பதாகை இதழில் வெளிவந்தது -
http://padhaakai.com/2014/11/23/david-mitchell-two-novels/---------------------------------
அறிவியல்/ குற்ற/ அதிபுனைவுகளை ழானர் எழுத்து என்று வகைப்படுத்தி, அவற்றை இலக்கியப் புனைவுகளிடம் இருந்து வேறுபடுத்தக் கூடாது என்றும், எந்தப் புனைவாக இருந்தாலும் அதன் தரம் மட்டுமே அதற்கான இடத்தை நிர்ணயம் செய்ய வேண்டும் என்றும் பேசும் குரல்கள் பல காலமாக இருந்து வந்துள்ளன என்றாலும், இது குறித்த விவாதங்கள் சமீபத்தில் அதிகரித்து வருவதைக் காண முடிகிறது.. Guardian இதழில் இது குறித்து இந்த வருடம் நடந்த தொடர் விவாதங்களின் முதல் பகுதியை இங்கே படிக்கலாம்.
ழானர்- இலக்கிய எழுத்துக்கள் என்ற வேறுபாடு இன்னும் தொடர்ந்தாலும், இலக்கியப் படைப்பாளிகள் என்றழைக்கப்படுபவர்களில் சிலர் ழானர் எழுத்துக்களை சாதகமாகவே பார்க்கிறார்கள். “I lament what I take to be a trend against the genres. It might well be agreed that the best of serious fiction, so to call it, is better than anything any genre can offer. But this best is horribly rare, and a clumsy dissection of the heart is so much worse than boring as to be painful, and most contemporary novels are like spy novels with no spies or crime novels with no crimes, and John D. MacDonald is by any standards a better writer than Saul Bellow, only MacDonald writes thrillers and Bellow is a human-heart chap, so guess who wears the top-grade laurels?” என்கிறார் Kingsley Amis.
இது ஒருபுறமிருக்க, சில எழுத்தாளர்கள் ஒரு ழானரை எடுத்துக் கொண்டு அதன் கூறுகளை அப்படியே பயன்படுத்தாமல், அந்த வகைமையின் எல்லைகளைக் கலைக்கும்/ விரிவாக்கும் புனைவுகளையும் எழுதி வருகிறார்கள். பால் ஆஸ்டரின் (Paul Auster) ‘New York Trilogy’ (மீபொருண்மை தன்மையோடு), மைகல் ஷேபனின் ’ (Micheal Chabon) ‘The Yiddish Policemen’s Union’ (மாற்று வரலாறு) நாவல்கள் குற்றப் புனைவுகளின் Noir கூறுகளைக் கலைத்துப் போட்டன. இத்தகைய படைப்புக்கள் ‘genre benders’ என்றழைக்கப்படுகின்றன. (ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் புனைவுகளுக்கான அஞ்சலியாக, பெயர் குறிப்பிடப்படாத, ஆனால் ஹோம்ஸை நினைவூட்டும் முதியவர் துப்பறியும் ‘The Final Solution’ என்ற குறுநாவலையும் ஷேபன் எழுதி உள்ளார்.) இத்தகைய ‘genre bender’ நாவல்கள் அதிகமும், குற்றப் புனைவை சார்ந்து இருப்பதைக் காணமுடிகிறது. நமக்கு முதலில் அறிமுகமாகும் எழுத்து (மாயாவி, வாண்டு மாமாவின் துப்பறியும் நூல்கள், Hardy Boys என நாம் வசிக்கும் நாட்டைப் பொறுத்து அறிமுகப் படைப்புக்கள் மாறலாம்) பெரும்பாலும் துப்பறியும்/சாகச எழுத்துக்களாகவே இருப்பதால், அதன் தாக்கம் அதிகமாக இருக்கக்கூடும்.
‘இலக்கிய’ எழுத்தாளர்கள் மட்டுமில்லாமல் ழானர் எழுத்தாளர்களும் இத்தகைய ‘genre bender’ படைப்புக்களை எழுதுகிறார்கள். Lauren Beukes எழுதிய ‘The Shining Girls’ நாவலில், காலத்தில் பயணம் செய்து (time travel), பல காலகட்டங்களில், கொலைகள் செய்பவன்தான் எதிர்-நாயகன். இவனின் காலப் பயணம் எப்படி சாத்தியமாகிறது என்பதை ஆசிரியர் விரிவாக விளக்காவிட்டாலும், தொடர் கொலைகள் (serial killer) வகைமையை அறிவியல் புனைவில் அதிகம் உபயோகிக்கப்படும் ஒரு tropeஉடன் இணைத்து வித்தியாசமாக முயற்சித்திருக்கிறார்.
2004ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த ‘Cloud Atlas’ நாவலில், டேவிட் மிட்ஷல் (David Mitchell) ‘Genre Bender’ என்பதை இன்னும் விரிவாக்கினார். நாம் முதலில் பார்த்த நாவல்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட வகைமையை எடுத்துக்கொண்டு அவற்றை வேறு முறையில் எழுத முயன்றன. 19ஆம், 20ஆம் நூற்றாண்டுகள், நிகழ்காலம் மற்றும் குறிப்பிடப்படாத எதிர்காலத்தில் நடக்கும் ‘Cloud Atlas’ன் கதைகளோ. பல வகைமைகளில் உள்ளன. “The First Luisa Rey Mystery’ த்ரில்லர் என்றால், “An Orison of Sonmi 451′ Dystopian சூழலை விவரித்து அதில் வெடிக்கக் காத்திருக்கும்/ வெடிக்கும் புரட்சியைப் பதிவு செய்கிறது. “The Ghastly Ordeal of Timothy Cavendish” இலக்கியச் சூழலைக் களனாகக் கொண்ட நகைச்சுவைப் பகுதியாக உள்ளது.
வேறுவேறு காலகட்டங்களில் நடக்கும் இந்த ஆறு கதைகளையும் இணைக்கும்/ இணைப்பது போல் தோற்றமளிக்கும் பொது இழை ஒன்றையும் வைத்திருந்தார் டேவிட். இலக்கியப் படைப்பு என்று வரையறுக்கப்பட்ட ஒன்றில் எந்த ழானரின் கூறுகளும் இருக்கலாம் என்பதை ‘Cloud Atlas’ நாவலில் வெற்றிகரமாக உணர்த்தினார்.
இந்த ஆண்டு வெளியான, 6 பகுதிகளாக பல்வேறு காலகட்டங்களில் நடக்கும் அவரின் ‘The Bone Clocks’ நாவலுக்கும், ‘Cloud Atlas’க்கும் வடிவ ஒற்றுமை இருப்பது போல் தோன்றினாலும், இரண்டும் சந்திக்கும் இடங்களைவிட விலகும் இடங்களே அதிகமாக உள்ளன. இந்த இரண்டு நாவல்களின் விமர்சனமாக இல்லாமல் இரண்டின் கட்டமைப்பையும், அவற்றின் ஒற்றுமை/ வேற்றுமைகளையும், அவை வாசகனுக்குத் தரும் அனுபவங்களையும் பார்க்கலாம்.
‘Cloud Atlas’ன் உரைநடையும்/ உள்வடிவமும் அந்தந்தப் பகுதியின் களன்/ காலகட்டம்/ ழானர் சார்ந்து மாறுகிறது. “An Orison of Sonmi 451″ வறண்ட நடையிலும், “Letters from Zedelghem” கடித வடிவிலும், “The Pacific Journal of Adam Ewing” நாட்குறிப்பாகவும் சொல்லப்படுகிறது. எதிர்காலத்தில் உலகம் ஒரு பேரழிவை (apocalypse) சந்தித்த பிறகு நடக்கும் “Sloosha’s Crossin’ an’ Ev’rythin’ After” பகுதியின் நடை/ உரையாடல்கள், மொழியை பெரும்பாலும் மறந்து, மீளுருவாக்கம் செய்ய முயல்பவர்கள் பேசுவது போல் உள்ளது. “The First Luisa Rey Mystery’ பகுதி, பரபரப்பாக நடக்கும் சம்பவங்கள், எதிபாராத திருப்புமுனைகள் என த்ரில்லரின் நடையைக் கொண்டுள்ளது.
முரகாமியின் படைப்புக்களில் மர்மம், அதி-புனைவின் கூறுகள இருந்தாலும் அவர் ழானர் என்பதைப் பற்றி self-consciousஆக இருப்பது போலவோ, அவர் அதன் கூறுகளை – அதன் நடை/ கட்டமைப்பு -அப்படியே உபயோகிப்பதைப் பற்றியோ , அதை மீறுவதைப் பற்றியோ கவலைப்படுவது போல் தோன்றுவதில்லை . ழானர் என்பதை முதலில் தேர்வு செய்து எழுதுவது போல் இல்லாமல், அதன் கூறுகள் நாவலின் ஆரம்பப் புள்ளிகளாக இருந்தாலும், நாவலின் போக்கில் தொடர்ந்து வந்தாலும், அவற்றை தான் சொல்ல நினைக்கும் கதைக்கு எப்படி பயன்படுமோ, அந்தளவுக்கே உபயோகிக்கிறார். எனவே ‘Genre Bender’ என்பதை அவர் மிக இயல்பாகச் செய்கிறார் என்று சொல்லலாம். 1Q84ஐ காதல் கதையாகவும் பார்க்கலாம், – சில இடங்களில் திகிலூட்டும்- அதிபுனைவாகவும் பார்க்கலாம். போர்ஹெஸின் கதைகளில் உள்ள துப்பறியும் அம்சம் பற்றியும் இங்கு நினைவு கூரலாம், இவற்றை அவர் genre-bender செய்ய வேண்டும் என்று எண்ணி எழுதினார் என்று கூறுவதற்கில்லை. எட்கர் அலன் போ (Edgar Allan Poe) மற்றும் போர்ஹெஸ் பற்றிய ஒரு கட்டுரை இங்கே
Cloud Atlas, The Bone Clocks நாவல்களுக்கிடையிலும் இந்த வித்தியாசத்தைக் காணலாம். முதலாவதில் வகைமை/அதை மீறுவது குறித்த பிரக்ஞை தெரிகிறது, இரண்டாவதில் கதை சொல்லலுக்கு உதவும் அளவிலேயே மர்மமும்/ அதி-புனைவும் உள்ளன.
காலம் நேர்கோட்டில் செல்லாமல் முன் பின்னாகச் செல்லும் ‘Cloud Atlas’ நாவல் போல் இல்லாமல், 1984ஆம் ஆண்டு வீட்டைவிட்டு ஓடிப் போகும் ஹாலி (Holly) சந்திக்கும் விளங்கிக்கொள்ள முடியாத அனுபவங்களோடு முடியும் ‘The Bone Clocks’ இன் முதல் பகுதி, 90கள், புத்தாயிரத்தின் முதல் தசாப்தம் என நேர்க்கோட்டில் சென்று 2048இல் முடிகிறது. ஹாலி அனைத்துப் பகுதிகளையும் துல்லியமாக இணைக்கும் கண்ணியாக இருந்தாலும், அதற்கான காரணம் ஐந்தாம் பகுதி வரை நமக்குத் தெரிவதில்லை. நாவலின் அனைத்து பகுதிகளும் அவர் பார்வையிலேயே சொல்லப்படாமல், மற்ற பாத்திரங்களின் கோணத்திலும் சொல்லப்படுகின்றன.
சில மர்ம நிகழ்வுகளோடு முடியும் முதல் பகுதி ஹாலி தன்னையறியாமல் எதிலோ சிக்கிக் கொண்டுள்ளார் என்ற உணர்வைத் தருகிறது. திகிலூட்டும் அமானுஷ்யம் நிறைந்த இரண்டாம் பகுதி அதை உறுதிப்படுத்தினாலும், அடுத்தடுத்த பகுதிகளில் ஹாலியின் குடும்ப வாழ்க்கை, நிகழ்கால /அண்மைக்கால/ எதிர்கால இலக்கியச் சூழல் என திசை மாறுவது போல் தோன்றினாலும், ஹாலியின் வாழ்வில் நடக்கும் சில சம்பவங்களால், அவரைச் சுற்றியிள்ள அமானுஷ்யம் கலந்த மர்மத்தை அவை நமக்கு நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருக்கின்றன. ஐந்தாம் பகுதியில் மர்மம் விடுவிக்கப்பட்டு, அதி-கற்பனைக் கதைகளில் வரும் சாகச நிகழ்வோடு முடிகிறது. 2048ல் நிகழும் இறுதிப் பகுதியில், நாவல் மீண்டும் இன்னொரு வகைமையின் கூறுகளை எடுத்தாள்கிறது.
அடிப்படையில், நன்மைக்கும் தீமைக்கும் இடையே நடக்கும் முடிவே இல்லாத யுத்தத்தில், தங்களுக்கான கட்சியைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டிய சூழலில் உள்ளவர்கள், தாங்கள் அறியாமலேயே ஒரு தரப்போடு பிணைக்கப்பட்டவர்கள், பற்றிய மர்ம, அதி-புனைவாக இந்த நாவல் உள்ளது. Cloud Atlas போல் பல வகைமைகள் தனித்தனியாக தெரிவது போல் இல்லாமல், இதன் உரைநடையும்/ உள் கட்டமைப்பும் அதிக மாற்றமில்லாமல் ஒரே பாணியில் உள்ளது.
நாவலின் பெரும்பகுதி வரை அதன் முடிச்சு அவிழா விட்டாலும், ஹாலிதான், நாவலின் சம்பவங்களுக்கான பொது இழை என்பதும் , வேறு பாத்திரங்களின் கோணத்தில் நாவலில் இருந்தாலும், நாவல் அவரைச் சுற்றியே நடக்கிறது என்றும், ஒரே கதையின் பல பகுதிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதும் வாசகனுக்குத் தெளிவாகத் தெரிகிறது. எனவே இறுதியில் மொத்த நாவலுக்கான முழுமையை நாம் இயல்பாகவே எதிர்பார்க்கிறோம். ஆனால் நாவலின் மர்மங்கள் இறுதியில் அவிழ்க்கப்பட்டாலும், சில விஷயங்கள் தொக்கி நிற்கின்றன.
இந்த எதிர்பார்ப்பை ‘Cloud Atlas’ நாவலுடன் பொருத்திப் பார்க்கலாம். அதன் கட்டமைப்பு அது குறித்த முழுமையை எதிர்பார்க்கச் செய்வதில்லை, ஒவ்வொரு தனிக்கதையிலும், அந்த வகைமையின் கூறுகளை, அது சார்ந்த முழுமையை மட்டுமே எதிர்பார்க்கிறோம். அனைத்துக் கதைகளையும் இணைப்பது என்பது ‘டேவிட்’ நாவலில் பொதித்து வைத்திருக்கும் கண்ணி (birthmark) மட்டுமல்ல, அதைச் சார்ந்த வாசகனின் கற்பனையும்தான் என்பதால், ஆசிரியர் மெனக்கெட்டு அனைத்தையும் இணைக்க/விளக்க வேண்டியதாக இல்லை.
‘The Bone Clocks’ நாவல் முழுதும் ஹாலியின் கோணத்தில் நகர்ந்திருந்தால், மற்ற பாத்திரங்களை ஹாலியின் பயணத்தில் வரும் சக-பிரயாணிகள் மட்டுமே என்று விட்டுவிடலாம், அல்லது ‘Cloud Atlas’ போல் வெவ்வேறு கதைகளாக இருந்திருந்தால், அந்தக் கதைகளின் எல்லைக்குள் மட்டுமே பாத்திரங்களின் வார்ப்பை புரிந்து கொள்ளலாம். மாறாக, ஒரே பொது இழையோடு நகரும், பல பாத்திரங்களின் கோணத்தில் விரியும் இந்த நாவலில், மென்மையும்/ கடினமும் கலந்த ஹாலியைத் தவிர வேறு எந்தப் பாத்திரமும் அவை அடைந்திருக்கக் கூடிய உயரத்தை எட்டுவதில்லை. நாவலின் இரண்டாம் பகுதியின் முக்கிய பாத்திரமாக வரும் ‘ஹ்யுகோ லாம்ப் (Hugo Lamb)’ ஒரு உதாரணம்.
எந்த அறச் சிக்கலும் இல்லாதவராக முதலில் தோற்றமளிக்கும் ஹ்யுகோ, மெல்ல மெல்ல தன்னுள், இருளின் பால் உள்ள ஈர்ப்பை உணர்வதும், அந்தப் பகுதியின் இறுதியில் தன் வாழ்வை மாற்றியமைக்கப் போகும் தேர்வைச் செய்வதும் (Omen நாவல்களின் இரண்டாம் பகுதியில் தன்னைச் சாத்தானின் குழந்தை என்று அதன் முக்கியப் பாத்திரம் உணர்ந்து கொள்வதைப் போன்ற சூழல். ஹ்யுகோ சாத்தானின் குழந்தை என்றெல்லாம் இந்த நாவலில் இல்லை), திகிலூட்டுபவை, மறக்கவியலாத எதிர்-நாயகனாக இருந்திருக்கக் கூடிய இந்தப் பாத்திரம், நாவலின் அடுத்த பகுதிகளில் அதிக கவனம் பெறாமல் இருந்து விடுகிறது.
ஹ்யுகோ லாம்ப் வரும் பகுதியும், இலக்கிய உலகின் நிகழ்வுகளை/ இலக்கியத் திருவிழாக்களின் அரசியலை மெல்லிய நகைச்சுவையோடு விவரிக்கும் நான்காம் பகுதியும், Cloud Atlasன் ‘Letters from Zedelghem’, ‘The Ghastly Ordeal of Timothy Cavendish’ பகுதிகளை முறையே நினைவூட்டினாலும், அவற்றின் நகலாக இல்லாமல், ஒரு விஷயத்தை முதலில் ஒரு விதத்தில் எழுதி, பிறகு அதை நீட்டித்தோ அல்லது வேறு கோணத்திலோ எழுதுவதை ஒத்துள்ளது. உதாரணமாக, இருவருக்கும் உள்ள அறம் சார்ந்த கவலையின்மை என்ற ஒற்றுமைக்கப்பால், ‘Cloud Atlas’ ல் வரும் Robert Frobisher பாத்திரத்தின் இன்னும் இருண்மையான வடிவமாக ஹ்யுகோவைப் பார்க்கலாம். Robertல் அவ்வப்போது தென்படும் சுயவிமர்சனம், தோல்வி அடையும்போது அதைச் சிரிப்புடன் எதிர்கொள்ளும் தன்மை, இவை அவனைச் சில நேரம் ‘விரும்பத்தக்க போக்கிரியாக’ (வாசகனுக்குத்தான், அவன் சேட்டைகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு அல்ல) காட்டினால், நெருங்கிய நண்பன் என்று தன்னை நம்புபவனையே ஏமாற்றும் ஈவிரக்கமற்றவனாக, தன் பாதையில் யார் வந்தாலும் அழிக்கத் துணிபவனாக உள்ளான் ஹ்யுகோ. அவன் மனதிலும் ஈரம் உண்டு என்பதற்கான ஓரிரு சம்பவங்கள் நடந்தாலும், நாவலின் கட்டமைப்பின் காரணமாக, அது விரிவாக்கப்படவில்லை.
‘Cloud Atlas’ நாவலின் “The Pacific Journal of Adam Ewing” பகுதியின் ஒரு அம்சமாக, பழங்குடியினர் மீது ஐரோப்பியர்கள் செலுத்திய வன்முறை பற்றிய பதிவுகள் வருகின்றன. அவை விரிவாகச் சொல்லப்படாவிட்டாலும், நாவலின் அனைத்து பகுதிகளையும் நாம் தனித்தனியான ஒன்றாகவே பார்ப்பதால், அடுத்த பகுதிகளுக்குச் செல்லும்போது வித்தியாசமாகத் தெரிவதில்லை.
ஆனால், ஹாலியைச் சுற்றியுள்ள மர்மத்தை அறிய முனையும் வாசகன், இன்றைய காலகட்டத்தில், ஈராக்கில் அமெரிக்கா நடத்தும் யுத்தம் பற்றிய சித்தரிப்புகளை ஒரு பாத்திரத்தின் பார்வையில் படித்து, பின்பு வேறு விஷயத்தில் இன்னொரு பாத்திரத்தின் கோணத்தைப் பார்க்க ஆரம்பிக்கும்போது (இரண்டிலும் ஹாலியின் மர்மத்தை நினைவூட்டும் சம்பவங்களோடு), யுத்தச் சித்தரிப்பு பாதியில் விட்டுவிட்டது போல் தோன்றுவதுடன், அவை நாவலுக்கு பயனளிக்காத, டேவிட்டின் அரசியல் சார்பை முன்வைக்கும் பதிவுகளாகவே தோன்றுகிறது.
பாத்திரப் படைப்பிலோ , கதையம்சத்திலோ டேவிட்டின் தோல்வியாக இவற்றைப் பார்க்கவேண்டியதில்லை. நாவலின் கட்டமைப்பு சார்ந்து வாசகனுக்குள் எழும் எதிர்பார்ப்பின் தவிர்க்க முடியாத அம்சம் இது. ‘Cloud Atlas’ ல் வடிவம்/ உரைநடை இவற்றில் சில உத்திகள் செய்துள்ளதால், வாசகனுக்கு அந்தந்தப் பகுதிகளின் முழுமையே முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. ஒரு பகுதி மற்ற பகுதிகளுடன் எந்தளவுக்கு இணைகிறது என்பதில் அவன் அக்கறை கொள்வதில்லை, ஏனென்றால் ஒவ்வொரு கதையும் இன்னொன்றிலிருந்து முற்றிலும் வேறானது என்று அவன் அறிகிறான். அவற்றை இணைப்பதே கடினம் எனும்போது, அப்படிச் செய்யும் சின்ன விஷயம் (birthmark) கூட வாசகனுக்குப் போதுமானதே.
”The Bone Clocks’ நாவலில் கதைசொல்லலில் சில உத்திகளைச் செய்வது நாவலின் மர்மம்/ சுவாரஸ்யத்திற்கு உதவினாலும், முன்பே பார்த்ததுபோல், இது அடிப்படையில் நேர்க்கோட்டில் பயணிக்கும் நாவல்தான். எனவே ஒவ்வொரு பகுதியும் அடுத்த பகுதியை எப்படி முன்னகர்த்துகிறது, பாத்திரங்கள் நாவலின் போக்கில் என்ன பரிணாமம் கொள்கிறார்கள் என்று வழமையான (conventional) நாவலில் எதிர்பார்ப்பதையே இதிலும் வாசகன் எதிர்பார்க்கிறான் (The Bone Clocksஐ தனி நாவலாக மட்டும் பார்க்கவேண்டும் என்பதில்லை. தொடர் நாவல்களாக எழுதப்படுவதற்குரிய சாத்தியங்களை கொண்டிருக்கிறது. அப்படி எழுதப்பட்டால் ஹாலி தவிர்த்த மற்றப் பாத்திரங்கள் இன்னும் முழுமை அடையக்கூடும்.)
பல வேறுபாடுகள் இருந்தாலும், மொத்தமாக இல்லாமல், தன்னளவில் முழுமையான கதைகள்/ பாத்திரங்கள் கொண்ட ‘Cloud Atlas’ம் சரி, முழு நாவலாக அர்த்தமளிக்கும் ஆனால் முழுமை பெறாத பாத்திரங்கள்/ ஒட்டாத சம்பவங்கள் கொண்ட ‘The Bone Clocks’ம் சரி கதைசொல்லலில் உள்ள நேர்த்தி/ சுவாரஸ்யம் இவற்றில் ஒரே போல் வெற்றி பெறுகின்றன.
“Magic is very hard to get right, magic is highly flammable (which means the same as inflammable)…… But if you get the magic right — and I hope I did, and certainly I did my best — then you get the joy of a double illusion. Writing stories is already an illusion: you make what does not exist, exist. See?”என்கிறார் டேவிட். இங்கு மாயம் என்பதை நாவலில் உள்ள அதி-புனைவு என்பதாக மட்டும் கொள்ளாமல் , அது வாசகனை எந்தளவுக்கு வசியம் செய்கிறது என்றும் பார்த்தால், டேவிட் குறிப்பிடும் double illusionஐ நாம் உணர முடியும்.
உரைநடை மாற்றங்கள்/ காலத்தைக் கலைத்துப் போடுதல்/ பல வகைமைகளை ஒரே நாவலில் எழுதுதல் போன்ற சேட்டைககளைத் தாண்டி, அடிப்படையில், டேவிட் மாயங்களை உருவாக்கும் சிறந்த கதைசொல்லியாக உள்ளார்.
No comments:
Post a Comment