம், அவளுக்கு வேறு இடம் செல்ல சிரமம் இருக்காது என்ற எண்ணம் தான். அவளுடைய விருப்பம் பற்றி எந்த கேள்வியும் இல்லை. அந்த மாற்றலை ராசாத்தி மறுத்தாலும், பிறகு மீண்டும் இதே நிகழ்வு நடக்கின்றது. சக ஆசிரியை குடும்பத்துடன்  இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக இன்னொரு சிற்றூருக்கு செல்கிறாள். மேல்நிலை பள்ளியில் பாடம் சொல்லிக்கொடுப்பவள் ஆரம்ப பள்ளிக்கு மாற்றப்பட்டாலும், அங்கு அதிகம் தலித் மாணவர்களே இருப்பதால் ராசாத்தி இம்முறை ஒப்புக்கொள்கிறாள். அங்கும் சாதி அவளை தொடர்ந்தே வருகின்றது. வாடகைக்கு இருக்கும் வீட்டின் சொந்தக்காரர் அவளின் சாதியை அறிய முயல்கின்றார். அவள் சொல்லாத போதும், அதன் மூலமே அவராக யூகித்து, அவளை காலி செய்ய சொல்கின்றார். இது கிராமம் என்று மட்டுமல்ல, சிறு நகர்/பெரு நகரங்களின் நடக்கும் ஒன்று தானே. சாதியை மறைத்து தானே வாழ வேண்டி உள்ளது. அடுத்து அவர் தன் சாதியை சேர்ந்தவர் வீட்டில் குடி போகிறார். இங்கு சாதி ஒன்று தான் என்றாலும் வேறு பிரச்சனைகள். வீட்டு சொந்தக்காரர் என்ற ஹோதாவில் ராசாத்தியை அடக்க முயல்கின்றார்கள். தனியாக இருந்தவளுக்கு வீடு குடுத்தேன் என்ற இறுமாப்பு வேறு. இப்படி சாதி சார்ந்தும் சரி, பெண்ணாகவும் சரி அவர் பல இன்னல்களை எதிர் கொள்ளவேண்டி உள்ளது. அவர் ஒரு வீடு கட்ட முடிவெடுத்து கட்டி குடியேருகின்றார். இத்துடன் கதையின் ஒரு இழை முடிகின்றது.

புதிய வீட்டில் குடி வந்த பிறகு அந்த தெருவில் உள்ள பெண்கள்/ஆண்கள் மூலம் பல பிரச்சனைகள். முக்கியமாக அவளுடைய தனிப்பட்ட வாழ்கை பற்றிய கேள்விகள், திருமணம் செய்யாமல் இருப்பதை பற்றிய போலி அனுதாபங்கள், பின்னால் புரளி பேசுவது, உதவி என்று சென்றால் முகத்திற்கு எதிராக இன்சொல் பேசி, பின்னால் தான் ஏதோ ராசாத்திக்கு கருணை புரிந்த மாதிரி சொல்வது என்று பல சம்பவங்கள். தண்ணீர் எடுக்க சென்றால் கூட 'தனியாக தானே இருக்கீங்க, அப்பறம் தண்ணி புடிங்க' என்று சொல்கின்றார்கள். தனியாக இருந்தால் அவர்களுக்கு எதற்கு பணம்  என்று அவளிடமிருந்து திருடவும் செய்கின்றார்கள். இத்தோடு குழந்தை இல்லாதவர்கள் பற்றிய, 'அவனுக்கென்ன செலவு, எதுக்கு சொத்து சேர்கின்றான்' போன்ற சொல்லாடல்களையும் நாம் சேர்த்து பார்க்கலாம். மற்றவர்கள் மனம் புண்படுமே என்ற எண்ணம் சிறிதும் இல்லாமல் இப்படி பலர் பேசுகின்றார்கள் அல்லவா. இதில் ஒரு முரண் நகை என்னவென்றால், ராசாத்தி பற்றி இப்படி பேசும் பெண்கள் பலரே இரு மனநிலையில் இருப்பவர்கள். ஒரு புறம் திருமணம் முக்கியம் என்று சொல்பவர்கள், இன்னொரு புறம் ராசாத்தியின் சுதந்திரத்தை பார்த்து பொறாமை கூட கொள்கின்றார்கள், 'உங்கள போல இருக்கணும் டீச்சர்' என்கின்றார்கள். சமூகத்தின் எழுதப்படாத விதிகளை மீற முடியாமல், அதே நேரத்தில் மீறுபவர்களை பார்த்து பெருமூச்சு விட்டும், புரளி பேசியும் காலத்தை கடத்துகின்றார்கள். நாவலின் இந்த பகுதியில் வரும் சம்பவங்கள் ஒரு மாதிரி இருக்கும். காரணம், பொதுவாக குடும்ப வாழ்கையில் பெண்கள் ஒரே மாதிரி இன்னல்கள் தான் அனுபவிக்கின்றார்கள். இதில் படித்த, படிக்காத பெண்கள் என்ற வேறுபாடெல்லாம் இல்லை. படித்த பெண்களும், தங்கள் சம்பளம், எ.டி.எம் கார்டு எல்லாவற்றையும் தங்கள் கணவனிடம் குடுத்து அவனை எதிர்பார்த்து இருக்கின்றார்கள். 

ராசாத்தி ஒரு காத்திரமான, யதார்த்தமான பாத்திரப்படைப்பு. அவர் திருமணம் தான் வேண்டாம் என்று இருக்கின்றாரே தவிர, அவர் ஆண்களை வெறுப்பவரோ, யாருமில்லாமல் தனியாக இருக்கவேண்டும் என்று எண்ணுபவரோ  இல்லை. குழந்தைகளுக்கு சொல்லிக்கொடுத்து அவர்களை முன்னேற்ற வேண்டும் என்று நினைப்பவர் அதனாலேயே சிறிய ஊரில் ஆரம்ப பள்ளியில் வேலை செய்ய சம்மதிப்பவர், சக மனிதர்கள் மேல் அன்பு கொண்டவர், அவர்களுக்கு முடிந்த அளவுக்கு உதவுபவர். ஆனால் இதை எல்லாவற்றையும் விட அவர் திருமணமாகதவர் என்பது தான் அனைவர் கண்களுக்கும் தெரிவதும், அதை சார்ந்தே அவர் குறித்த முன் முடிவுகளுக்கு மற்றவர்கள் வருவதும், அவரோடு பழகுவதும்    கொடுமை. இதனால் அவர் தன் அலைவரிசையில் உள்ளவர்கள் இல்லாமல் மிகுதியும் தனிமையில் தள்ளப்படுகின்றார். தன் வீட்டில் உள்ள தொலைபேசியில் தானே பேசிக்கொள்ளும் இடம் நெகிழ்ச்சியான ஒன்று. இந்த தனிமையோ, மற்றவர்களின் குத்தல், கேலி பேச்சுக்களோ, பிற தொந்தரவுகளோ அவரை மனதளவில் சில சமயம் காயப்படுத்தினாலும், தன் முடிவில் மாறாமல், திடமாக தன் சுதந்திரத்தை, தான் நேசிப்பதை செய்வதில் உறுதியாக இருக்கின்றார். நாவலின் இறுதியில் வரும் ஒரு கனவு பற்றிய ராசாத்தியின் டைரி குறிப்பு குடும்ப வாழ்கையில் பெண்களின் நிலை பற்றிய ஒரு மிக சிறந்த கழுகு பார்வை.  

இதை படிக்கும் போது எனக்கு, கண்மணி குணசேகரனின் 'அஞ்சலை', பொன்ன்லனின் 'மறுபக்கத்தில்' வரும் 'முத்து' ஆகிய இரண்டு பாத்திரங்கள் நினைவில் வந்த படி இருந்தன. மூன்று பெண்கள் வேறு வேறு சமூக நிலை, படிப்பறிவு, மூவரும் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சனைகள் அதை அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் விதம் என, சமீபத்திய நாவல்களில் மிக சிறந்த பெண் பத்திரங்கள் என்று மூவரையுமே சொல்லலாம். பெண்  என்ன படித்திருந்தாலும், நல்ல வேளையில் இருந்தாலும், தன் வாழ்கை பற்றிய தெரிவை அவள் தானாக செய்தால், என்னென்ன எதிர்கொள்ள வேண்டிவரும் என்பதை அழுத்தமாக சொல்லும் இந்த நாவல் மட்டுமல்ல, பாமாவின் அனைத்து படைப்புக்களும் கண்டிப்பாக படிக்கப்படவேண்டியவை. 'விடியல்' பதிப்பகத்தில் அவருடைய அனைத்து புத்தகங்களும் கிடைக்கும். 

Frank McCourt's trilogy of memoirs - Short notes on books by a master raconteur

Frank McCourt was over 60 when his first book a memoir was published and got a Pulitzer. Sound like something out of a book, but it's true and sometimes the truth can indeed be stranger than fiction. Following the success of his first book 'Angela's Ashes', he wrote 2 other follow up memoirs, tracing different parts of his life. In the best of cases, the term 'memoir' is pretty ambiguous, considering our propensity to selectively remember (unconsciously) only certain events and that too only in the manner in which we want to. In McCourt's case too, there have been a lot of accusations that he exaggerated things in his memoirs (particularly the first one). Anyway, these books could be read either as a straight forward memoir or a book with both fact and fiction mixed. 

Angela's Ashes - The book is McCourt memoir of his childhood and early adulthood,  growing up in Brooklyn and Limerick (Ireland), with more emphasis on Limerick where he spent the most of his childhood after his parents returned back to Ireland. McCourt is born as the eldest son Malachy and Angela.The initial parts detail their life in Brooklyn, with his father unable to hold on to his job, the regular childbirth, death of one of them which results in the family moving back to Ireland. Limerick is a gloomy city as portrayed by McCourt, not just in the climate, but also in the claustrophobic atmosphere, where religion and sin (naturally) looms large over the people. It is a hard life, sharing a single toilet with an entire lane, the father suffering from a drinking problem resulting in persistent poverty where the family just about manages to stay above water, just a step above the beggars. The father is a classic case of drink-bust, cheerful and loving towards his family when not in the influence of drinks and a monster when in it's influence, which seems to be about most of the time. The part where Angela and Frank search for him on Salary day to make sure that they get at-least some of it before he blows it up is something that is common to any place in the world. A family going bust due to the actions of the father. McCourt though, shows signs of enterprise from childhood, getting small jobs and trying to make do with the money he gets. As Malachy finally the leaves the family for good, Frank gets to be the sole earner, with his brothers being much younger. (Frank himself being only 14 or 15 then). They then have to swallow the fact that their Mother has to give sexual favors to a relative in return for him letting the family stay with them. The books ends with Frank making his way to America at 19. Though most of the incidents in the book is gloomy, it is told i mostly a comic manner, making the book a kind of tragicomedy.Through all the sufferings, deprivations Frank never loses his sense of humor, always trying to make the best out of things. The growing up pangs of Franks, his preoccupation of being without sin at any point (the Catholic impact of sin) so that if he dies the next moment his soul won't go to hell may seen funny, but more than that it shows the impact that militant religious teaching can have on young minds. You can sense and feel the cold, dark, unforgiving climate of the place, the terror the teachers/priests would have created in the young kids and above all feel the pain of a family struggling to make its way through the squalor that is life itself. However, some of the incident stretch the limits of credulity that a reader would be willing to assume. One can only assume that Frank did some embellishment for the sake of making them more interesting. In any case, McCourt is the consummate story teller in this book, whether the events are fact or fiction. He never loses his grip, whether it is describing his drunken father awakening the kids at night to make them sing, or the kids trying to climb up a pole to see a nude girl or searching around for coal to survive the winter. He tells about all these with verve, panache and above all with an eye for making them all sound engrossing, the mark of a true and great storyteller, nay rather raconteur. 

'Tis - The book starts with Frank arriving in America, looks at his struggle to find a job and place to stay, moves to his joining the army, being posted in Germany, the incidents that happen there. He then returns to America, joins 'New York University', gets married, has a drinking problem, joins the teaching profession and gets divorced. The book ends with his mother's death and Frank and his brother getting together in a bar to drink in her memory. I see that the above part seems more like a synopsis than any actual impact of the book. That's because the book itself is structured like this, all events seem to happen in a breakneck speed with no time for  any reflection. Now, a page turner is not a bad thing at all, but at what cost. Tightly constructed writing and page turners need not be mutually exclusive, like say even 'Angela's Ashes'. You could write a tight, well constructed book that could be hugely entertaining without compromising it's basic content. But here Frank seems to have concentrated only on the entertainment part, the result being that the books goes at a breakneck speed, but unfortunately to nowhere land. We never get the empathy for the characters that we got in 'Angela's Ashes', though there are a lot of such incidents in the book. Most incidents are just skimmed on the surface and then it's on to the next incident. For instance Frank's meeting with his estranged father. It's almost as if Frank decided to put it in the book as an afterthought since it would have made for a great incident. There could have been any number of ways in which the two met. But we never get to know whether Frank is comfortable or un-comfortable or angry or happy or sad or completely disassociated or disinterested with meeting his father. It's like Frank thought that the premise of the two meeting would be enough to carry the next few pages. Or Frank's drinking problem and his divorce due to that. He is honest and frank enough to admit the drinking problem, but again it is glossed over and his divorce is like a footnote with nothing on the emotional crisis that would have followed during and after it. When one looks at the whole book, Frank seems to have made a conscious decision to skim over the hard/sad parts as much as possible, while making sure that the book is an entertainer. I think that's where the books goes wrong, instead of being an engrossing read it strives to be entertaining and in the process, losing much of the emotional investment that the reader did in the first book and ultimately resulting in a bloated, half baked memoir.

Teacher Man - This is the final part of the memoir and is about Frank's teaching career. He taught for about 30 years in various schools and the book is about that. This is the slimmest of the 3 books, which could be good in one way considering the length of 'Tis and the journey to nowhere in it. On the other hand, one cannot but think about the experiences and incidents that could have gone into it considering Frank's long teaching career. The book does have it's moments though, like the furor that teaching 'Catcher in the Rye' causes among parents, Frank giving essay assignments with a title of reason for taking leave/not doing homework etc, which causes the students imagination to run amok. But by and large it seems like an opportunity missed by Frank to mine such a vast period of experience, but again considering 'Tis it may not have been such a bad decision to keep it trim. 

When one considers all the 3 books, 'Angela's Ashes' is obviously the best one and a must read. The other two suffer from the classic case of writing what one thinks the reader would like instead of writing what one wants with the confidence that the reader would like it. In any case, McCourt seems more like a great raconteur than a writer, one with whom one can readily spend a considerable time listening to his experiences. (notwithstanding the jerks we get in the second and third parts of the memoir). I just think that maybe the second and third books too would be a great read as an audio book, listening to them in McCourt's voice itself. 

மாட வீடுகளின் தனிமை - என். ஸ்ரீராம்

தொண்ணூறுகளின் இறுதியில் எழுத ஆரம்பித்த என்.ஸ்ரீராம், இன்றைய இளைய படைப்பாளிகளில் குறிப்பிடத்தக்கவர். 'வெளி வாங்கும் காலம்' தொகுப்பிற்கு பிறகு வரும் அவருடைய இரண்டாவது சிறுகதை தொகுப்பு 'மாட வீடுகளின் தனிமை'.     

ஸ்ரீராமின் கதை நிலபரப்பு கொங்கு மண். கதைகளின் கரு, சம்பவங்கள் நமக்கு ஏற்கனவே படித்த உணர்வை (deja vu) தரக்கூடும். ஆனால் அதை சொல்லும் முறையில் நம்மை உள்ளிழுத்து கட்டிப்போடும் ஆற்றல் கொண்டது. கதைகளின் புற சூழலில், வெய்யிலின் வெக்கையையும், மழை/புயல் இவற்றால் ஏற்படும் ஒடுக்கத்தையும், இரவில் நகரில் யாருமற்ற சாலைகளில் சோடியம் விளக்குகளின் மஞ்சள் வெளிச்சத்தையும் நாம் உணர முடியும். கதை மாந்தர்களின் உணர்வுகளும் ஒரு விதத்தில் அது போல் தான் உள்ளன. வாழ்கையின் பிரச்சனைகளால் ஏற்படும் மன புழுக்கம், அதன் அழுத்தத்தால் ஏற்படும் மன ஒடுக்கம், தனிமையின் வாதை இவற்றின் ஊடே தான் இந்த கதைகளில் உள்ள மனிதர்கள் பயணிக்கின்றார்கள்.

 'மூன்றாம் நதி ஓடும் ஊரின் கதை' சமூகத்தில் உள்ள சுரண்டல்கள் பற்றி பேசுகின்றது. மனித உறுப்புக்களை (கிட்னி) கடனடைக்க விற்கும் வர்க்க சுரண்டல், அதை விற்க செல்பவள் மீது நடத்தப்படும் பாலியல் சுரண்டல், கிட்னி விற்று வந்தபின் தனது பாலியல் தேவைகளுக்காக அவளை விட்டு செல்லும் (மீதமிருக்கும் பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு) அவள் கணவனின் சுரண்டல் என கதையில் மனிதர்கள் மற்றவரை சுரண்டிக்கொண்டே இருக்கின்றார்கள். 'திருவேலைக்காரி'  தன் பெண்ணின் திருமணத்திற்காக அரசாங்கம் கொடுக்கும் பணத்தை பெற முயற்சிக்கும் தாயின் கதை. நமக்கு பழக்கமான கதை தான். அரசு அலுவகலத்தில் நாம் எதிர்கொண்டுள்ள/எதிர்கொள்ளும் சம்பவங்கள் தான் கதை. கொஞ்சம் படித்தவர்களுக்கே சவாலாக இருக்ககூடிய அது, படிக்காத எளிய மக்களுக்கு எவ்வளவு மலைப்பாக இருக்கும். நமக்கு கதையின் முடிவு சுபமாக இருக்காது என்பது முதலிலேயே தெரிந்தாலும், சம்பவங்களின் நெருக்கத்தால் கதையுடன் ஒன்றி விடுகின்றோம். 'வண்ணக்கனவுகளும் அப்பாவும்' கதையின் களம் சென்னை. சினிமாவில் சேர விரும்பி சில ஆண்டுகளாக போராடி கொண்டிருக்கும் ஒருவனை பார்க்க அவன் தந்தை மேன்ஷனுக்கு வருகிறார். அவன் அப்பா அறை நண்பனிடம் வேறு தொழில் பார்க்குமாறு சொல்கிறார்.  ஆனால் தந்தையும் மகனும் சரியாக பேசிக்கொள்வதில்லை, ஏதோ தயக்கம். இரவு பஸ்சில் அவர் ஏறியவுடன் மகன் உடைந்து வெற்றி பெறுவதை பற்றி தனக்குள் ஏற்பட ஆரம்பித்திருக்கும் அவநம்பிக்கையை,  அதனால் ஊர் திரும்ப விடாத அவமான உணர்ச்சியை, முதல் முறையாக அவருடன் சொல்கிறான்.  அவனது தந்தை அவனை ஊருக்க வர அழைக்கவில்லை, மாறாக ஐநூறு ருபாய் நோட்டுக்களாக தந்து விட்டு செல்கிறார். ஏன்? காலையில் மகன் ஊர் திரும்ப வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு வந்தது போலிருந்தவர், ஏன் பணத்தை கொடுத்து செல்கிறார். மகனின் துக்கத்தை தாங்க முடியாததாலா, அவன் வெற்றி பெறுவான் என்ற நம்பிக்கை அவருக்கு உள்ளத என்று யோசிக்க வைக்கின்றது. 'வேகாத வெய்யில்'  ஒரு கனவு சிதைவதை பற்றியது. பனிரெண்டாவது   முடித்து விடுதியில் இருந்து கிளம்பி தன் சொந்த ஊர் வருகிறான் ஒரு மாணவன். கணிப்பொறி பாடத்தை எடுத்திருந்த அவன் மேலும் படிக்க ஆசைப்பட்டாலும் குடும்ப சூழ்நிலை இடம் கொடுக்குமா என்று தெரியவில்லை. மதியம் ஊருக்கு வந்து தாய்/தந்தை படும் பாட்டை பார்ப்பவன், அன்று மாலையே திருப்பூரில் வேலை செய்ய ஏற்பாடு செய்து விடுகிறான். அவனின் உள் உணர்சிகள் நமக்கு தெரிவதில்லை, இயல்பாக நடக்கும் செயல் போல் தன் கனவுகளை முறித்து வேலைக்கு செல்ல ஆயுத்தமாகின்றான்.  படிக்கும் நமக்குள் துயரம் பரவுகிறது. இதே போல் எத்தனை பேர் தங்கள் கனவுகளை வருட வருடம் தெரிந்தே தொலைக்கின்றார்கள். 'ஆறுமுகக் காவடி', 'நிழல் விளையாட்டு' சாதியத்தின் கோர கரங்களின் வலிமையை கட்டுகின்ற கதைகள்.

ஸ்ரீராமின் கதைகளில் இருக்கும் பொதுத்தன்மை உருவ அமைதி எனலாம்.  கதைகள் உரத்த தொனியில் இருப்பதில்லை, ஒரு சலமற்ற வெளியை வெயிலில் பார்ப்பது போலவோ, இளங்காலை சூட்டில் வீடு வாசலில் அமர்ந்து வெயிலில் ஒளிர்ந்து பளிச்சென்று இருக்கும் தெருவின் அமைதியை பார்ப்பது போல் ஏற்படும் உணர்வு கதைகளை படிக்கும் போது ஏற்படும்.  வாசகனை தனக்கு நெருக்கமாக்கி, எளிதில் கதைக்குள் அழைத்துக்கொள்ளும் ஆற்றல் கொண்டது அது. காத்திரமான கதைகளை கொண்ட இந்த தொகுப்பு நிச்சயம் நல்ல வாசிப்பனுபவத்தை தரும்.

வெளியீடு -தோழமை பதிப்பகம்.

Two good short stories by Tayeb Salih and Henri Lopes

I was re-reading 'The Anchor Book of Modern African Stories', a collection of short stories from various parts of Africa. Dipping randomly into the short stories in the collection, the stories by Tayeb Salih and Andrea Leskes had a impact which resulted in this post on them.

A Handful of Dates - Tayeb Salih. The story is about a young boy who, as the story begins is in awe and admiration of his grandfather, who is the richest man in their village and also well respected by everyone. He wants to be like his grandfather when he grows up,thinks the world of him and also is his favorite grandson. One day he is surprised to learn that most of the land they own now, earlier belonged to their neighbor 'Masood' who has lost most of what he inherited from his father due to his indolent (as the grandfather says) ways. The same day Masood approaches the grandfather telling him the dates in his land (what he has still) is being harvested and invites him to it. Both grandfather and grandson go to the harvesting. The story takes a poignant turn here. At the harvest the boy sees Masood being aloof, but underneath it the boys senses that Masood is suffering. After the harvest, the dates are two  merchants and his grandfather who tells Masood that he is still in debt with him. Something snaps inside the boy and he runs away from there and the story ends with him throwing up the dates he had eaten while watching the harvest. A lot of things are unsaid here, but causes great impact. Masood's pain at seeing another part of his inheritance go away, the boy's sudden empathy with Masood. Why does that happen? It's not as if the boy's grandfather cheated Masood, but the boy doesn't care or rather doesn't understand this at his young age. The rules of the adult life is probably still not clear to him. What he sees is that a formerly rich man being stripped of his possessions (due to his fault in any case) and his heart goes out to him, a child's sympathy for someone who's suffering not considering whether the suffering is due to the person's own misdoings. It's not as if he hates his grandfather, but is rather torn between the love for him and sympathy for Masood. To put it in a nutshell, the boy behaves like a boy free of all the trappings of adulthood. Ten or fifteen years down the line, he himself may take part in getting any remaining possessions of Masood for his debt, but for now lets allow him to enjoy his childhood which is simple and free of complications. An excellent story of just 5 pages, which leaves a impact for long time after reading it.

The Advance - Henri Lopes - This story is about a maid 'Carmen' a single mother, who wants to get some advance from her employer for her ailing son. At first glance it would seem to be a cliched story about suffering employees and cruel employers and anyway, cliches are generally true in most cases. But the quality of writing in this story elevates it. The mental state of Carmen, her anguish at her son's illness, fear that something may happen to him, expectation and anxiety over whether her employer would give her money is is brought out in a heartrending manner. The employer too is not a stereotyped person, but is brought out as more real. For instance she berates Carmen for her son's illness saying that she should give him more healthy food without realizing that giving such food for even one day would take up a month's salary of Carmen. The employer is not shown as being cruel, but as indifferent and oblivious to the life Carmen leads, which is actually worse. It's one thing to know about a person's situation and not helping them, but not knowing their problems and being condescending towards them is the worst thing. Another thing that struck me was that, generally in such stories, the employer's child is shown as being loving towards the maid, but here the child too is shown as being generally disrespectful of Carmen and holds her in disdain. Carmen on her part tries to agree with everything here employer says, about the quality of food to given etc. She even agrees when her employer speaks quickly in French and  she is not able to follow her, nodding her head so that her employer does not get angry and not give her the money. Finally the employer tells her she would give the money tomorrow and gives her an aspirin for now. Carmen leaves with it, walking for a long time to reach her house.

Both stories show the power of seemingly simple plots/narratives, which however have great depth and can trouble you for a long time after reading it. This Anchor collection is not to be missed as it gives a glimpse into the live in various parts of Africa.

The Story Teller - Mario Vargas Llosa

The tradition of oral storytelling is a very important one. For one it was probably the first artistic form to be developed by humans after the initial drawings in caves. The word 'storytelling' itself conjures many images, from a wizened old man sitting in front of the fire along with a group and telling them stories, to the stories one heard in their childhood from their grandparents. More importantly these oral traditions of story telling offer a different perspective of history in several cases. Given the fact that history is generally written by the victors and hence a mostly sanitized version is what we get to read, oral story telling gives voice to the marginalized,  vanquished keeping alive in someway their history, their actual presence itself. So it could be termed even as the collective consciousness of a society,tribe with all their myths, legends, history mixed into it. It is one such storyteller and indeed the art of storytelling itself that Llosa, himself a consummate storyteller has taken as the subject for this novel, entwining it with the progress of modernity and the destruction of pre-historic cultures.

The novel consists of two stories told in parallel in alternating chapters. In one the narrator recounts the friendship he had with 'Zuratas' a student who became very interested in the tribes of Amazonian regions of Peru particularly with a tribe 'Machiguenga', the interest that became an obsession, Zuratas's sudden disappearance from his life. In another an unnamed story teller tells about the myths and legends of the Machiguenga tribe, who feel it's their destiny to always keep walking never putting down their roots in a particular place for a long time. 

As the novel progresses, in one strand of narration, we learn from the narrator the manner in which the Amazonian tribes were persecuted by the Westerners, forcing them to completely change their way of living and their suffering due to that. Under the guise of anthropology the tribes are converted by linguists/missionaries. On the other hand they are also deployed to work under inhuman conditions while the West uses the trees in Amazon for rubber production. As a final atrocity, they are turned against one another when the white man offer the tribes freedom if they are able to capture and bring in other people as replacement for them. In short a complete destruction of the tribes and their lifestyle. We also get to know  the extent of Zuratas's obsession with the Machiguenga tribe, the fascination the narrator himself forms for the 'storyteller' of the tribe. We also learn of  Zuratas's sudden disappearance from Peru with narrator not knowing what happened. 

From the unnamed story teller we get information on the myths the Machiguenga have for the origin of the world, their idea of the cosmos, their shamans/gods (both good and bad), the reason behind their moving from place to place. Their way of life and relationship with nature is brought out nicely, particularly their carefulness in ensuring that the delicate balance is never broken. For instance, getting anger is a very bad thing as it will disturb the balance. Alongside this myth making, we get the tribe's perspective on their persecution by the white men. Though a single storyteller tells this narration, it doesn't mean that there is only one storyteller for the tribe, rather a set of people whose job is to keep on moving from place to place without stopping, all the while updating people of the tribe about happenings in other parts and also his own inventions as to the tales. The tribe being scattered all over the place, he is always on the move. 

Towards the end we get an inclination that there is a relationship between the 2 narratives. We get an inclination of what happened to Zuratas from the narrator while the storyteller strand ends with a very evocation portion where the storyteller finally communes with nature and becomes one of as it were. This part is sure to give one goosebumps. However, I was left with a lingering doubt. Given the narrators obsession with Zuratas and the storyteller how can one be sure that the storyteller strand of the novel was not written by the narrator, how can we be sure that the narrative is reliable? Well, that's just thinking out loud.

Some questions lingered in me after reading this. Should the tribes (everywhere) be allowed to live their lives as it has been going on for centuries. Yes their traditions, religions etc should not be tampered upon. But considering that their standard of life is pretty much abysmal should some of the modernity be passed on them. What to make of some of their practices (headhunting etc). Should these too be allowed. At what cost should progress be allowed. An ideal scenario would be where they retain most of their lifestyle/religion while getting a better standard of living. But can greed for money and progress be controlled so that their culture is not entirely obliterated. As a person with a general interest neither do I not have any answers nor can I spell out the issues in detail. Maybe people with more in-depth knowledge in anthropology would be able to answer this better. This thought process that was triggered in me could be said as the most important thing about this novel. Do not miss it if you come upon it.

Crime Series - Fred Vargas

I had earlier posted about my favorite crime fiction authors here. I then thought of expanding more on each author in separate posts as a series. The first author in this series is Fred Vargas. Vargas is indeed a unique writer. No, this is not a cliche that is being said to introduce a writer. Her works do not fall within any known sub-genre within crime fiction. It does not conform to your classical murder mystery, to the serial killer genre, or to the police procedural. She traverses a path that may adjoin these genres but is indeed a new path. Her main body of work could be split into two, one a series which features Chief inspector 'Adamsberg' which could be classified loosely as police investigative works and the other featuring 'The 'Three Evangelists' a group of 3 historians who solve mysteries, which could be loosely termed as amateur investigative novels.

The novels typically start of with a larger than life, sometimes supernatural premise or events. For instance, there could be a fear of werewolves, or a tree that has been planted overnight in the garden of a house or hints about ghosts, or some events  like cutting the hearts of deers that may point to cults The investigations then start leaning towards getting a rational explanation for the events while being bemused by the supernatural connotations. Towards the end the strands come together and the issue is resolved with a rational explanation. Interestingly, even with such bizarre suppositions initially in the novels, they are not as dark or brooding as they could have been. There is not much of gore or bloodshed and references to them are kept to a minimum. In fact there is a subtle thread of lightness undercurrent through the entire series, a feeling of adventure, which is generally not present in other series in this genre. 

In any series of novels, the main characters in them are as important as the story line itself if not more. Because the reader has to feel a certain connect with the characters so that he has the inclination to stay with them through the course of the series. If the characters are flat, then that inclination may not be there even though the plot itself may be good. In Vargas's case, both Adamsberg and the 3 historians are quirky characters who are quite fascinating. 

Adamsberg is not your typical police guy who has a tortured past and has to confront the ghosts from it while solving crimes. Yes he has some personal issues, but by and large it is not touched upon.  He is a guy who seems to have his head up in the clouds, but that is only a deception or rather a wrong perspective that the reader and indeed the other characters in the novels initially take. We get that impression from his actions like feeling intuitively that some darkness is coming  at the beginning of a novel or taking the pebbles from a stream and giving it to his team. But beneath all this is a cool, calculating mind which maintains its equanimity under all circumstances. He also has an on and off relationship with Camille who has also borne his child. Adamsberg team is also full of characters that you may not see in general.

The other series of the 'Three Evangelists'  also has interesting characters. There are 3 historians one specializing in prehistory, another in medieval history and the other in World war I. Needless to say each thinks that only their period of history is relevant and the others are redundant, leading to interesting interactions between the 3. There is also Vandoosler the uncle of one of the historians and a retired police man. This motley crew of unlikely investigators get involved in situations that they have to solve using their collective ingenuity. This series is more hilarious and less darker than Adamsberg, which itself is more lighthearted than others of this genre.

The strengths of the novels itself leads to a minor quibble I have with the series. Since Vargas invests so much in the settings, the quirkiness and the actual events, the principal characters come across as a bit under cooked. Having read several novels in the series, I could not find any significant growth of the characters. Yes there are several changes in their lives (like Adamsberg becoming a father), but these are not brought out in detail. Yes, I like works where I as a reader has to use my imagination to fill up the empty spaces a character's arc, but here there is actually nothing much for the reader to work on to use his imagination. Most of the characters remain an interesting enigma but as an one-dimensional one. The result being that though Vargas would be in my list of favorite crime fiction writers, Adamsberg or the Three Evangelists would probably not be on my list of top fictional crime busters. (like say a Wallander or Inspector Morse). 

For anyone interested in crime fiction with a quirky twist Vargas is a must read. Highly recommended. 

Unfinished Business

Every year I end up with books that are partially read. I give up some of these as a lost cause, but there are others which end up partially read not because I didn't like them, but due to something more intangible. Here's a list of partially read books which I will revisit this year.

1. Freedom – Jonathan Franzen. I have had my rant about it here. I still hope to complete it.

2. Petals of Blood -Ngugi wa Thiong’o. A power tale about a country taking it's first post-colonial steps and the growing pangs it brings (corruption etc). This could be a tale of any country newly freed from the colonial yoke. Can't compare this with Thiong'o's masterpiece 'Wizard of the Crow'. An interesting narrative structure, but somehow three-fourths into the novel I left it.

3. Thug – Mike Dash - The first time I heard about a group/cult of people murdering people for gain on the Indian highways during the 16th/17th centuries was in a Sujatha novel 'ரத்தம் ஒரே நிறம் '. It just was mentioned in passing. But I came across more references over the years and came to know that the cult was called 'Thugee'. I was looking out for a book on them when I came across this. Fairly interesting, but sometimes slips into a repetitive mode. Also some of the assertions made in it were not backed up with bibliographical references. For instance Mike says that the men who were in charge of carrying letters on foot belonged to the lower castes and had to learn all the 4 Vedas. This is intriguing when one considers the rigid caste hierarchy, but this is not backed up with references. Anyway, need to complete this too.

4. Terra Nostra – Carlos Fuentes - Though I read only three fourths of the book, it would not be presumptuous to say that this is a magnificent book. Whether capturing the decadence of Spanish court, the claustrophobic atmosphere of the crypt built by the king or the open spaces of the New world, Fuentes layers the whole novel with generous dollops of surreal imagery and prose. I think I just got a bit suffocated with all the surrealism and had to give it a rest.

5. Blood Meridian – Cormac Mccarthy - I have always had false starts with Mccarthy's books. But when I revisit them the next time, I complete them easily enough. This is a apocalyptic journey into Hell through the American west.

Other than ‘Freedom’ the other books were left hanging mainly due to my mindset at that particular point. Freedom, didn’t like it as much as the others, but will get back to it. Looking back at the books I have enjoyed this year, I have tended towards either straight forward realism (Richard Russo, Deborah Eisenberg) or outwardly playful narratives that can be profound and mind bending (Infinite Jest, Dictionary of Khazars). I think that's the reason I have left these half read.

With the apocalypse seemingly looming down on us in 2012, I better get completing these and other new books.