The Granta Book Of American Short Story

Anthologies are a dicey thing. You may either get some real good works and some new authors you have never heard of or if the editor is not up to the mark, you get some listless collection of works by the usual well known names. I have been lucky in this regard several times, I read Juan Rulfo the first time in one such latin american anathology. The Granta Anthology is a a collection of 44 stories written in the second half of the 20th century by American writers. Since the editor 'Richard Ford' himself is no mean short story writer, I picked this one up. I got the second volume of this anthology. The first was apparently published in 1992. Ford has added some new writers in this collection released some years ago again.
The collection has the usual suspects like Updike, Cheever, Annie proulx. Some like me, who is in India does not have immediate access to the latest emerging writers, even if I read about someone in the net or in some magazine, it is pretty difficult to get their books here. This collection also introduced to me several writers whom I have missed for so long. The writers who affected me most were 'George Saunders', 'Ann Beattie', 'Sherman Alexie' and 'Deborah Eisenberg'. The crazy thing about Ann Beattie is that, the day I purchased this book, I also saw the complete collection of Ann Beattie's works. Since I had not heard of her, I passed the book. The next time I went to the store, the book was not there. :(. This is another problem with collections, you read something by a writer and start wanting to read his/her complete works, but infuriatingly they are not available. That sucks.
The collection offers a solid cross sectional view of the American short story form and even the American society over the years, across the various geographical locations, lifestyles. There is a story by Cheever, which has it's resonance in another story written by ZZ Packer nearly 40 years later.
But I would not say it is exhaustive since for e.g. there is only 1 story by a native american (Sherman Alexie). Even afro-americans are not represented much. This is not much surprising considering whatever I have read about the subjugation of native americans and afro americans. But I would have expected a much better representation of them. There are also a couple of writers of Indian origin, 'Jhumpa Lahiri' and ' Bharathi Mukherjee', which is actually a bit surprising considering the representation of native and afro americans. I personally would not go in for reading either of their works in future, but hey, that's just me. Maybe someone with a better knowledge of the american society and literary history over the years would be able to answer this better. 


Overall this is a fulfilling collection of short stories 700 pages long . I was not disappointed totally with any of them. One of the best books that I have read in the last 2 years.

செல்லம்மாள் - புதுமைப்பித்தன்

2004 ஆண்டு தசரா விடுமுறையின் போது பு.பி.யின் முழு சிறுகதை தொகுப்பை வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன். விடுமுறையின் முதல் நாள். காலவரிசைப்படி தொகுக்கப்பட்ட படைப்புக்கள். அவற்றில் தொடர்ச்சியாக இருந்த இரண்டு கதைகளை வாசித்த பிறகு, மேலும் வசிக்க முடியவில்லை. வீட்டில் விட்டு வெளியே சென்று ஒரு அரை மணி நேரம் இலக்கிலாமல் அலைந்தேன், பண்டிகை மனநிலையில் இருந்த மக்கள் கூட்டத்தை பார்த்தவாறே நடந்து கொண்டிருந்தேன். ஒன்றும் செரியாக பதியவில்லை மனதில். வீட்டிருக்கு  வந்தும், தொடர்ந்து படிக்க முடியாத மனநிலை, மனம் ஒரு கொதி நிலையில் இருந்தது. அந்த விடுமுறை முழுவதும் வாசிக்கவே முடியவில்லை. பிறகு அந்த தொகுப்பை முடித்தேன். அந்த இரண்டு சிறுகதைகள், 'காஞ்சனை' மற்றும் 'செல்லம்மாள்'. செல்லம்மாள் பற்றி விமர்சனக்குறிப்பு எதுவும் நான் அதுவரை படித்ததில்லை, (காஞ்சனை பற்றி படித்திருந்தேன்). The story was a sucker punch to my gut and it still is. இந்த ஆறு ஆண்டுகளில் காஞ்சனை மற்றும் பிற சிறு கதைகளை மறு வாசிப்பு செய்திருக்கிறேன். செல்லம்மாள் சிறுகதையை மட்டும் மறுபடியும் வாசிக்க வேண்டும் என்று என்னும் போதெல்லாம் ஒரு விதமான சிலிர்ப்பு ஏற்படும், வாசிக்க மாட்டேன். இந்த வாரம் திடீரென்று மீண்டும் வாசித்து விட்டேன். காலம், முதலில் ஏற்பட்ட உணர்வுகளை முற்றிலும் மாற்றவில்லை. 

செல்லம்மாளின் மரணத்தில் இருந்து கதை ஆரம்பிக்கின்றது. அவளது கணவன் பிரம்மநாயகம் பிள்ளை. இருவரும் சென்னையில் இருந்து ஐநூறு மைல் தொலைவில் இருக்கும் தங்கள் ஊரில் இருந்து சென்னைக்கு வந்து வாழ்பவர்கள். (அல்லது வாழ முயற்சித்துக்கொண்டிருப்பவர்கள்). பிள்ளை ஜவுளிக்கடையில் வேலை செய்கிறார். அவர் முதலாளி "ஒரு ஜோடி ஜீவன்கள் உடலைக் கீழே போட்டுவிடாமல் இருக்கவேண்டிய அளவு ஊதியம் தருகிறார்". அதை வைத்துக்கொண்டுதான் (கஷ்ட) ஜீவனம் செய்ய வேண்டும். செல்லம்மாளுக்கும் உடல் நிலை சரியில்லை. பிள்ளை தான் சில சமயம் சமையல் செய்வதும் கூட, பு.பி.யின் வார்த்தைகளில் 

 சில சமயங்களில் வீட்டில் உள்ளது என்பது காலியான பாத்திரங்கள் என்ற பொருட் பொலிவுக்குள் பந்தப்பட்டுக் கிடக்கும். அச்சமயங்களிலும் பிள்ளையவர்களின் நிதானம் குலைந்துவிடாது. வெந்நீர்  வைத்தாவது மனைவிக்குக் கொடுப்பார்.

செல்லம்மாளுக்கு, தங்கள் சொந்த ஊருக்கு போக வேண்டும் என்ற ஆசை இருக்கின்றது,  பிள்ளைக்கும், ஆனால் முடிவெடுக்க அவரால் முடியவில்லை, சில பயங்கள் அவருக்கு. செல்லம்மாள் ஒரு நாள், பொங்கலுக்கு ஊருக்கு போக வேண்டும் என்று கூறுகிறாள், கூடவே தீபாவளி பற்றி கூறும் போது தனக்கு என்ன என்று கேட்கிறாள். பிள்ளை, முதாளியிடம் சொல்லி, சில புடைவைகளை எடுத்து வருவதாக கூறுகிறார். அன்று இரவு சில மாதிரி புடைவைகளுடம் வீட்டிற்கு வரும்போது, செல்லம்மாள் மிகவும் முடியாமல் படுத்து இருக்கிறாள். பிள்ளை அவளுக்கு சிச்ருஷை செய்கிறார். படுக்க போகும் போது பொழுது விடிந்து விடுகிறது. ஒரு 'பஞ்சத்தில் அடிபட்டவன் போன்ற சித்த வைத்திய சிகாமணி ஒருவனைத் தேடிப் பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு'  வருகிறார். அவர் களிம்பு கொடுத்து செல்கிறார்.

 செல்லம்மாள் உடல் நிலை மோசமாகின்றது. ஜனனி கண்டாற்போல் ஏதேதோ அரற்ற ஆரம்பிக்கின்றாள். சிறிது நேரம் நினைவு வருகின்றது, பிறகு மீண்டும் தப்பி விடுகிறது. இன்னொரு வைத்தியனை  கூட்டி வருகிறார் பிள்ளை. அவரும் அவர் பங்குக்கு சில மருந்துகள் குடுத்து, நிலை மோசமாக உள்ளதாக கூறி, ஆஸ்பத்திரிதான் இதற்கு சரி என்று கூறி செல்கிறார். பிறகு செலம்மாள் பால் கேட்க, அது இல்லாமல் பிள்ளை பானகம் தருகிறார். அதை குடிக்கிறோம் போதே செல்லம்மாள் உயிர் பிரிகிறது. உடலுக்கு பிள்ளை பணிவிடைகள் செய்கிறார். முனிசாமி என்ற இன்னொரு கடை ஊழியன் வருகிறான், அவனிடன் தந்தி கொடுக்க சொல்கிறார். கதை முடிகிறது.

பிள்ளை ஒரு  மோன நிலையை அடைந்தவர் போல் வாழ்கிறார். அது ஆழ்ந்து, யோசித்து வந்ததல்ல, வாழ்கையில் அடிபட்டு, அடிபட்டு, அதனால் ஏற்பட்ட ஒரு சம நிலை தான். பு.பி வார்த்தைகளில்

செல்லம்மாள் செத்துப் போவாளோ என்ற பயம் பிரமநாயகம் பிள்ளையின் மனசில் லேசாக ஊசலாடியது.  அந்தப் பயத்திலே மன உளைச்சலோ சொல்லை மீறும் துக்கத்தின் வலியோ இல்லை. வியாதியஸ்தனின் நாக்கு உணரும் ஒரு கைப்பும், அதற்குச் சற்று ஆழமாக ஒரு நிம்மதியும் இருந்தன. எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டும் என்ன பலன் என்ற ஒரு மலைப்பு 

இந்த மனநிலை வர அவர் எந்த அளவுக்கு துன்பத்தை சந்தித்திருக்ககூடும். மனைவி மீது அபாரமான அன்பை செலுத்துகிறார். ஆனால் வார்த்தைகளால் சொல்வது இல்லை (செல்லம்மாளும் தான்)

இன்று தகவல் தொடர்பு மிகவும் எளிமையாகிவிட்டது, கிட்டத்தட்ட பெரும்பாலோனருக்கு கிடைக்ககூடியதாகவும் இருக்கின்றது. ஆனால் எழுபது வருடம் முன்பு சொந்த ஊரிலிருந்து ஐநூறு மைல் தள்ளி கணவன் மனைவி இருவர் மட்டும் வந்து ஒரு நகரத்தில் வாழும் போது அதன் தாக்கம் எப்படி இருந்திருக்கும். யாரும் தெரியாத இடத்தில, இவ்வளவு பிரச்சனைகளுடன் எப்படி இருந்திருப்பார்கள். ஊர் பற்றி பேசுவதுதான் அவர்கள் இருவருக்கும் சிறிது மகிழ்ச்சியை குடுக்ககூடியாதாக இருந்திருக்கின்றது. பிள்ளையாவது பரவாயில்லை, வேலைக்கு செல்லும் போது பேச பழக வாயுப்பு கிடைக்கும். செல்லம்மாள் என்ன செய்திருப்பாள், யாருடன் பேசி பழகி இருப்பாள். அவளுடைய தினப்பொழுது எப்படி கழிந்திருக்கும். எப்போதாவது அவர்கள் ஊருக்கு போயிருப்பார்கள என்று நமக்கு தோன்றுகின்றது. செல்லம்மாள் ஊருக்கு போக வேண்டும் என்றும், அம்மாவிடம் பேசுவது போல் ஜனனியில் அரற்றும் போதும் (அவரது தை காலமாகி விட்டார்) அவரின் ஆசைகள் வெளிவருகின்றன. இதே புலம் பெயர் அவஸ்தையை இன்றும் பலர் அனுபவித்தாலும் எழுபது ஆண்டுகள் முன்பு இன்னும் கொடுமையாக இருந்திருக்கும். இன்றைய நிலையில் இல்லாமல் அந்த நாளின் நிலையை வைத்து இதை பார்க்கவேண்டும். 

இந்த கதையின் உணர்ச்சிக்குவியலை, அதன் தாக்கத்தை என்னால் சொல்லவே முடியாது, நான் மேலே எழுதியுள்ளது குப்பை தான், என்னால் முடியாது. எழுதும் போதே ஏதோ செய்கின்றது. இந்த கதையின் கடைசி பகுதியை பு.பியின் வார்த்தைகளின் மூலம் முடிக்க வேண்டியது தான்.

ஒரு விநாடி கழித்து, "பசிக்குது; பாலைத் தாருங்க. நான் தூங்குதேன்" என்றாள் செல்லம்மாள். "இதோ எடுத்து வாரேன்" என்று உள்ளே ஓடிச் சென்றார் பிரமநாயகம் பிள்ளை. பால் திறைந்து போயிருந்தது. அவருக்குத் திக்கென்றது. மாடத்திலே உலர்ந்துபோன எலுமிச்சம்பழம் இருந்தது. அதை எடுத்து வெந்நீரில் பிழிந்து சர்க்கரையிட்டு அவளருகில் கொண்டுவந்து வைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்தார். சற்று நேரம் சூடான பானகத்தைக் குடிக்கும் பக்குவத்துக்கு ஆற்றினார்.  "செல்லம்மா!" என்று மெதுவாகக் கூப்பிட்டார். 
பதில் இல்லை. மூச்சு நிதானமாக வந்து கொண்டிருந்தது. 
"செல்லம்மா, பால் தெரைஞ்சு போச்சு; பானகம் தாரேன். குடிச்சுப்புட்டுத் தூங்கு" என்றார். 
"ஆகட்டும்" என்பது போல அவள் மெதுவாக அசைத்தாள். 
சிறு தம்ளரில் ஊற்றி மெதுவாக வாயில் ஊற்றினார். இரண்டு மடக்குக் குடித்துவிட்டுத் தலையை அசைத்துவிட்டாள். 
"ஏன், வெளக்கை..." - விக்கலுடன் உடல் குலுங்கியது. நெஞ்சு விம்மி அமர்ந்தது. காலும் கையும் வெட்டி வாங்கின. 
அதிர்ச்சி ஓய்ந்ததும் பிள்ளை பானகத்தைக் கொடுத்தார். அது இருபுறமும் வழிந்துவிட்டது. 
பாத்திரத்தை மெதுவாக வைத்துவிட்டுத் தொட்டுப் பார்த்தார். 
உடல்தான் இருந்தது. 
வைத்த கையை மாற்றாமல் பூதாகாரமாகச் சுவரில் விழுந்த தமது சாயையைப் பார்த்தார். அதன் கைகள் செல்லம்மாள் நெஞ்சைத் தோண்டி உயிரைப் பிடுங்குவனபோல் இருந்தன. 
சித்த வைத்தியன் கொடுத்த மருந்தில் மிஞ்சிக் கிடந்தவற்றை உடம்பில் பிரயோகித்துப் பார்த்தார். "இனிமேல் ஆவது ஒன்றுமில்லை" என்பது தெரிந்தும் தவிட்டு ஒற்றடம் கொடுத்துப் பார்த்தார். 
அவரது நெற்றியின் வியர்வை அந்த உடலின் கண் இமையில் சொட்டியது. 
அரைக்கண் போட்டிருந்த அதை நன்றாக மூடினார். குரக்குவலி இழுத்த காலை நிமிர்த்திக் கிடத்தினார். கைகளை நெஞ்சில் மடித்து வைத்தார். 
அருகில் உட்கார்ந்திருந்தவர் பிரக்ஞையில் தளதளவென்று கொதிக்கும் வெந்நீரின் அழைப்புக் கேட்டது. 
உள்ளே சென்று செல்லம்மாள் எப்போதும் குளிக்கும் பருவத்துக்குப் பக்குவப்படுத்தினார். 
உடலை எடுத்து வந்தார். "செல்லம்மாள் இவ்வளவு கனமில்லையே; என்னமாக் கனக்கிறது!" என்று எண்ணமிட்டார். 
தலை வசப்படாமல் சரிந்து சரிந்து விழுந்தது. 
கீழே உட்காரவைத்து, நின்று தமது முழங்காலில் சாய்த்து வைத்துத் தவலைத் தண்ணீர் முழுவதையும் விட்டுக் குளிப்பாட்டினார். மஞ்சள் இருக்குமிடம் தெரியாததனால் அதற்கு வசதி இல்லாமற் போய்விட்டது. மேல்துணியை வைத்து உடலைத் துவட்டினார். 
மீண்டும் எடுத்துக் கொண்டு வந்து படுக்கையில் கிடத்தினார். அவளுக்கு என வாங்கிய பச்சைப் புடவையை அந்த உடலில் சுற்றிக் கட்டப்பட்டது. நெற்றியில் விபூதியும் குங்குமமும் இட்டார். தலைமாட்டினருகில் குத்துவிளக்கை ஏற்றிவைத்தார். எப்பொழுதோ ஒரு சரஸ்வதி பூஜைக்கு வாங்கின சாம்பிராணி ஞாபகம் வந்தது. கனல் எடுத்து வந்து வைத்துப் பொடியைத் தூவினார். நிறை நாழி வைத்தார். செல்லம்மாள் உடம்புக்குச் செய்யவேண்டிய பவித்திரமான பணிவிடைகளைச் செய்து முடித்துவிட்டு அதையே பார்த்து நின்றார். 
கூடத்தில் மூச்சுத் திணறுவது போல் இருந்தது. வெளிவாசலுக்கு வந்து தெருவில் இறங்கி நின்றார்.  ஊசிக் காற்று அவர் உடம்பை வருடியது. 
வானத்திலே தெறிகெட்டுச் சிதறிக் கிடந்த நட்சத்திரங்களில் திரிசங்குக் கிரகமண்டலம் அவர் கண்ணில் பட்டது. அவருக்கு வான சாஸ்திரம் தெரியாது. சங்கு மண்டலத்தின் கால், தூரத்தில் தெரிந்த கறுப்பு ஊசிக் கோபுரத்தில் மாட்டிக் கொண்டு அஸ்தமிக்கவோ உதயமாகவோ முடியாமல் தவித்தது. 

பின் குறிப்பு 1: இந்த கதையை, மிக சிறந்து காதல் கதையாக, தங்கள் கொண்டுள்ளது காதல் என்ற உணர்வே அற்ற இரு உள்ளங்களில் கதையாக விமர்சகர்களால் கருதப்படுகின்றது. இது எனக்கும் உவப்பாக தான் உள்ளது. ஆனால் இந்த முறை மறு வசிப்ப செய்த பின்பு எனக்க எழுந்த எண்ணம், இதே கதையை மனைவி கணவனுக்கு இதே மாதிரி பார்த்துக்கொண்டிருந்த மாதிரி எழுதிருந்தால், நாம் எப்படி அதை எடுத்துக்கொள்வோம். சமூக பொது இயல்பின் படி, மனைவி கணவனை பார்த்துக்கொள்வது என்பது கடமையாக கருதப்படுவதால், அந்த கதை இதே அளவுக்கு நம்மை பாதிக்குமா, இல்லை பெண்ணின் சுமைகளை பேசுகின்ற இன்னொரு படைப்பு என்று சென்றுவிடுவோமா? ஒரு ஆண் தன் மனைவிக்கு செய்வதை, மிகப்பெரிய விஷயமாக கருதுவதால் (நம் ஆழ்மனதில்) தான் செல்லம்மாள் இந்த அளவுக்கு பாதித்ததா? தெரியவில்லை. என்னளவில் சிறுகதையின் உச்சங்களில் ஒன்று இது. பு.பி.யை காபி அடித்து கூறுவதானால் 'காதல் காதல் என்று கதைக்கின்றீர்களே, இதனையா காதல்'.

பின் குறிப்பு 2: இந்த கதை செல்லம்மாளின் மரணத்தில் ஆரம்பித்து, அவர்களின் வாழ்கையை சற்று பின்னோக்கி பார்த்து, செல்லம்மாளின் இறுதி சில நாட்களை பின்னோக்கி விவரிக்கிறது. சென்ற/இந்த  வாரம் பத்திரிக்கைகளில், 'மன்மதன் அம்பு' படத்தில் கமல் அவரது கடந்த கால வாழ்கையை, தன் மனைவியின் மரணத்தில் இருந்து ஆரம்பித்து காட்டியருப்பதாக, அது புதுமையாக சிலாகிக்கப்பட்டது. செல்லம்மாள் பிரசுரமானது 1943.

 வேறொன்றும் சொல்வதிற்கில்லை. 

Roberto Bolano - A Personal Journey Through His Works

It's been nearly 3 years or just more since I first read Bolano, during which time I have read several of his books, the latest being Amulet. Amulet triggered me, to make this post regarding my experience in reading Bolano. This is a purely readers experience in reading Bolano and not a complete review of his works.


It was in mid or late 2007 when I first came upon Roberto Bolano. It was a period where the Bolano boom had not kicked off (at least in India, or at least up to my knowledge). The book was 'By Night In Chile' and since the name was intriguing enough I bought it. It was a fair read, but I was by no means blown away by it. The main thing that struck me in it, was the implication that if you don't raise your voice or just turn the other way in face of cruelty happening in front of you to avoid it, you are as culpable for it even if you personally had no hand in doing it. Doesn't matter if you are a so called aesthetic person who does not want to get involved in the murkier things of live, you are culpable.
Then came 'The Savage Detectives' the next year. During this time, I had read quite a bit about him in the internet and his works too. But, I bought this again on a lark, mainly because the blurb referred to it as a road novel. The first part was good, enjoyed it, but once the polyphony of voices started in the next section, I found it quite difficult and even thought of discarding the book altogether and left it at that. Couple of months later, I took it up again and persisted a bit more and boy, were the rewards enriching or not. (A digression here,  a similar thing happened 2-3 months ago, when I started reading Gravitiy's Rainbow again for the fourth or fifth time and got sucked into TP's world. Persistence does have it's rewards). More than the fact that the novel is also a road trip, what sucked me in is the world Bolano shows us about writers, particularly those who are on the fringes to literary glory as it were. The pain of budding writers, their immense confidence in creating that work of genius, repudiating everything that has been written before them, the process of bringing of small literary magazines (to publish their own works :) ) ,  that complete isolation from the so called normal world, the demystification of the whole literary process, this is what sucked me fully into the novel. These need not happen only in the Mexican literary establishment, it's what happens across the world, even in India/Tamil Nadu. At the end of it, I was ready to ready anything by him.
Next up was 'Last Evenings on Earth' the most melancholic and poetic of all titles that I have ever read. Just imagine the images the title conjures in our mind if we think about it for even a few seconds. This collection too touches upon the points mentioned above, about writers and their works. They also tell about the pain a writer undergoes when his work is rejected. We easily trash a work, but even for a so-called bad work, a writer could have put in a lot of effort which finally serves no purpose when his work is rejected. Doomed to live in anonymity and the moment when you come to face the truth that you are not going to make it across the literary ocean and still you keep striving for the word (as it were), these things are beautifully brought across here.


The big fish, 2666 was up next. Frankly the first part about the students did not do much for me, the next 2 parts were when I felt a sort of darkness and a descent of human spirit which reached it's peak in the part about the crimes. (Like descent into Dante' hell maybe, like someone has mentioned?). Some people have found this part a bit morbid, maybe it is, but to me it felt like Bolano was hammering to us the violence that surrounds that and the fact that we have got inured to it somehow, or just want to look the other way. When you read that part, you see that, initially the victims are mentioned with their names with a bit of background, as the pages go, they are mainly referred to as bodies (mostly like newspaper reports) and the reader's level of involvement with them reduces as we tend to with news bytes we notice in passing. I assume that this is Bolano's way of saying that we get inured to just about  anything and everything that happens around us over a period of time. We just get numb to it. This also could be that we are descending more and more into hell, where all feelings pass and we just become spectators without any feelings. This could also be because, since the victims are those who are the marginalized part of society, their names becomes less important after sometime and they just become numbers after a period. The final part was, to me a sort of redemption reading the back history of the mysterious author, a kind of breathing space given to the reader after the suffocating environment of the 'part about crimes'. I came out of this novel with my mind on fire (that happens very rarely). Can this be called a novel anyway, more like 5 different novels/novellas lumped together with only the first and last parts having any semblance of relation. All in all a sprawling gargantuan of a novel, not just in its length, but in the characters of the novel, it's scope and ambition. With this novel, I feel that Bolano completely broke out the shadows caused by masters like Juan Ruflo, Marquez, Losa, Borges et all. Latin American fiction has moved on, the next major step in their novel. (This is based on my reading of the latin american novelists and in translation. I may have missed a lot more of them). Till then, I think only Pedro Juan Guattirez (is he a latin american novelist technically?) was the one who was going in a completely different path and with great success too. I know that I have not described even a little about what this novel is, but how can one describe 2666, or how can one describe life or for that hell. You have to experience it (yeah I know it's a cliche)
This is by no means a perfect novel, (what is ever perfect?).  I cannot point out exactly what is missing/lacking here, but maybe it could have done with a bit better editing in the first 2 parts (that's just my personal opinion).  There is no final resolution in the novel, which is as it should be, since in real life, we do not have any final resolution. 


So far so good, even incredible, I was crazed on Bolano. 3 successive books where the author blows you away. Must be great right. The inevitable bit of disillusionment followed, which is actually great since it now makes me regard his works in a even better light and actually more favorably in some case, with the advantage of slightly more rational thinking instead of the first flush of hypnotic trance that I was in earlier. (I think the same will happen with TP soon)


'Distant Star' was my next work of Bolano. A strange and at times even bizarre work again,this time it is possible to describe a bit about this work. It's about ' Alberto Ruiz-Tagle' an air force person, who purports to be a poet (does sky writing), but who has an extremely dark side to him, which involves torture, killings and taking photographs of the dead. He is not even a sadistic, it's just that probably his brain or inherent nature is wired to do all these things, all the while he is writing poetry. The complete calmness and the almost unconscious way he goes about his nefarious activities are bit chilling, as is the understanding of what power can do to a person, unlocking his basest and deepest desires. A troubling book, but something missing here. To me the concept of power and its ramifications were not as deeply brought out. 
I then read 'Nazi Literature In the Americans' which is probably the most disappointing (to me) of Bolano's works. The concept of the book was great, writers blinded by the Nazi concept, utterly unconscious of the havoc it created (or unwilling to accept it or even endorsing it). But the book sadly ended up as a sort of fictional bibliography, the high point here being the reality that is reinforce about writers who endorsed the Nazis, who believed in them. But according to me, Bolano's weakest book.
'Amulet' sort of borrows it's narrative structure from 'By Night In Chile' of using a hallucinatory narrator to dictate her experiences in the late 60. It also shares with the 'Savage Detectives', the same marginal players on the literary world, their lives. 


There has been a definite cooling down in my appreciation of Bolano, end of the first flush of ardor  but I am now settling into a comfortable, long lasting marriage as it were, which I think is not a bad thing at all. So why this slight cooling down. For one thing, no one can keep producing works of greatness every time, the Himalayas is not made up of Mt. Everest alone, it has several smaller mountains, even flat valley, but the enormity of the whole is what makes the real deal. Bolano is one such real deal. 


I feel that whenever or how much more Bolano addresses themes that are his forte so to speak, his books reach a certain cadence. But there are some areas where he hits the wrong note or should I say, the notes do not reach the octave of the areas of his forte. So what is this forte I refer to. To me it  is the manner in which he entwines art and the real every day life, dis-investing art of all possible jargons like art being a liberator of souls, being different from everyday while. The following passage from his short story encapsulates what I am trying to say.


"That's what art is, he said, the story of a life in all its particularity. It's the only thing that really is particular and personal. It's the expression and, at the same time, the fabric of the particular. And what do you mean by the fabric of the particular? I asked, supposing he would answer: Art. I was also thinking, indulgently, that we were pretty drunk already and that it was time to go home. But my friend said: What I mean is the secret story.... The secret story is the one we'll never know, although we're living it from day to day, thinking we're alive, thinking we've got it all under control and the stuff we overlook doesn't matter. But every damn thing matters! It's just that we don't realize. We tell ourselves that art runs on one track and life, our lives, on another, we don't even realize that's a lie."


He is at his best when when writing about the human condition, but when it comes to describing the interplay of individuals and the impact of power it has on them, the things people do to get the power, hold on it, use it for their means, I feel that he is not on such a sure footing. As an example, I would mention 'The Autumn of the patriarch' which mentions the complete desolation and isolation that power brings, or Colonel Buendia who becomes blood thirsty general in the wars of liberation after starting out as mild mannered individual. Somehow the impact these novels evoke do not happen with Bolano. For e.g. in 'By Night In Chile', the priest's guilt at looking the other way at the atrocities of Pinochet are not brought out very forcefully. But maybe that is not what Bolano wanted to do, he just wanted to show this in passing, as a backdrop to the human condition which is one of his recurring themes, so that's why they stick out as something which do not fit here, they are not bad, but just don't seem to fit in. That's why right from 'Distant Star' I have been able to appreciate Bolano as his earlier works. A funny thing here is that his huge tomes are more appealing to me than his shorter novels (but I love his short stories). Maybe that too gives an idea, maybe Bolano was meant for the large, sprawling novels like in the nineteenth century. Maybe short novels are not his cup tea, who knows.
A hypothetical question here would be, whether Bolano would have been feted like this if he had not met an untimely end. Is the romance of the tragic clouding people's vision in appreciating him. 
To me, it does not seem so. Bolano was and would have been one of the giants of the modern era even if he had been alive, but surely there may have been more criticism of him, which is of course natural. (As an aside, Steig Larsson, to me is highly overrated, the second and third parts of his trilogy suck big time, which would have been trashed if he had been alive when they came out).
My one hope is that Bolano's editors do not try to cash in on his posthumous fame and bring out books left and right from him. As it is there seems to be a glut of books by Bolano, not that I am complaining. In fact, waiting for the time when an unread Bolano book becomes available at my bookstore. 
P.S 1: For beginners in Bolano, 'Last Evenings On Earth' might be a good place to start. Then onto 'Savage Detectives' and '2666'.
P.S. 2: What about reading 2666 in a different order. If I read say, the fifth part first and then went on the first and sort of jumbled up the order, what would be the experience. What would be an ideal different order of reading it.

கடக்க முடியாத இரவு - காலபைரவன்

'புலிப்பாணி ஜோதிடர்', தொகுப்புக்கு பிறகு நான் வாசித்த காலபைரவனின் அடுத்த சிறுகதை தொகுப்பு 'கடக்க முடியாத இரவு' .  பொதுவாக, 'மாய யதார்த்தம்', போன்ற இசங்களை தமிழில் கொண்டுவரும் போது அவை ஒரே கோட்பாடு ரீதியாக, சில விதிமுறைகளை பின்பற்றுவது போல் தான் உள்ளன. மேலை நாடுகளின் இந்த வகை நாவல்களில் உள்ள இயல்புத்தன்மை இல்லாமல், இந்த இசங்கள் துருத்திக்கொண்டு இருக்கும். ('ஏற்கனவே சொல்லப்பட்ட மனிதர்கள்' - தமிழவன்). மார்குவஸ், உம்பேர்டோ இகோ போன்றவர்கள் முதலில் அவர்கள் விரும்பும் முறையில் கதைய எழுதுகிறார்கள், பின்னர் தான் அந்த எழுத்துக்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட வகைமையில் அடைக்கப்படுகின்றன. நம்முடைய பண்டைய இலக்கியங்களிலேயே இந்த  'மாய யதார்த்தம்', ,நான்-லீனியர் கதை சொல்லல் முறைகள் இருக்கும் போது, ஒரு சட்டகத்திற்குள் இருப்பது போன்று எழுத வேண்டுமா என்று எண்ணுவதுண்டு. 

காலபைரவன், இதில் மாறுபடுகிறார்.  அவருடைய கதைகளிலும், மாய யதார்த்தம், மெய்மையும் கற்பனையும் கலக்கும் இடங்கள் இருந்தாலும் அவை இயல்பாக கையாளப்படுகின்றன. 

 'ஒரு நாளும் திரும்ப போவதில்லை'  சிறுகதை சிறந்த பகடியாக வந்துள்ளது. 'assembly line product' போல் புத்தகங்கள் பதிப்பகங்களால் வெளியிடுப்படுவதை கூர்மையாக பகடி செய்யப்பட்டுள்ளது . இணையம் பரவியுள்ள இந்த கால கட்டத்தில் புத்தகங்களுக்கான மெனக்கெடல் கூட அதிகம் தேவையில்லாமல், எழுது பொருள் பற்றிய அனுபவமோ, வாசிப்போ இல்லாமலேயே இணையத்திலிருந்து தரவிறக்கம் செய்து புத்தகத்தை உருவாக்க முடிவதை காலபைரவன் கதையாக வடிவமைத்துள்ளார். (கதையல்ல நிஜம் என்றும் சொல்லலாம்) 

'சால மிகுத்து பெயின்', வேட்டை, இரு வழி பாதை, பட்டித்தெரு, கடக்க முடியாத இரவு ஆகியவற்றில் காமத்தை, உடல் வேட்கையை நன்றாக அவதானித்துள்ளார். கு.ப. ரா, முதல் தி.ஜா, ராஜேந்திர 

சோழன் என நவீன தமிழ் இலக்கியத்தில் காமத்தை, பாலியல் வேட்கையை பலர் கையாண்டிருக்கிறார்கள். அந்த வரிசையில் காலபைரவனும் வருகிறார்.  நடைமுறை வாழ்க்கையில் மனிதர்களுக்கு ஏற்படும் பாலியல் விழைவுகளை, அதனால் ஏற்படும் மீறல்களை  மொழி சார்ந்த  எந்த பூச்சும் இல்லாமல் இயல்பாக கூறுவதில் இவர் ராஜேந்திர சோழன், சு.வேணுகோபாலன்  வழி என்று சொல்லலாம். இந்த கதைகளில் வரும் கதாபாத்திரங்கள், நாம் பார்ப்பவர்கள், ஏன் நாமே என்று கூட சொல்லலாம். ஏதோ ஒரு சூழ்நிலையில் அவர்கள் சமூகம் சார்ந்த கட்டுப்பாடுகளை மீறுகிறார்கள், இது வலிந்த திணிக்கப்படாமல் நடப்பது போல் அமைந்துள்ளது. ( பட்டித்தெரு கதையில் திருமணமான இருவர், பட்டியில் இரவில் சந்திக்க நேர்கிறது, அவர்கள் அதுவரை நெருங்கி பழகியவர்கள் இல்லை, ஆனால் அந்த சந்திப்பு அவர்களின் பாலியல் வேட்கையை வெளிகொணர்ந்து விடுகிறது) 

 'சால மிகுத்து பெயின்', 'கடக்க முடியாத இரவு'  கதைகளில் , பெண் கதா பாத்திரத்தின் சஞ்சலத்தை, மீற வேண்டும் என்ற விழைவை, ஆனால் மீற முடியாத நிலைமை வெளிப்பட்டுள்ளது. இது ஒரு பக்க மனநிலை என்றால்  இதற்கு மாறாக வேட்டை, பட்டித்தெரு கதைகளில் வரும் கதா பாத்திரங்களுக்கு இவ்வாறான உளச்சிக்கல் இல்லை. பாலியல் மீறல் நடந்தபின் வரும் குற்ற உணர்வும், மாட்டிக்கொள்ளகூடாது என்ற உணர்வே இவற்றில் உள்ளன.  ஒன்றில் கணவனுக்கு விஷயம் தெரிந்த பின் பெண் தற்கொலை செய்து கொள்கிறாள், மற்றொன்றில்(பட்டித்தெரு) பெண்ணின் கணவன் தற்கொலை செய்து கொள்கிறான், தன மனைவி பற்றி அறிந்தவுடன் . ஒரே சம்பவத்தின் இரு வேறு எதிர்வினையாக இதை பார்கிறேன். ஒரு செயலின் சாதக, பாதகம், அதனால் வரக்கூடிய அவமானம் என்பது அதை தனி மனிதர்களின் எப்படி எதிர் கொள்கிறார்கள் என்பதை பொறுத்து தான் இருக்கின்றது என்று உணர முடிகிறது. அதிலும் இம்மாதிரியான பாலியல் மீறல்களில், பெண்ணிற்கோ அவளின் கணவனிற்கோ தான் அவமானம் நேர்கிறது , அவர்கள் தான் அதனால் மனதளவில் மிகவும் பாதிக்கப்படுகிறார்கள்,  ஆனால் இதில் சம பங்கு பொறுப்பு உள்ள ஆணுக்கோ அவனுடைய மனைவிக்கோ அந்தளவுக்கு பதிப்பு இல்லை என்று தான் இன்றை சமூகமும் உள்ளது. (ஆம்பளைனா அப்படி தான் இருப்பான் பொம்பள தான் பொருத்துப்போகனும் என்று இன்றும் சொல்லபடுகிறது). 

இரு வழி பாதை கதையில் வரும் , பெண் கதா பாத்திரம் தான் இவர்கள் அனைவரிலும், எந்த சிக்கலும் இல்லாதவளாக இருக்கிறாள். அன்றுதான் சந்தித்த ஒருவனுடன் உறவு கொள்கிறாள், அவன் அவளை தன்னுடம் வர சொல்லும் போது 'கணவன் குதியை விட்டு எப்படி வர முடியும்' என்று சொல்கிறாள். அவளுடைய எண்ணங்கள் திட்டவட்டமாக உள்ளன.  கதையின் முடிவும் மனிதர்களின் மனம் எப்போது வேண்டுமானாலும் மாறலாம் என்பதையே காட்டுகின்றது. என்றாலும் அவள் ஏன் அப்படி செய்தாள், அவள் கணவன் குழந்தைகள் என்னவானார்கள் என்ற எண்ணம் எழுவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.

 'ஆற்றை கடத்தலில்' ஒரு மிகு புனைப்பு கதை. அந்த கற்பனை உலகுக்கு செல்லும் பகுதிகள் வாசிப்பவனுக்கு ஒரு அதிர்ச்சியை குடுக்கின்றன, சாதாரணமாக விளையாட்டை பற்றிய வர்ணனை நடக்கும் போது,  கதை அந்த கற்பனை உலகிற்கு தாவும் சிறப்பாக வந்துள்ளது. அதற்குப் பிறகு வரும், இன்றைய கல்வி முறை பற்றிய விமர்சனங்கள் என்னை அவ்வளவாக ஈர்க்கவில்லை (இதே போல் பலதும் வந்து விட்டதால் இருக்கும்). ஆனால் கதை சொல்லும் உத்தி சிறப்பாக உள்ளது.

'சாரி போகும் கன்னிமார்' கதை, நம் கிராமத்து தொன்மம் ஒன்றை எடுத்து அதன் மேல் கதை நகர்கிறது. ஒரு நம்பிக்கை மனிதனை எப்படி மிரள வைக்கும், நனவையும் கற்பனையையும் எப்படி குழப்பும்  என்று இந்த கதையை வாசிக்கலாம், அல்லது வேண்டுமென்றால் அதை உண்மையாக நடந்ததாக கூட வாசிக்க முடியும். (பேய் என்றால் நம்பிக்கை இல்லை, இருந்தாலும் பேயை நினைத்தால் பயமாக உள்ளது என்ற கூற்றை நினைவு கூறலாம்). கன்னிமார் தொன்மம் அவரின் கதைகளில் அவ்வப்போது வருகின்றன.

'மயானக்கொள்ளை', என்னளவில் தொகுப்பில் பலவீனமான கதை. இருவரில் ஒருவர் இறந்து விடுவார் என்று வாசகனுக்கு முதலிலேயே தெரிந்து விடுவதால் , யார் இறப்பார்கள் என்று மட்டும் தான் தெரிய வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு தான் கதையில் உள்ளது.

புலிப்பாணி ஜோதிடர்' தொகுப்பிலிருந்து மாறுப்பட்ட கதைகள் உள்ளன, இது காலபைரவனின் கதை களங்கள் விரிவாக உள்ளன என்பதை காட்டுகிறது.  மொத்தத்தில் காமம், பாலியல் வேட்கை,  மிகு புனைவு, தொனம், சமகால அரசியல் என்று பல களங்கள் கொண்ட ஒரு நிறைவான சிறுகதை தொகுப்பு

முறிமருந்து - செந்தில் குமார்

 செந்தில் குமார் சிறுகதை தொகுப்புக்கள், சௌந்தர்ராஜனின் கதையையும் வாசித்து இருக்கின்றேன். படிக்கும் பொது ஒரு விதமான அமைதி கவிழ்வதை உணர்கிறேன். எப்படி சொல்வது என்றால்,  காலமே மெதுவாக செல்வது மாதிரி உள்ளது அவர்  எழுத்துக்களை படிக்கும் போது (like being in a vaccum), எந்த சலனமும் இல்லாத வெட்ட வெளியில் இருப்பது போன்ற உணர்வு. காலை பத்து-பதினொன்று மணிக்கு இளங்காலை  வெயில்லி வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்து பரபரப்பு அடங்கி ஒரு சில இயக்கங்களே இருக்கும் தெருவை வேடிக்கை பார்ப்பது போன்று. என்னுள் ஏற்படுகின்ற இந்த உணர்வுகள் தான் அவரின் எழுத்துக்களை தொடர்ந்து படிக்க தூண்டுகின்றன. இது முறிமருந்தின் விமர்சனமோ அல்லது அதன் முக்கியத்துவம் குறித்த பதிவோ அல்ல. அதை பற்றிய எனது எண்ணங்கள் ஒரு வாசகனாக, அவ்வளவே.  (biased thoughts If I may say so)

முறிமருந்தில் மிக நுணுக்கமாக மனிதர்களின் மனவோட்டத்தையும் உறவுகளுக்கிடையே இருக்கும் அன்பு, குரோதம் முதலியவற்றை கூறியுள்ளார். எவரையும் கருப்பு வெள்ளையாக காட்டாமல் இயல்பாகவே  இருக்க விட்டுருக்கிறார்.  

குழந்தைகளின் உலகை, அவர்களுக்குள்ளும் இருக்கும் பகை உணர்வை, இயல்பாக ஒருவர் மீது வரும் வெறுப்பு அல்லது அன்பு இவை மிக நன்றாக காட்டப்பட்டுள்ளத.  குழந்தைகளை முழு அப்பாவிகளாக, நன்மையே உருவானவர்களாக காட்டாமல், அவர்களுக்குள்ளும் இருக்கும் பொறாமையை, குரூரத்தை சொல்லிருப்பது  இருப்பது சிறப்பு. குழந்தையும் தெய்வமும்  ஒன்று என்று சொல்லி சொல்லியே, பால்யத்தில் குழந்தைகளால், பிற குழந்தைகள் மீது நடத்தப்படும் மன ரீதியான வன்முறை பற்றி நாம் பேசுவதே இல்லை. (ஒரு சிறுவன் குண்டாகவோ, கருப்பாகவோ இருந்தால், பிற சிறுவர்கள் அவனை கேலி செய்வதை, துன்புறுத்துவதை நாம் அவ்வளவு பார்த்திருப்போம்) . செந்தில் குமாரின் பல கதைகளில் குழந்தைகளின் இந்த இன்னொரு பக்கம் காட்டப்படுகிறது

ஒரு டவுன்/சிறு நகர சித்தரிப்பை மிக துல்லியமாக செந்தில் குமார்  அவரது  அனைத்து 

புனைவுகளில் கொண்டு வருகிறார். இதில் மேலும் சந்தையை ஒரு கதா பாத்திரமாகவே இதில்  மாற்றிவிட்டார். சந்தையில் கடை போட்டிருக்கும் துணை கதாபாத்திரங்களும் (இப்படி சொல்லலாமா?) நன்றாக வார்க்கப்பட்டிருக்கிரார்கள். முக்கியமாக டீ கடை மாணிக்கம், கருப்பு, அவன் தங்கை, ரங்கம்மாள்.  

உணவு தயாரிப்பதை பற்றி விரிவாக படிப்பவருக்கு உண்ணும் எண்ணம் தோன்றும்படி விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. நாஞ்சில் நாடனுடைய உணவு பற்றிய விவரணைகள் நினைவுக்கு  வருகின்றன. அவருடையது ஒருவித கொண்டாட்ட அல்லது ஏக்க மனநிலையில் இருக்கும்.இதில் 

ஆரவாரமற்ற தொனியில் கச்சிதமாக கூறப்பட்டுள்ளது (cooking and food as a functional task)

செந்தில் குமார் அவருடை  சிறுகதைகளில் யதார்த்தத்துடன், சில அமானுஷ்ய (இப்படி சொல்வது சரியா என்று தெரியவில்லை) அல்லது நாம் கற்பனை என்று சொல்லக்கூடிய நிகழ்வுகளை மிகவும் நேர்த்தியாக ஒரு ரசவாதியைப்போல் ஒன்றோடு ஒன்று கலந்திருப்பார். இந்தக் கதையிலும் ராமசாமி, பார்த்திபன் இருவருக்கும் நடக்கும் நிகழ்வுகள் அவ்வாறே இருந்தாலும் புதினத்தின் முதல் இரண்டு பகுதிகள் முழு யதார்த்தமாகவே உள்ளதால் (சாமியார் ராமசாமியை அழைப்பதை தவிர்த்து) அந்த நிகழ்வுகள் சட்டென்று <span>ஒரு பாய்ச்சல் போல் இருக்கின்றன. இவை இந்த நாவலுக்கு எப்படி பொருந்துகின்றன என எண்ண வைக்கின்றன. இருந்தாலும் உண்மை, கற்பனை ஆகியவற்றை வரையறுக்க முடியாது என்று உணரும் போது அந்த நிகழ்வுகளும் இயல்பாகவே உள்ளன. 

பி.கு 

செந்தில் குமாரின் முந்தையப் படைப்புகளில் எஸ்.ராவின் பாதிப்பு, அவரின் ஆளுமை தூக்கலாக காணப்படும் (நீண்ட வாக்கியங்கள், 'அப்போது அவன் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தான்' என்பது போல முடியும் வாக்கியங்கள்). இதில் அந்த அளவு எனக்கு எஸ்.ராவின்  பாதிப்பு தென்படவில்லை. 

 இதை இன்னும் செந்தில் குமார் நீக்கினால், அவர் இன்னும் தனிதுவமிக்கவராவர். 

RIP Jose Saramago - Belated

I first read his 'Stone Raft' and was struck by how the novel had an internal calm, stillness about it even though cataclysmic events were happening in the novel. The dry,black humor in it got to me. 

Blindness has to be one of the most powerful illustrations of human anarchy, satirically and how close we, the supposedly civilized people are close to becoming the so called animals with just a slight push from Nature (am only able to ascribe the main event in the novel to nature). Particularly the part where there is mafia kind of cabal is formed among the blind people itself, throws light on how we crave for power/dominance above others in all situations. 'All the names' portrayed the loneliness of a person and all consuming quality of bureaucracy. Almost 'Kafkaesque'.

Reading his ''Seeing' and 'The Cave' also, the prevalent themes of his books seemed to me as, the brittleness of our existence, how soon it can turn Topsy turvy and within that framework exposing the callousness of governments/bureaucracy, meditation on life and death, urban loneliness (as in 'All the names').

Of course, who can leave out his singular style of narration, eschewing in lots of cases, punctuation marks, the end result being a feeling of listening to a old person sitting by the fire and telling stories rather than reading. 

RIP Jose Saramago, your works did not make me happy about myself or our world and they were not meant for that. They made me question myself and my surroundings in some way and look at things in a different light and that to me is a hallmark of a great writer.

Ruminations by a reader of Umberto Eco, particularly on Focaults Pendulum.

I have heard and read a bit about the term 'Textual pleasure', pleasure of reading etc. Foucault's Pendulum is one of very few works that have given me such an reading experience which could (based on my reading ) similar to Calvino and Marquez. Not even his other works like 'The Name Of the Rose' etc gave this. (Maybe I am a secret sucker for cults, conspiracy theories)

The absurdities of conspiracy theories and cults and the manner in which people sort of identify and get obsessed with them is the telling feature of this work.  UFO conspiracies, JFK assasination, Hitlers death consipiracy are still in vogue even today.I get the idea that 'Truths are created, not found out and even the creation sometimes happens incidentally without any special effort from the people involved'. I am reminded of a passage from this novel, where the characters debate on the origin of Christ myth. One of them says that probably 12 fishermen met at an inn and discussed a story about a person-Christ and went on their own ways, embellishing this story and without themselves their knowing an enormous institution of Church was born. Chance as a theme is again explored in Serendipities. I think the following passage best sums up the work

I have come to believe that the whole world is an enigma, a harmless enigma that is made terrible by our own mad attempt to interpret it as though it had an underlying truth.

Amid all this consipiracy theories, he finds time to give some insight into Belbo's character, his inner feeling of inferiority and immersing in work to prove it/forget it, gives a picture of internally tortured man who is on the surface a socially compatible person. The character Mr.Garmond, the devious publisher who snares unsuspecting would be authors, agrees to publish their works and finally gets the money from the authors themselveswithout paying them is a lovable rogue. Nice satire on the publishing industry and the levels people some time go to get themselves published. 

Can't forget Agliè, who beyond his gentleman facade is as dangerous as they come. How one wishes we were as well informed as him with a seemingly inexhaustive list of information and details with him (Living forever across various centuries/great events seems to be a great thing, but is it really so?). And Eco keeps dropping information in page after page (Templars, Black Virgin, Alistar Crowley) without once boring the reader.

I remember reading the ending (if there is any) of this novel and having mixed feelings. Feeling cheated by the revelation about the mysterious message in French, at the same time aroused by the absurdity of the same which shakes our pre-conceived notions on thrillers. (Similar to the end of 'If on a winter's night a traveler'. Maybe it was just me who did not get understand it earlier. Anyway, that's a different one)Putting my thoughts in order while discussing Eco becomes a problem, since I get excited.  I read a phrase about Marquez"You come from his books with your mind on fire". I think the same thing can safely be said of 'Foucault's pendulum" and Umberto Eco. Need to write more about all his works.

The Road - Taken By Cormac Mccarthy

At the outset it must be said that 'The Road' by Cormac Mccarthy is a queasy read, not one which can be stomached easily. That said, it offers a lot for the persistent reader. Though post-apocalyptic novels are not uncommon, as are novels that speak of humans enduring against all odds ('Moments of Reprieve' comes to mind immediately, from what I have read), 'The Road' differs in several ways from the others. It can also be read as journey of 2 persons trying to hold on to the human spirit such as it exists, as a story between a father and son and also a journey into the descent of man into the depths, when faced with unforeseen difficulties.

It can be read at the basic level, about the journey of a father and son through post-apocalyptic America where 99% of the landscape has been ruined, to the 'South' where presumably things would be a bit better (though this is not clearly said so). The journey involves traversing through snow falls, through the ash dust that is falling always , scavenging for food and trying to escape from cannibal groups. They also have to keep an eye out for fires that seem to have broken out in many places. The reason for this catastrophe is not mentioned throughout the novel. To me this is not an issue, since the novel is about 2 persons trying to survive in a hostile world which has gone back to his pre-historic/primitive roots (primitive maybe a condescending term since the catastrophe that has happened in the presumably civilized age of today) 

A thing in this novel is, the near absence of characters other than the father and his son. In fact, it is by the fiftieth page or so when we come across another person and that too only for a single page. There have been novels where a single character is the object of it, where most of the action is communicated through a monologue (Beckett?). Here McCarthy describes the travel of the two and their foraging for food in short paragraphs which tell about their journey for a particular day, the next paragraph for another day. In such a scenario and with only bleak landscapes, the journey of the two persons to describe, the author does not have much raw material on which to work on. The description of the desolation all around the travelers, though it may seem to be bit repetitive are so evocative that each description is slightly different from the previous one. One gets the feeling of being transported to the landscape himself. Descriptions like 'The Sun was going around in the clouds like a old woman with a lantern searching for her son' , shine through.

The journey continues to the coastal area where things are not much different (it is implied that this is not much of a surprise, but the journey was made on the pretext that the south could be much better) and ends (does it though?) or culminates in what seems to be a resolution that is not overtly melodramatic or cliche ridden.

The man is a complicated person, loving and protective father to his son,trying to hold on to at least some of the values of the old word, but also a bit paranoid. Why does he avoid each and everyone. There must have been something that happened in the aftermath of the disaster that has made him suspicious of everyone, but it comes across as a bit of paranoia only. He tries his best to hold on to some of the sense of rights/wrongs and decency that had been part of the old world, but which are meaningless in the face of such devastation and complete collapse of everything civil. But it is only a fine thin line between treading either of the paths. Consider what happens when the father encounters a person who steals their belongings. In a fit of anger, he strips the person nude and leaves him as it is and proceeds after taking what belongs to them and also the other person's clothes. Here he probably does something that he probably abhors to do, since after some time he comes back to give the other person his clothes, but he is missing. But the line has been crossed, the man has probably become at least for a short while the very persons whom he is trying to avoid. How much a man can handle without giving up on his notions is a moot point and we cannot be judgmental about it. Also the point when the man discards the photo of his wife and purse and proceeds is very poignant, he has reached a point where either he can do without these memories or the memories do not mean anything to him now. Like the last straw on the camels back, though what the last straw could be, varies from person to person.

The boy is innocent/ignorant, depending on the view of the reader. He wants to help the few persons they see, does not understand why his father does not want to (it is not actually that the father does not want not to help, but he knows that it is futile and in the environment they live, it is practically everyman for himself), neither does he understand why his father tries to avoid contact with everyone.

McCarthy brings out the relationship between the two tenderly and with great affection. The repeated usage of the phrase 'its okay'  is very effective in it's very simplicity. How many times have we consoled someone with the same phrase and have been consoled too, though both the consoler and consoled knows that it is not going to be okay, but still accepts it to put off facing the moment of truth. And the dialogues near the end, where it shown implicitly that the kid has slowly started to look after his father (instead of the other way round), so gut wrenching coming to the end just after it.

Some questions assailed me while reading the novel and after I read it too. Does living in such harrowing circumstances, resorting to cannibalism and stuff, mean more than giving it all up and dying. Can the people who live in such circumstances be termed as brave or confronting the odds and the people who commit suicide or just give up the will to live (like the man's wife) be termed as cowards. Can we, who can look at it pretty objectively make any decision on this, isn't it presumptuous of us to think so. Can we say that since the mother went off leaving her child, she is a bad person and since the man stayed to look after his son, that he is the better person. It may sound cruel, but an argument could also conversely be made that the woman was brave in going off, while the man was cowardly and used his kid as an excuse to live, while subjecting the kid too lots of torment in the devastated world. Maybe the kid was better off dying since it is more probable the man would die beforehand the kid would be left alone, than the kid dying first. 

I think the answer could be in the response of an old person, the man and his son meet on the road. On being asked whether he wished to die, the old man replies 'No, but I might wish that I had died'.  I think this encapsulates the human thinking on existence, most of us would crib that it may have been better that we had died earlier instead of facing such sorrow, but given a choice in the present, we most often tend to choose life than dying. 

The novel is also relevant in our troubled times since we are probably only a button press away from a nuclear holocaust by some nut case, which would probably trigger a devastation that is similar to the ones in the novel. This is not some paranoid theory of mine, but something which can come true.

Cliche - Don Dellilo - Television

1992 உலகக்கோப்பை கிரிக்கெட் மேட்ச் highlights (Pak/Aus) பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு இளம் பெண் (வயது அப்போது 20-25 இருக்கும் ) மிகுந்த உற்சாகத்துடன் ஆட்டத்தை ரசித்துக்கொண்டிருந்தார். (there complete certainity of youth, where you are not aware of your own mortality).

சட்டென்று அவர் இன்று இப்படி இருப்பார், அவர் வாழ்கை எப்படி இருக்கும் என்று தோன்றியது, அந்த இளமையின் உற்சாகம் இப்போதும் இருக்குமா என்று நினைக்கும் போதே அந்த வருடம் நான் இருந்ததிற்கும் இப்போது இருப்பதற்கும் உள்ள வேற்றுமை முகத்திலடித்தது. எங்கே சென்றது அந்த காலம் (yeah it's a cliche, but truth is sometimes a cliche isn't it). Got a sudden nostalgic pain.

திரையில் மிக சில நொடிகளே வந்த ஒரு பெண்ணால் எண்ண கோர்வைகள் இருபது வருடம் பின்னோக்கி சென்றதை என்ன சொல்வது. 

It may be a coincidence that I have been reading Don Dellilo, with this observations on television and its imagery. Maybe it triggered my whole thought process, or I am just trying to link 2 disparate things